Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΔΙΟΙΚΗΣΗ & ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΟΣ
(Ηρόδοτος Ζ.42-43, Η.12, Ξενοφών Κύρου Ανάβασις Β.ΙΙΙ.17, Γ.ΙV.5, Ζ.Ι.7, 11, 34, Ζ.ΙΙΙ.38, Ιππαρχικός 7.9, Αινείας ο Τακτικός 24, 27, Αρριανός Α.4, 21, Β.4, 12, 27, Γ.6, ΣΤ.5, 9, Πλούταρχος Αλέξανδρος 19.3, 10-11, 24.2, 28.4-5, Αλεξάνδρου Τύχη Β.339.C, Διόδωρος ΙΣΤ.42.9, ΙΖ.65.2-3, 83.5, 95.4-κ.ε., Πολύαινος Α.2, Γ.9.31, 51, Δ.3.15)
Στα αρχαία ελληνικά κράτη οι ελεύθεροι πολίτες τους ήταν καταγεγραμμένοι σε καταλόγους, που φυλάσσονταν σε κάποιο ιερό, συνήθως στο Μητρώον. Οι στρατοί τους διέθεταν οργάνωση ανάλογη του σημερινού 1ου Επιτελικού Γραφείου και το προσωπικό τους ήταν επίσης καταγεγραμμένο σε καταλόγους. Καταγραφόταν ακόμη και η εν γένει συμπεριφορά των στρατιωτών, μισθοφόρων και μη, και ενημερώνονταν οι αρμόδιες αρχές του κράτους προέλευσής τους, για να τους τιμωρήσει σύμφωνα και με τη δική του νομοθεσία ή να τους απονείμει τις τιμές, που είχαν αποφασισθεί από τις στρατιωτικές αρχές. Στη στρατιά του Αλεξάνδρου, το τελευταίο πρακτικά ίσχυε μόνο για τους Μακεδόνες, διότι ο Αλέξανδρος ως βασιλιάς της Μακεδονίας μπορούσε να δώσει διαταγές στις Μακεδονικές Αρχές σχετικά με Μακεδόνες πολίτες, αλλά δεν μπορούσε να διατάξει άλλο ελληνικό κράτος σε σχέση με τους δικούς του πολίτες.
Οι απόμαχοι και αποστρατευόμενοι διαγράφονταν από τους καταλόγους των μαχίμων και εγγράφονταν σε άλλους καταλόγους, μέχρι την επάνοδό τους σε κάποιο σημείο της Ελλάδας και την οριστική αποστρατεία τους. Οι αναφορές, οι επιθεωρήσεις και οι παρελάσεις του στρατεύματος ήταν όπως ακριβώς τις γνωρίζουμε και σήμερα.
Ο σύγχρονος Ελληνικός Στράτος Ξηράς διακρίνεται σε Όπλα και Σώματα. Όπλα είναι τα στοιχεία του στρατού, που έχουν αποστολή να διεξάγουν τον αγώνα ή να συμμετέχουν άμεσα σ΄ αυτόν (Πεζικό, Ιππικό-Τεθωρακισμένα, Πυροβολικό, Μηχανικό, Διαβιβάσεις). Σώματα καλούνται τα στοιχεία του Στρατού, που διαθέτουν μονάδες εκστρατείας και προσφέρουν υποστήριξη Διοικητικής Μέριμνας (Τεχνικό, Εφοδιασμού & Μεταφορών, Υλικού Πολέμου, Υγειονομικό). Επίσης Σώματα καλούνται και τα στοιχεία του Στρατού, που δεν διαθέτουν μονάδες εκστρατείας, αλλά προσφέρουν κάθε μορφής υποστήριξη Διοικητικής Μέριμνας (Οικονομικό, Γεωγραφικό, Ελεγκτικό, Στρατιωτικών Γραμματέων, Ταχυδρομικό, Μουσικό). Κοινά Σώματα των Ενόπλων Δυνάμεων είναι το Δικαστικό, το Θρησκευτικό, το Στρατολογικό και το Σώμα Αδελφών Νοσοκόμων. Στη συνέχεια παραθέτουμε την οργάνωση του σύγχρονου Ελληνικού Στρατού και την αντιστοίχιση με τα τμήματα των αρχαίων στρατών:
Πεζικό: οπλίτες, ψιλοί, πελταστές, άγημα, υπασπιστές, σωματοφύλακες
Ιππικό-Τεθωρακισμένα: βαρύ και ελαφρύ ιππικό, δρεπανηφόρα άρματα, πολεμικοί ελέφαντες
Πυροβολικό: Καταπέλτες (οξυβελείς και λιθοβόλοι)
Μηχανικό: συνεργεία επιφορτισμένα με γεφυρώσεις ποταμών και τάφρων, λύση και αρμολόγηση πλοίων, κατασκευή ασκοσχεδιών και υποσκάψεις τειχών
Διαβιβάσεις: δρομοκήρυκες, αυλητές, σαλπιγκτές, πυρσωροί, χειριστές σημαιών
Τεχνικό: συνεργεία, που συντηρούσαν κι επισκεύαζαν τις πολεμικές μηχανές, τα σκευοφόρα και τον πάσης φύσεως εξοπλισμό
Εφοδιασμού-Μεταφορών: διοικητική μέριμνα, σκευοφόρα
Υλικού Πολέμου: διαχειριστές του εξοπλισμού, που προερχόταν από την Ελλάδα ή καταλαμβανόταν ως λάφυρο
Υγειονομικό: γιατροί, ασθενοφόρες άμαξες
Οικονομικό: διαχειριζόταν το ταμείο της στρατιάς. Πρώτος ανέλαβε αυτή τη θέση ο παιδικός φίλος του Αλεξάνδρου, Άρπαλος
Γεωγραφικό: δεν έχουμε εξειδικευμένες πληροφορίες, αλλά είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι οι αρχαίοι ελληνικοί στρατοί δεν διέθεταν χάρτες των περιοχών, όπου κατά παράδοση επιχειρούσαν. Οι Πέρσες ασφαλώς θα διέθεταν χάρτες των δικών τους εδαφών και ασφαλώς σ’ αυτούς τους χάρτες οφείλεται η εκπληκτική άνεση, με την οποία κινήθηκε ο Αλέξανδρος. Η ύπαρξη του Γεωγραφικού Σώματος ήταν υποχρεωτική, όταν ο Αλέξανδρος διέταξε τον Νέαρχο να εξερευνήσει τον Ινδικό Ωκεανό και τον Περσικό Κόλπο, τους Ιέρωνα, Αρχία και Ανδροσθένη τα παράλια της Αραβίας, και τον Ηρακλείδη την Κασπία Θάλασσα
Ελεγκτικό: δεν αναφέρεται ρητώς, αλλά μόνο με την ύπαρξη ελεγκτών ήταν δυνατή η τήρηση της τάξης, ο εντοπισμός και η αποτροπή καταχρήσεων
Στρατιωτικών Γραμματέων: αἱ βασίλειοι ἐφημερίδες, δηλαδή το ημερολόγιο της Αυλής, απετέλεσε την εγκυρότερη πηγή πληροφοριών για τους αρχαίους ιστορικούς του Αλεξάνδρου. Υπεύθυνος για την τήρησή τους ήταν ο γραμματέας Ευμένης από την Καρδία
Ταχυδρομικό: γραμματοφόροι
Μουσικό: ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε στρατός χωρίς μουσικούς. Ίσως ήταν οι ίδιοι με τους αυλητές και σαλπιγκτές, που διεβίβαζαν τα παραγγέλματα στη μάχη
Δικαστικό: ήταν αδιανόητη η επιβολή αυθαίρετων ποινών στους ελεύθερους πολίτες, που συγκροτούσαν τη στρατιά. Η διεξαγωγή κάποιου είδους δίκης ήταν επιβεβλημένη, ώστε να μην εξαναστούν τα συμμαχικά κράτη, όταν τιμωρούνταν στρατιωτικοί προερχόμενοι απ’ αυτά. Ειδικά για τους Μακεδόνες και τα σοβαρά εγκλήματα κατά του κράτους υπήρχε η Εκκλησία των Μακεδόνων
Θρησκευτικό: μάντεις και ιερείς
Στρατολογικό: δεν προκύπτει ως αυτόνομο τμήμα, αλλά ο Αλέξανδρος κατ’ επανάληψη έστειλε αξιωματικούς στα μετώπισθεν, για να στρατολογήσουν νέους στρατεύσιμους
Δηλαδή, αν εξαιρέσουμε τα τμήματα και τους κλάδους των σημερινών Ενόπλων Δυνάμεων, που δημιουργήθηκαν με την τεχνολογική εξέλιξη (π.χ. αεροπορία, υποβρύχια, πληροφορική), οι αρχαίοι ελληνικοί στρατοί δεν υστερούσαν σε τίποτα, ούτε ως προς την οργάνωση ούτε ως προς την αποτελεσματική διοίκησή τους. Φυσικά, η οργάνωση από μόνη της δεν επαρκεί για να επιτύχει ένας στρατός τόσες πολλές νίκες σε τόσο εκτεταμένα εχθρικά εδάφη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Περισσότερο χρειάζεται η αποφασιστικότητα των στρατιωτών, την οποία οι Μακεδόνες έδειξαν σε κάθε περίπτωση. Όμως υπάρχει κι ένας διαταρακτικός όρος, τον οποίο εντοπίζει ο Ξενοφών: «όσο πιο πολλοί είναι οι στρατιώτες τόσο περισσότερα σφάλματα διαπράττουν». Και πράγματι, αυτό το είδαμε αρκετές φορές από τους Μακεδόνες. Μία αιφνιδιαστική έξοδος του στόλου των Τυρίων προκάλεσε αναστάτωση και απώλειες στο ναυτικό των συμμάχων. Όταν ο Αλέξανδρος φοβούμενος τον οιωνό, αποσύρθηκε από την πολιορκία της Γάζας, οι Άραβες υπερασπιστές της έτρεψαν σε φυγή τους άντρες του. Σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις ο Αλέξανδρος επιτιθέμενος ο ίδιος κατόρθωσε να αποκρούσει τους βαρβάρους και να σώσει το γόητρο του μακεδονικού στρατού. Κατά την πολιορκία των Μασσάγων η προθυμία των Μακεδόνων υπασπιστών να ανεβούν στα τείχη γκρεμίζει τις γέφυρες. Όταν ο Αλέξανδρος αποκόπηκε και λίγο έλειψε να σκοτωθεί στην πόλη των Μαλλών, οι Μακεδόνες στη βιασύνη τους να ανεβούν στο τείχος συνωθήθηκαν και έσπασαν τις κλίμακες. Σε όλες τις μάχες οι επιτελείς του αγωνιούσαν, διότι πολεμούσε στην πρώτη γραμμή «σαν στρατιώτης και όχι ως στρατηγός», διοικούσε δηλαδή δίνοντας το προσωπικό παράδειγμα. Εκτός απ’ αυτό, στην αποτελεσματικότερη διοίκηση του στρατεύματος συνέτειναν και συγκεκριμένες επιμέρους ενέργειες, όπως οι παρακάτω.
Επιβράβευση: όπως είδαμε, η αμοιβή των στρατιωτών περιελάμβανε και κάποιες παροχές επιπλέον του βασικού μηνιαίου μισθού τους. Αυτές ήταν συνάρτηση των δυσκολιών, που αντιμετώπιζαν, του πλούτου, που μπορούσαν να αρπάξουν από τους εχθρούς, και της διάθεσης του εργοδότη να τους ευχαριστήσει. Ήταν επίσης συνάρτηση της γενικότερης και ειδικότερης προσφοράς του καθενός στον κοινό αγώνα. Δηλαδή, πόσο φιλικό προς τον Ηγεμόνα ήταν το κάθε κράτος προέλευσης των συμμάχων, τι φορτίο σήκωσε στη μάχη κάθε τμήμα (λόχος, ίλη, πεζοί, ιππείς, ψιλοί κλπ), τι βαθμό είχε ο καθένας και φυσικά πόσο διακρίθηκε ο κάθε πολεμιστής ξεχωριστά. Αν η μάχη προμηνυόταν σκληρή και αμφίρροπη, τα βραβεία ανακοινώνονταν προκαταβολικά, ώστε να εξάψουν το μένος των στρατιωτών. Αν η μάχη αποδεικνυόταν εκ των υστέρων σκληρή και δύσκολη, επίσης εκ των υστέρων μεγάλωναν τα βραβεία σε σχέση με τα προαναγγελθέντα. Οι πάσης φύσεως αμοιβές επιπλέον του μισθού ήταν το ισχυρότερο δέλεαρ για την προσέλευση περιστασιακών μισθοφόρων και ο Αλέξανδρος σε όλη την εκστρατεία φρόντιζε επιμελώς να διατηρεί ικανοποιημένους τους στρατιώτες του και να τους ζηλεύουν, όσοι δεν τον ακολούθησαν εξ αρχής. Φυσικά εκμεταλλεύθηκε τους άφθονους πόρους του κράτους των Αχαιμενιδών και εκτός από τους διάφορους βαρβάρους, που εντάσσονταν υποχρεωτικά στη στρατιά του, κατόρθωσε να δελεάζει διαρκώς τους Έλληνες, που δεν έπαψαν ποτέ να συρρέουν σε μεγάλους αριθμούς. Η εντυπωσιακότερη απόδειξη ότι το σύστημα επιβραβεύσεων του Αλεξάνδρου πέτυχε απόλυτα, είναι ότι σχεδόν 10 χρόνια μετά την έναρξη της εκστρατείας έφτασε στην Ινδία συμμαχική δύναμη πεζών και ιππέων από την Ελλάδα, ίση με το σύνολο Ελλήνων και βαρβάρων της αρχικής στρατιάς. Μία άλλη μορφή επιβράβευσης, άμεσα χρήσιμης στην οργάνωση και λειτουργία του στρατού ήταν οι προαγωγές. Ο καταλληλότερος χρόνος ήταν μετά από μάχες, όπου είχαν πέσει κάποιοι βαθμοφόροι και κάποιοι άλλοι κατώτεροί τους είχαν αποδείξει τις ικανότητές να καταλάβουν τις χηρεύουσες θέσεις.
Συνεννόηση: σήμερα μόνο στην Κύπρο εξακολουθεί να ομιλείται διάλεκτος δυσνόητη στους υπόλοιπους Έλληνες. Οι διαφορές μεταξύ των διαλέκτων της Ελλάδας έχουν αμβλυνθεί πλέον σε τέτοιο βαθμό, ώστε καταβάλλονται προσπάθειες να διατηρηθούν ως λαογραφικό στοιχείο. Αλλά, όπως είδαμε, στην αρχαιότητα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αυτό φαίνεται καθαρά και στα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων, όπου οι διαφορές μεταξύ των διαλέκτων είναι πολύ έντονες. Οι στρατιωτικοί ηγέτες, που κάθε άλλο παρά αποτελούσαν εξαίρεση, αντιμετώπιζαν οξύ πρόβλημα στη συνεννόησή τους με στρατιωτικούς από άλλα ελληνικά έθνη. Ο Αινείας ο Τακτικός, που συνέγραψε μόλις τρεις δεκαετίες πριν τον Αλέξανδρο, αναφέρει περιπτώσεις στρατιωτικής αποτυχίας λόγω διαφοράς στις διαλέκτους και τις τοπικές συνήθειες των στρατιωτών. Συνιστούσε δε να χρησιμοποιούν ως αναγνωριστικά συνθήματα λέξεις κοινές για όλους τους Έλληνες και όχι όρους, που διέφεραν από διάλεκτο σε διάλεκτο ή από έθνος σε έθνος. Ακόμη και τα επίθετα των θεών (π.χ. Ενυάλιος [Άρης], Παλλάς [Αθηνά]) συνιστούσε να αποφεύγουν, διότι μπορούσαν να προκαλέσουν σύγχυση. Είναι αυτονόητο ότι σε ένα στράτευμα, που εκτός από τα διάφορα ελληνικά έθνη περιελάμβανε και βαρβαρικά, η συνεννόηση ήταν πιο δύσκολη και απαιτούσε τη μεσολάβηση διερμηνέων, με αποτέλεσμα μόνο τα βασικά παραγγέλματα με σάλπιγγες ή σημαίες να είναι κατανοητά χωρίς δυσκολία.
Λιποταξίες: το φαινόμενο της λιποταξίας είναι εξίσου παλαιό με τον πόλεμο και εμφανιζόταν ακόμη και στους μισθοφόρους. Γι’ αυτό οι Έλληνες τοποθετούσαν τα πιο έμπιστα τμήματα στο τέλος του σχηματισμού πορείας, ώστε κάποιο απ’ όλα να μπορεί πάντοτε να συλλάβει όσους επιχειρούσαν να λιποτακτήσουν. Ρητώς αναφέρεται ότι ο Αλέξανδρος έλαβε το μέτρο αυτό κατά την κάθοδο του Ινδού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μόνο τότε φοβήθηκε ή διαπίστωσε λιποταξίες, αλλά ίσως τότε να ήταν οξύτερο του πρόβλημα και εντονότερο το μέτρο. Μία άλλη μέθοδος για την αποτροπή και τον περιορισμό των λιποταξιών ήταν η παρακράτηση μέχρι και του ¼ του μισθού των στρατιωτών και η απόδοσή του στους δικαιούχους, όταν λυνόταν ομαλά η σύμβαση εργασίας τους. Έτσι, όσοι λιποτακτούσαν, υφίσταντο υπολογίσιμη οικονομική απώλεια. Επίσης οι συνακολουθούντες οικείοι (γυναίκες και παιδιά) των στρατιωτών αποτελούσαν εν δυνάμει ομήρους και τρόπον τινά παράγοντα αποτρεπτικό της λιποταξίας.
Πρέπει ακόμη να αναφέρουμε ότι στους ελληνικούς στρατούς του 4ου π.Χ. αιώνα στις μάχες διακινδύνευαν τη ζωή τους οι στρατηγοί, όχι όμως και οι πολιτειακοί άρχοντες. Οι δύο γνωστές εξαιρέσεις αυτού του κανόνα ήταν η Σπάρτη και η Μακεδονία. Η Σπάρτη, διότι είχε δύο βασιλείς, ο ένας εκ των οποίων οδηγούσε το στρατό στη μάχη και ο άλλος συνέχιζε να διοικεί το κράτος ανεξάρτητα από την τύχη του πρώτου. Η Μακεδονία, διότι είχε διατηρήσει την αριστοκρατική δομή και η θέση του κάθε αριστοκράτη στην ιεραρχία συναρτάτο προς τη γενναιότητά του. Βέβαια ο κύριος λόγος, που ωθούσε τον Αλέξανδρο να διακινδυνεύει τη ζωή του στην πρώτη γραμμή, ήταν πρωτίστως ο ορμητικός και ριψοκίνδυνος χαρακτήρας του. Η επίσης αριστοκρατική δομή του κράτους τους έκανε και τους Πέρσες αξιωματούχους να συνωθούνται στην πρώτη γραμμή ή να πρωταγωνιστούν σε μονομαχίες, τις οποίες οι Έλληνες είχαν προ πολλών αιώνων ξεχάσει. Έτσι ο Δαρείος Γ΄, πριν γίνει Μέγας Βασιλεύς, μονομάχησε με έναν Καδούσιο και ο Σατιβαρζάνης πρότεινε στον Ερύγιο τον Μυτιληναίο να κριθεί η αμφίρροπη μάχη με μονομαχία των δύο τους.
Η ψυχολογία του στρατιώτη ήταν ανέκαθεν μία από τις θεμελιώδεις μεταβλητές στη διοίκηση ενός στρατεύματος, γι’ αυτό υπήρξε αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής από τους ηγέτες του και εκμετάλλευσης από τον εχθρό. Όπως προκύπτει από τον Αρριανό και τον Αστερίξ, οι Γαλάτες φοβόντουσαν μόνο μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους. Αυτό το σχήμα λόγου τόνιζε όχι τη γενναιότητα των Γαλατών, αλλά τον απόλυτα δικαιολογημένο φόβο όλων των αρχαίων πολεμιστών για τα καιρικά φαινόμενα. Κατά την παραμονή των στρατιωτών σε άγνωστες περιοχές δεν ήταν σπάνιο να σκοτωθούν αρκετοί από κεραυνούς ή να παρασυρθούν από πλημμυρισμένους χειμάρρους. Εξάλλου σε μία τέτοια περίπτωση οφείλεται η καταστροφή της στρατιάς του Αλεξάνδρου στη Γεδρωσία.
Μία άλλη ψυχολογική αντίδραση των αρχαίων στρατιωτών, που με τα σημερινά δεδομένα μπορεί να φαίνεται παράξενη, ήταν ο πανικός. Παρουσιαζόταν κυρίως τη νύχτα και οφειλόταν συνήθως στην κακή ή ανύπαρκτη ενημέρωση, που μεγέθυνε και εξάπλωνε σ’ όλο το στρατόπεδο κάποια μικροαναστάτωση. Οι αρχαίοι στρατιωτικοί συγγραφείς αναφέρουν τρόπους καταστολής του πανικού στο φιλικό στρατόπεδο και πρόκλησής του στο εχθρικό, ώστε να ακολουθήσει νυκτερινή επιδρομή.
Η παρουσία του ανώτατου στρατιωτικού ή πολιτειακού ηγέτη έδινε αυτοπεποίθηση στις φιλικές δυνάμεις και προκαλούσε ανησυχία, ακόμη και τρόμο, στους εχθρούς. Έτσι, βλέπουμε τον Αλέξανδρο να τρομοκρατεί με τη φυσική του παρουσία τις εχθρικές φρουρές ή να ανακόπτει τη φυγή των Μακεδόνων και να τρέπει σε φυγή τους μέχρι εκείνη τη στιγμή διώκτες τους. Αντίθετα, η απώλεια ή η φυγή του ηγέτη αναπτέρωνε το ηθικό του εχθρού και έσπερνε τρόμο στις φιλικές δυνάμεις. Γι’ αυτό η φυγή του Δαρείου στην Ισσό και ειδικά στα Γαυγάμηλα προκάλεσε τη φυγή και του περσικού ιππικού, που μέχρι εκείνη τη στιγμή πίεζε ασφυκτικά τις δυνάμεις του Αλεξάνδρου. Αλλά και στις δύο κρίσεις υγείας του Αλεξάνδρου, στην Ταρσό και ειδικά στη χώρα των Μαλλών, το ηθικό των Μακεδόνων κατέρρευσε στη σκέψη ότι θα έμεναν χωρίς τον ικανό ηγέτη τους σε χώρες ιδιαίτερα εχθρικές. Και στις δύο περιπτώσεις η κατάπτωση του ηθικού τους ήταν τέτοια, ώστε ο Αλέξανδρος υποχρεώθηκε να εμφανισθεί μπροστά τους, για να ηρεμήσουν.
Η διαβολή ήταν άλλη μία ψυχολογική μέθοδος, την οποία χρησιμοποιούσαν οι εμπόλεμοι, για να κάνουν επιφυλακτικούς τους συνεργάτες των αντιπάλων τους και πλήξουν την απόδοση του επιτελείου τους. Ο Αλέξανδρος φέρεται να εξαίρεσε από τη λεηλασία τα κτήματα του Μέμνονα του Ρόδιου, ώστε οι Πέρσες να τον θεωρήσουν ύποπτο συναλλαγής και σ’ αυτό αποδίδεται εμμέσως το ότι απέρριψαν την πρότασή του για εφαρμογή της καμένης γης. Αλλά και οι Πέρσες είχαν ανάλογες επιτυχίες και λίγο έλειψε να προκαλέσουν το θάνατο του Αλεξάνδρου. Είχαν προκηρύξει αμοιβή για όποιον τον σκότωνε με αποτέλεσμα, όταν αρρώστησε στην Ταρσό οι γιατροί να μην τον βοηθούν, διότι φοβούνταν την οργή των Μακεδόνων σε περίπτωση αποτυχίας τους και θανάτου του. Οι Πέρσες είχαν επίσης διαδώσει, ότι ο γιατρός Φίλιππος από την Ακαρνανία είχε δωροδοκηθεί, για να τον δολοφονήσει με φάρμακο, κάτι το οποίο είχε πιστέψει τουλάχιστον ο Παρμενίων.
Υπήρχαν και άλλες μέθοδοι κλονισμού του ηθικού του αντιπάλου και ως μία απ’ αυτές μπορούμε να θεωρήσουμε τις δύο απαντητικές επιστολές του Αλεξάνδρου προς τον Δαρείο, ιδίως δε την πρώτη, όπου του απευθύνεται ως Μέγας Βασιλεύς προς υποτελή βασιλέα. Αναφέρεται ακόμη η περίπτωση, όπου οι καταδιωκόμενοι Μύριοι αυθόρμητα προκάλεσαν κακώσεις στους σκοτωμένους εχθρούς, ώστε να εμφανίζουν στους δικούς τους φρικιαστικό θέαμα. Ο Νέαρχος πάλι κατόρθωσε να αντιστρέψει το πεσμένο ηθικό των ναυτών του, όταν συνάντησαν τις φάλαινες στον Ινδικό Ωκεανό, παρατάσσοντας το στόλο για ναυμαχία και δίνοντας τη διαταγή επίθεσης. Μ’ αυτόν τον τρόπο υποβίβασε στη σκέψη των πληρωμάτων τα πρωτόγνωρα θαλάσσια τέρατα σε συνηθισμένο εχθρό, για να αποσπάσει τη συνηθισμένη ανδρεία τους.
Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι ο Αλέξανδρος σε κάθε ευκαιρία έδειξε ότι ήταν εξαιρετικά ικανός στη διαχείριση των ανθρωπίνων πόρων. Μετά τη μάχη του Γρανικού τίμησε τους πεσόντες και επισκέφθηκε έναν προς έναν τους τραυματίες, τους οποίους άφησε να του εξιστορήσουν τα ανδραγαθήματά τους. Μετά τη μάχη της Ισσού έθαψε με τις πρέπουσες τιμές τους πεσόντες και αντάμειψε με επαίνους και δωρεές, όσους διακρίθηκαν. Μετά την τελευταία και καθοριστική μάχη των Γαυγαμήλων μοίρασε γενναίες δωρεές σε όλο το στράτευμα από τα κατασχεθέντα στο περσικό στρατόπεδο χρήματα. Σε όλες δε τις αποστρατεύσεις χορηγούσε πολύ σημαντικά ποσά.
ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ & ΗΘΙΚΗ
(Ηρόδοτος Γ.12, Ζ.52, 80, Η.27, Θουκυδίδης Α.3, Α.11, Β.14, 18, Ξενοφών Κύρου Ανάβασις Α.ΙΙ.1, VI.1, Χ.18, Β.ΙΙ.16, V.19-20, Δ.ΣΤ.26, Ε.ΙΙ.4, Ε.ΙΙΙ.4, ΣΤ.IV.23, VI.1, 38, Ζ.ΙΙ.7, ΙV.2, 12, Ιππαρχικός 4.17, Αινείας ο Τακτικός 8, 10.23, Αρριανός Ε.2, Διόδωρος ΙΣΤ.21.2, 41, 48.3, 53, 57.2, 73, ΙΖ.14.3, 23.5, 35, ΙΗ.25.5, Πλούταρχος Αλέξανδρος 59.6-8, Πολύαινος Α.34, Γ.10.5)
Το να κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό, είναι όμως και το πλέον εσφαλμένο κριτήριο, όταν χρησιμοποιείται για άλλους λαούς ή άλλες εποχές. Την εποχή του Αλεξάνδρου ο κλασικός Ελληνικός πολιτισμός βρισκόταν στο απόγειό του, αλλά η πολιτική είχε με τον πολιτισμό την ίδια σχέση, που διατηρεί και σήμερα: καμία! Αντικείμενο της πολιτικής ήταν ανέκαθεν η εξουσία και η οικονομική κυριαρχία. Ακόμη και στην Αθήνα, τη λαμπρότερη Δημοκρατία όλων των εποχών, τη μητρόπολη του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού και πατρίδα του σημερινού Δυτικού πολιτισμού, τα δημοκρατικά δικαιώματα περιορίζονταν μόνο σε ένα μέρος του πληθυσμού, τους (άρρενες) Αθηναίους πολίτες. Σ’ αυτήν την κοινωνία, την πλέον εξελιγμένη μεταξύ όλων των Ελληνικών, από τη μία πλευρά απαγορευόταν ο φόνος δούλου και από την άλλη δεν υπήρχε καμία αναστολή στην καταστροφή άλλων πόλεων και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων τους. Κάθε ελληνικό κράτος εφάρμοζε τον νόμο μέσα στην επικράτειά του και έξω από τα όριά του διεκδικούσε εξουσία και πλούτο χωρίς ηθικές αναστολές, αλλά και χωρίς να αναζητά ηθικά προσχήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρχε ανηθικότητα. Απλώς δεν είχε εμφανισθεί ο χριστιανισμός, δεν είχαν διατυπωθεί οι ανθρωπιστικές αρχές, και η ηθική είχε διαφορετικό περιεχόμενο. Στην πράξη βέβαια, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα και δικαιώματα εξακολουθούν να έχουν μόνο όσοι έχουν τη ισχύ να επιβάλουν το σεβασμό σ’ αυτά.
Στους αρχαίους λοιπόν ήταν προφανές το καλό, το κακό και το πότε οι στρατηγικές επιλογές είχαν φτάσει στα άκρα. Όμως όσο σκληρή ή απάνθρωπη (όπως θα λέγαμε σήμερα) και αν ήταν μία στρατηγική επιλογή, δεν υπήρχε νόμος, που να καταδικάζει όσους τις έκαναν. Αντίθετα, το αρχαίο πολεμικό δίκαιο προέβλεπε ένα πλήθος από σκληρές συνέπειες για τους ηττημένους. Η επιβολή τους δεν ήταν υποχρεωτική και γι’ αυτό οι Σπαρτιάτες δεν κατέστρεψαν την Αθήνα, ούτε εξανδραπόδισαν τους Αθηναίους, που ηττήθηκαν στον Πελοποννησιακό πόλεμο, παρά τις πιέσεις των Θηβαίων και των Μεγαρέων. Ωστόσο η απειλή επιβολής τους αποτελούσε μέθοδο εκφοβισμού των αντιπάλων και συνέτισης των συμμάχων. Αυτές οι ενέργειες εντάσσονταν στην γενικότερη πολεμική ηθική όλων των αρχαίων Ελλήνων και δεν αποτελούσαν κάτι το ξεχωριστό κατά περίπτωση.
Επίσης οι στρατιωτικές δαπάνες ήταν απολύτως αναγκαίες για την επιτυχή πολιτική δράση και απαιτούσαν τεράστια ποσά. «Χρειάζονται λοιπόν χρήματα και τίποτα δεν γίνεται χωρίς αυτά», όπως διαπίστωσε ο Δημοσθένης. Η ανεπάρκεια πόρων ήταν κατά τον Θουκυδίδη ο λόγος, που οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να κάνουν κάποια μεγάλης κλίμακας συμμαχική επιχείρηση πριν τον Τρωικό πόλεμο. Ακριβώς λόγω της ανεπάρκειας πόρων, ένα μέρος του εκστρατευτικού σώματος στην Τροία αποσπάσθηκε από το μέτωπο και επιφορτίσθηκε με την εξασφάλιση εφοδίων, επιτρέποντας έτσι στους Τρώες να αντισταθούν επί 10 χρόνια.
Εν ολίγοις η στρατηγική των αρχαίων Ελλήνων προέβλεπε μία σειρά από ενέργειες, που δεν ήταν ούτε ανήθικες ούτε παράνομες, αν και μερικές ήταν κατακριτέες.
Απόσπαση ανταλλαγμάτων από εχθρούς, φίλους και συμμάχους με την υπόσχεση ότι έτσι θα αποφύγουν τα χειρότερα: συνήθως ήταν συμβιβασμός επωφελής και για τα δύο μέρη. Ο Αλέξανδρος διέταξε τους Ασπένδιους να δώσουν ως αμοιβή στη στρατιά του 50 τάλαντα, για να μην τοποθετήσει στην πόλη τους φρουρά, η συντήρηση της οποίας θα βάρυνε τους κατοίκους. Κάτι ανάλογο πρέπει να υποθέσουμε και στην παράδοση των Παφλαγόνων.
Λεηλασία: αποτελούσε τον συνηθέστερο τρόπο αρπαγής πόρων από τις μη φιλικές (εχθρικές και ουδέτερες) δυνάμεις. Οι συνηθέστερες μορφές της ήταν η σκύλευση των πεσόντων νεκρών και η λαφυραγώγηση του στρατοπέδου του ηττημένου. Η σκύλευση (αφαίρεση του οπλισμού από τους πεσόντες εχθρούς) είναι αρχέγονη συνήθεια και περιγράφεται επαρκώς στην Ιλιάδα, ενώ η περιγραφή του Διόδωρου για τη λαφυραγώγηση του πλούσιου στρατοπέδου των Περσών μετά τη μάχη της Ισσού είναι ιδιαίτερα γλαφυρή. Στο τέλος της κάθε μάχης ο νικητής ήταν σαν να βρισκόταν σε ένα τεράστιο κατάστημα οπλισμού, από το οποίο μπορούσε να διαλέξει ό,τι ήθελε χωρίς χρέωση. Η λεηλασία γινόταν είτε ατομικά, οπότε επιτρεπόταν στους άντρες να κρατούν ό,τι άρπαζε ο καθένας, είτε συλλογικά, οπότε έβγαινε ολόκληρο το στράτευμα και ό,τι συγκέντρωνε αποτελούσε κοινό κτήμα. Μερικές φορές η εχθρική περιοχή χωριζόταν σε τομείς, κάποιους από τους οποίους λεηλατούσαν οι στρατιώτες για ίδιο όφελος και κάποιους άλλους για να εξασφαλίσουν πόρους στη στρατιά. Οι στρατιώτες μοιράζονταν τα κοινά λάφυρα ή τις εισπράξεις από την πώλησή τους, με την ίδια αναλογία που ίσχυε για όλες τις επιπλέον αμοιβές τους. Για να γίνουν πιο κατανοητές οι πολεμικές συνήθειες των Ελλήνων του 4ου π.Χ. αιώνα, αναφέρουμε το παρακάτω περιστατικό. Ο Αθηναίος στρατηγός Ιφικράτης περιέπλεε με ναυτική δύναμη την Κέρκυρα, όπου κατέλαβε τα πλοία, με τα οποία ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος έστελνε στα ιερά της Ολυμπίας και των Δελφών αγάλματα από χρυσό και ελεφαντόδοντο. Ο Ιφικράτης ρώτησε το Δήμο των Αθηνών τι να πράξει και οι Αθηναίοι του απήντησαν να μην τον απασχολούν τα θεία, αλλά η διατροφή των στρατιωτών του. Έτσι ο Ιφικράτης πούλησε ως λάφυρα πολέμου τα ιερά αναθήματα ενός ουδέτερου ελληνικού κράτους προς τα δύο σημαντικότερα ιερά όλων των αρχαίων Ελλήνων. Εννοείται ότι η Δημοκρατία των Αθηνών δεν υπέστη καμία κύρωση γι’ αυτήν την εντελώς πειρατική και ιερόσυλη ενέργεια.
Από τις παραπάνω περιπτώσεις ο Αλέξανδρος εφάρμοσε στην εκστρατεία του τη λεηλασία των εχθρικών περιοχών, για να τροφοδοτεί το στράτευμα, και τη λαφυραγώγηση των πόλεων που αντιστάθηκαν, με εξέχουσα την Περσέπολη, ενώ όπως ήταν φυσικό κατέσχεσε τα Δημόσια Ταμεία της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών. Όταν έπρεπε να εξασφαλισθούν εφόδια σε μία εχθρική περιοχή για ένα μικρό στρατιωτικό τμήμα, λάμβαναν χώρα καταδρομικές επιχειρήσεις από μικρά και ταχυκίνητα συνεργεία λεηλατών εξοπλισμένα με μικρά δόρατα, ασκούς, σάκκους και διάφορα αγγεία. Όταν έπρεπε να εξασφαλισθούν εφόδια για ολόκληρη τη στρατιά του Αλεξάνδρου, είναι λογικό οι σχετικές επιχειρήσεις να διεξάγονταν από μεγαλύτερα και λιγότερο ταχυκίνητα τμήματα, στα οποία συμμετείχε το ιππικό και μεγάλος αριθμός σκευοφόρων.
Όμηροι: ήταν απαραίτητοι είτε ως εγγύηση για την τήρηση μίας συμφωνίας, είτε για να εξασφαλίζουν στον δεσμώτη τους την υπακοή, ανοχή ή συνεργασία των κρατών προέλευσής τους. Ήταν συνηθέστατη τακτική για Έλληνες και βάρβαρους και ο ίδιος ο πατέρας του Αλεξάνδρου είχε διατελέσει όμηρος των Ιλλυριών στη Θήβα. Υπήρχαν όμως και άλλοι λόγοι για τη σύλληψη ή την παράδοση ομήρων, με συνηθέστερο τον εξαναγκασμό των οικείων τους να συνεργασθούν (π.χ. να γίνουν οδηγοί του στρατού εισβολής). Ο Μέμνων ο Ρόδιος φέρεται να έστειλε την οικογένειά του στο Δαρείο ως ομήρους, ώστε να αυξήσει την εμπιστοσύνη του Μεγάλου Βασιλέως προς το πρόσωπό του και να προαχθεί. Όμηροι συλλαμβάνονταν και σε μία στυγνή παραλλαγή του κοινού εγκλήματος της απαγωγής, οπότε απλώς εζητούντο λύτρα για την απελευθέρωσή τους. Οι έφηβοι γιοι των Μακεδόνων αριστοκρατών, που υπηρετούσαν τον εκάστοτε βασιλιά, αποτελούσαν ένα επίλεκτο σώμα ομήρων, με το οποίο εξασφαλιζόταν η πειθαρχία των φιλόδοξων αριστοκρατών. Αντίθετα, οι συνακολουθούντες οικείοι των στρατιωτών δεν αποτελούσαν ομήρους, αν και η παρουσία τους στο στρατόπεδο τους καθιστούσε εν δυνάμει ομήρους .
Καταστροφή πόλεων: Μία από τις παλαιότερες και σαφώς η διασημότερη καταστροφή πόλεως είναι αυτή της Τροίας. Ήταν η εσχάτη ποινή του πολεμικού δικαίου των αρχαίων Ελλήνων και σε συνδυασμό με τη λεηλασία και τον εξανδραποδισμό αποτελούσε την αποτελεσματικότερη μέθοδο εκφοβισμού των αντιπάλων και συνέτισης των συμμάχων, αλλά και εξαφάνισης ενός ενοχλητικού εμπορικού ή γεωστρατηγικού ανταγωνιστή (γι’ αυτό καταστράφηκε η Τροία και ζητήθηκε η καταστροφή της Αθήνας μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο). Οι εντυπωσιακότερες ενέργειες αυτού του είδους είναι η καταστροφή της Μήλου από τη δημοκρατική, αλλά Ηγεμόνα της Ελλάδος Αθήνα, και αργότερα της Θήβας από τον Αλέξανδρο.
Οι σημερινοί βομβαρδισμοί ολόκληρων περιοχών ή χωρών μόνο οριακά διαφέρουν στην ηθική από τις αρχαιοελληνικές πρακτικές. Το βέβαιο πάντως είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες, όταν προκαλούσαν ανθρώπινες ή υλικές καταστροφές, ούτε «ανθρωπιστικούς» λόγους επικαλούνταν ούτε «ηθικώς αποδεκτά» περιθώρια στατιστικού σφάλματος (παράπλευρες απώλειες) αναγνώριζαν. Απλώς εφάρμοζαν τον Νόμο του Ισχυροτέρου με τη γνωστή σκληρότητά του.
Εξανδραποδισμός: η τακτική των αρχαίων Ελλήνων να εξανδραποδίζουν (να πωλούν ως δούλους) τους ηττημένους, αδιακρίτως φύλου και ηλικίας, ήταν πολύ παλιά και συνήθης πρακτική των Ηγεμόνων της Ελλάδος ή μικρότερων περιοχών της, ακολουθούσε δε την άλωση πόλεων. Ήταν ένας τρόπος να απαλλάσσονται οι νικητές από επικίνδυνα ή ταραχοποιά στοιχεία αλλά και να προσπορίζονται σημαντικά οικονομικά οφέλη. Στην καταστροφή της Θήβας ο Αλέξανδρος εξανδραπόδισε περί τις 30.000 Θηβαίους και απεκόμισε 440 τάλαντα. Στην άλωση της Τύρου εξανδραπόδισε άλλες 30.000 γυναικόπαιδα, ενώ δεν παραδίδεται ο αριθμός των εξανδραποδισθέντων κατοίκων της Γάζας και των άλλων πόλεων της Ασίας.
Σφαγή: ήταν άλλη μία συνήθης τακτική των εμπολέμων ελληνικών κρατών. Η μελανότερη ίσως της αρχαίας ελληνικής ιστορίας είναι η σφαγή από τους Αθηναίους όλου του αντρικού πληθυσμού της Μήλου από την εφηβεία και πάνω στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Ο Αλέξανδρος δεν διέταξε μεν τη σφαγή ελληνικών πληθυσμών, αλλά δεν δίστασε να τη διατάξει για όσους βαρβάρους προέβαλαν αντίσταση κι έδιναν το κακό παράδειγμα στους άλλους. Οι σημαντικότερες σφαγές στην εκστρατεία του ήταν ο απαγχονισμός 2.000 αιχμαλώτων μετά την άλωση της Τύρου, στην Περσίδα που ήταν ο σκληρός πυρήνας της αυτοκρατορίας και όπου φαίνεται ότι συνάντησε αξιόλογη ανταρτική αντίσταση, καθώς και στη Σογδιανή όπου καθηλώθηκε επιχειρώντας επί 2 περίπου χρόνια. Στις σφαγές πληθυσμών πρέπει να προσθέσουμε και τις σφαγές στρατιωτών, σημαντικότερες από τις οποίες ήταν των Ελλήνων μισθοφόρων των Περσών στο Γρανικό και των Ινδών μισθοφόρων. Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις το κίνητρό του ήταν προφανώς να καταστρέψει το δυναμικό και να τρομοκρατήσει τους αντιπάλους του. Στην περίπτωση των Ελλήνων μισθοφόρων του Γρανικού ενήργησε λάθος, διότι οι μισθοφόροι δεν είχαν τίποτα εναντίον του προσώπου του ή των επιδιώξεών του και, όπως φάνηκε στη συνέχεια, ελλείψει εργοδότη πρόθυμα του μίσθωναν τις υπηρεσίες τους. Στην Ινδία επίσης διέταξε να απαγχονισθούν πολλοί Βραχμάνες, επειδή ξεσήκωναν τον πληθυσμό εναντίον του.
Εξορία και εκτόπιση: είναι η «ανθρωπιστικότερες» από τις σκληρές πολιτικές τιμωρίες. Και στις δύο τιμωρίες πρωταθλητής αναδείχθηκε η Αθηναϊκή Δημοκρατία, κυρίως κατά την πρώτη περίοδο, που ηγεμόνευσε την Ελλάδα, με πιο μνημειώδεις περιπτώσεις τις καταδίκες σε εξορία του Αριστείδη του δίκαιου και του Θεμιστοκλή. Σε κάθε αλλαγή πολιτικών ισορροπιών εξορίζονταν, όσοι αποτελούσαν κίνδυνο για τη νέα κατάσταση. Όταν προκρινόταν δραστικότερη λύση από την εξορία επιλεγμένων προσώπων, οι αρχαίοι (Έλληνες και βάρβαροι) προχωρούσαν στην εκτόπιση ευρύτερων πολιτικών ομάδων ή ακόμη και ολόκληρων πληθυσμών. Οι Πέρσες μάλιστα είχαν και συγκεκριμένα μέρη συγκέντρωσης των εκτοπιζομένων, όπως τα νησιά της Ερυθράς Θάλασσας (Περσικού Κόλπου), και άλλα άγονα σημεία της αυτοκρατορίας τους. Ο Αλέξανδρος συνάντησε διάφορους ελληνικούς πληθυσμούς και ομάδες, που είχαν εκτοπισθεί σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και για διαφορετικούς λόγους. Αυτές οι ομάδες ήταν οι τιμωρημένοι Έλληνες από διάφορες ιωνικές πόλεις, οι Ερετριείς από τους περσικούς πολέμους, οι Βραγχίδες και κάποιοι Βοιωτοί. Οι λόγοι για τους οποίους επιβαλλόταν η εκτόπιση ήταν κατ’ αρχήν πολιτικοί, πάντοτε όμως ο δράστης επωφελείτο οικονομικά, αφού τα εξοριζόμενα άτομα και οι εκτοπιζόμενοι πληθυσμοί έχαναν τις περιουσίες τους. Μερικές δε φορές είναι δύσκολο να διακρίνουμε, αν η εκτόπιση απλώς έφερε οικονομικά οφέλη ή αν επιβλήθηκε από αυτά, όπως στην περίπτωση της εγκατάστασης Αθηναίων κληρούχων στη Σάμο.
Καταστροφή πόρων: επειδή το μεγαλύτερο μέρος των εφοδίων έπρεπε να εξευρίσκεται επιτοπίως, το πρόβλημα του ανεφοδιασμού για τους αρχαίους στρατούς ήταν πολύ οξύτερο, απ΄ όσο για τους σύγχρονους, που διαθέτουν μηχανοκίνητα και εναέρια μέσα μεταφοράς. Έτσι, όσο σημαντική ήταν η εξεύρεση πόρων, άλλο τόσο σημαντική ήταν και η αφαίρεση πόρων από τον εχθρό. Οι αμυνόμενοι στρατοί προσπαθούν παγίως να καταστρέψουν ο,τιδήποτε εντός της επικράτειάς τους θα μπορούσε να βοηθήσει τον επιτιθέμενο. Η τακτική, που είναι γενικά γνωστή ως καμένη γη, εφαρμοζόταν πολύ συχνά στην αρχαιότητα από Έλληνες και βαρβάρους, η πιο πρόσφατη δε εφαρμογή της έγινε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον Ερυθρό Στρατό, όταν η Βέρμαχτ εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση. Η επιτυχία της τακτικής αυτής ήταν ανάλογη της έκτασης της εφαρμογής της και περιελάμβανε την καταστροφή της ζωικής και γεωργικής παραγωγής, τη μόλυνση των πόσιμων υδάτων, την απομάκρυνση πληθυσμού και οικοσκευών, ακόμη και την αφαίρεση των ξύλινων τμημάτων των εγκαταλελειμμένων οικιών. «Διαθέτουμε τη φωτιά, με την οποία μπορούμε να καταστρέψουμε κάθε καρπό της γης, και … να σας αντιτάξουμε την πείνα, την οποία όσο γενναίοι κι αν είστε δεν θα μπορέσετε ποτέ να ξεπεράσετε» είπε χαρακτηριστικά ο Τισσαφέρνης στους Μύριους. Αν οι Πέρσες επιτελείς εισάκουαν τον Μέμνονα τον Ρόδιο και κατέστρεφαν τις πηγές ανεφοδιασμού πριν τη μάχη του Γρανικού, θα έφερναν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση τον Αλέξανδρο, που τότε διέθετε εφόδια μόνο για μία εβδομάδα. Αλλά κι όταν τελικά αποφάσισαν να εφαρμόσουν την καμένη γη στη Μεσοποταμία, δεν το έκαναν στην έκταση, που έπρεπε, και ο Αλέξανδρος κατόρθωσε να προελάσει σε εναλλακτικό δρομολόγιο.
Επίσης, τόσο στην αρχαιότητα όσο και σήμερα η προσπάθεια να πληγεί ο εφοδιασμός του αντιπάλου επιβάλλει την καταστροφή όλων των εφοδίων και του οπλισμού, που δεν μπορεί να μεταφέρει ένας στρατός και υποχρεώνεται να τα εγκαταλείψει πίσω του.
Θρησκεία: είναι σαφές ότι τους πολέμους δεν τους κατήργησε ούτε ο Χριστιανισμός, αντίθετα στο όνομά του έγιναν μερικά από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα στην ιστορία του ανθρώπου. Η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τον πόλεμο, αφού περιλάμβανε και τον ανάλογο θεό. Οι ευσεβείς Έλληνες στρατηγοί απέδιδαν σε ναούς το 1/10 των εισπράξεων από την πώληση ανδραπόδων και λαφύρων, ενώ είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι σημαντικό μέρος από τμήματα πανοπλίας αφιερώνονταν ως αναθήματα σε αρχαίους ναούς. Ο Αλέξανδρος μόλις πάτησε στην Ασία πήγε στο ναό της Ιδαίας Αθηνάς, χρηματοδότησε την ανέγερση ναού της Πολιάδος Αθηνάς στην Πριήνη και ανήγειρε ναούς στην Αίγυπτο. Δεν χωράει αμφιβολία πως αν ήταν σύγχρονός μας θα τον βλέπαμε σε όλες τις επίσημες λειτουργίες και δοξολογίες.
Ταφή νεκρών: πόσο ιερό καθήκον ήταν η ταφή των νεκρών φαίνεται από την τιμωρία, που επέβαλαν οι Αθηναίοι στους ναυάρχους τους, όταν δεν περισυνέλεξαν από τη θάλασσα τους νεκρούς της ναυμαχίας λόγω τρικυμίας. Για τους νεκρούς του εχθρικού στρατοπέδου δεν προβλεπόταν καμία φροντίδα. Έτσι, τα οστά των πεσόντων κατά την εισβολή του Καμβύση στην Αίγυπτο (το 525 π.Χ.) παρέμεναν σκορπισμένα στο πεδίο της μάχης περί τα 70 χρόνια αργότερα, την εποχή του Ηροδότου. Ο Αλέξανδρος πάντοτε επιμελούνταν την απόδοση των προβλεπομένων τιμών στους νεκρούς της στρατιάς του και μετά τη μάχη της Ισσού επέτρεψε να χρηματοδοτηθεί από τα λάφυρα η ταφή των επιφανέστερων Περσών, αλλά όχι και των χαμηλόβαθμων, που φυσικά ήταν η συντριπτική πλειοψηφία.
Η ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Σύνθεση και αριθμητική δύναμη
(Αρριανός Δ.25, Διόδωρος ΙΖ.9.2, 17.3, 57.3, Κούρτιος 8.5.4)
Η δύναμη της στρατιάς του Αλεξάνδρου είναι ένα από τα πολλά σημεία, για τα οποία έχουμε ελλιπείς πληροφορίες. Ούτε καν για την αρχική δύναμη, που ξεκίνησε από τη Μακεδονία, δεν έχουμε ακριβείς πληροφορίες και το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Αλέξανδρος έκανε τη βαλκανική εκστρατεία επικεφαλής των δυνάμεων του Κοινού Συνεδρίου των Ελλήνων. Αυτό είναι σαφές διότι:
ο Φίλιππος δολοφονήθηκε λίγους μήνες πριν επιτεθεί στην Περσία, άρα οι συμμαχικές δυνάμεις πρέπει να είχαν ήδη συγκεντρωθεί και να έκαναν τις τελευταίες προετοιμασίες
η στρατιά του Αλεξάνδρου μπροστά στα τείχη της Θήβας αριθμούσε περισσότερους από 30.000 πεζούς και 3.000 ιππείς, δηλαδή το σύνολο σχεδόν της δύναμης, με την οποία επιτέθηκε στην Περσία
η ολοσχερής καταστροφή της Θήβας αποφασίσθηκε από τους Έλληνες συμμάχους του Αλεξάνδρου
στους λίγους μήνες, που μεσολάβησαν ανάμεσα στην καταστροφή της Θήβας και την εισβολή στην Ασία, δηλαδή το χειμώνα του 335-334 π.Χ. ούτε αναφέρεται ούτε ήταν εφικτό να συγκεντρωθούν όλες οι συμμαχικές δυνάμεις και τα αναγκαία για την εκστρατεία εφόδια
Βέβαιο είναι επίσης ότι οι θρακικοί λαοί προσέφεραν στρατό στον Αλέξανδρο μόνο μετά την εναντίον τους εκστρατεία του και την πλήρη υποταγή τους.
Η συνολική δύναμη της αρχικής στρατιάς αποτελεί ένα από τα πολλά σημεία ασυμφωνίας των αρχαίων συγγραφέων, που παραδίδουν από 30.000 έως 43.000 πεζούς και από 4.000 έως 5.500 ιππείς, όπως αναλυτικά παρουσιάζουμε στον παρακάτω πίνακα.
Πλούταρχος
Διόδωρος Αλεξάνδρου Τύχη 327Ε Αλέξανδρος Ιουστίνος
Αρριανός 17.17.3-4 Αριστόβουλος Πτολεμαίος Αναξιμένης 15.1 11.6.2
Μακεδόνες Α.14. 12.000
Έλληνες σύμμαχοι Β.5. 7.000
Έλληνες μισθοφόροι Β.5.
Θράκες μισθοφόροι Β.5.
Ξένοι μισθοφόροι (πλην Θρακών) Β.9.
Μισθοφόροι 5.000
Αγριάνες ακοντιστές Α.14.
Αγριάνες τοξότες 1.000
Θράκες τοξότες Β.9.
Κρήτες τοξότες Β.9.
Οδρύσες, Τριβαλλοί & Ιλλυριοί 7.000
Σφενδονήτες Β.7.
Τοξότες Α.16.
ΣΥΝΟΛΟ ΠΕΖΩΝ Α.11.> 30.000 32.000 30.000 30.000 43.000 30.000 -43.000 32.000
Μακεδόνες Α.14. 1.800
Θεσσαλοί Α.14. 1.800
Έλληνες σύμμαχοι Α.14. 600
Θράκες & Παίονες Α.14. 900
ΣΥΝΟΛΟ ΙΠΠΕΩΝ Α.11.> 5.000 5.100 4.000 5.000 5.500 4.000 - 5.000 4.500
Ο Αρριανός, που είναι ο αναλυτικότερος ιστορικός στην περιγραφή των μαχών, μας δίνει μόνο κατά προσέγγιση σύνολα, ίσως διότι καμία από τις πηγές του δεν τον ικανοποιούσε. Αντίθετα, ο Διόδωρος, που είναι συνοπτικότερος και μικρότερης αξιοπιστίας, μας παραδίδει τον μοναδικό, κάπως αναλυτικό κατάλογο της αρχικής δύναμης της στρατιάς του Αλεξάνδρου. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν μας επιτρέπεται να αποδώσουμε στον κατάλογο αυτό ιδιαίτερη αξία για τους παρακάτω λόγους. Ο Αρριανός στη μάχη του Γρανικού, στη διάβαση της Κιλικίας και στη μάχη της Ισσού αναφέρει τμήματα, που δεν προκύπτει να προσκολλήθηκαν κατά την προέλαση της στρατιάς, άρα ανήκαν στην αρχική της δύναμη, κι όμως δεν περιλαμβάνονται στον κατάλογο του Διόδωρου. Αλλά κι ο ίδιος ο Διόδωρος περιορίζει την αξία του καταλόγου του.
Συγκεκριμένα, δεν προσδιορίζει την ειδικότητα των βαλκανικών λαών (Οδρυσών, Τριβαλλών και Ιλλυριών), που αναφέρει. Επίσης αναφέρει τον παιονικό λαό των Αγριάνων ως τοξότες, ενώ από τον Αρριανό προκύπτει ότι ήταν ακοντιστές. Πάντως και οι δύο φαίνεται να συμφωνούν ότι οι Αγριάνες ήταν περίπου 1.000. Σε άλλο σημείο μας πληροφορεί ότι στους 600 ιππείς από τα συμμαχικά κράτη της νότιας Ελλάδος περιλαμβάνονταν Πελοποννήσιοι και Αχαιοί, δίνοντας την εντύπωση ότι η Αχαΐα δεν βρίσκεται στην Πελοπόννησο. Η αλήθεια είναι ότι αυτά δεν συνιστούν σοβαρά παραπτώματα, διότι όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς χρησιμοποιούσαν ανάλογες διατυπώσεις. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι ότι απαριθμεί 5.100 ιππείς, αλλά τους αθροίζει σε 4.500!
Η αρχική στρατιά, με την οποία ο Αλέξανδρος επιτέθηκε εναντίον της Αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας, ήταν περίπου τα ¾ της συνολικής στρατιωτικής δύναμης, που είχε συγκεντρωθεί. Το υπόλοιπο ¼, 12.000 πεζοί και 1.500 ιππείς, παρέμεινε επί ευρωπαϊκού εδάφους υπό τον Αντίπατρο, για να διατηρήσει τη Μακεδονική Ηγεμονία στην Ελλάδα και την υποταγή των θρακικών λαών. Στη δύναμη αυτή πρέπει να προσθέσουμε και τους 10.000 Μακεδόνες, που επιχειρούσαν στην Μ. Ασία ήδη επί ένα έτος, αν και δεν έχουμε πληροφορίες για τη δράση τους μετά τη δολοφονία του Φιλίππου. Μετά από κάθε νίκη και όσο η στρατιά προήλαυνε στην Ασία, προσκολλώντο και άλλες δυνάμεις από τα τοπικά στρατεύματα των υποτασσόμενων χωρών. Έτσι, κατά την εισβολή στην Ινδία και παρά τις φρουρές, που είχε αφήσει πίσω της σε όλη την Ασία, η στρατιά παραδίδεται ότι αριθμούσε 120.000 μάχιμους.
Τακτική
Η φύση της πολεμικής σύγκρουσης, που προετοίμασε ο Φίλιππος και πραγματοποίησε ο Αλέξανδρος, απαιτούσε κινητοποίηση μεγάλων στρατιωτικών σχηματισμών και μεγάλης κλίμακας μάχες. Παρά ταύτα δεν έλειψαν οι ανορθόδοξες τακτικές, που παραδοσιακά χρησιμοποιούσαν οι ελληνικοί στρατοί, για να νικήσουν με τις μικρότερες δυνατές απώλειες σε χρόνο, προσωπικό και πόρους. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα ανά κατηγορία είναι τα ακόλουθα.
Στη Μύνδο ο Αλέξανδρος ήλθε σε συναλλαγή με μερίδα των κατοίκων, οι οποίοι προτιμούσαν την παράδοση, αλλά τελικά εξουδετερώθηκαν από εκείνους, που προτιμούσαν την αντίσταση. Ως κορυφαία περίπτωση συναλλαγής πρέπει να θεωρήσουμε την παραμονή στα αξιώματά τους των αξιωματούχων του περσικού κράτους, που παραδίδονταν. Αν και δεν καταγράφεται άμεσα από τις αρχαίες πηγές, όλες οι σχετικές περιπτώσεις πρέπει να θεωρούνται ως αποτέλεσμα προηγηθείσης συμφωνίας, διότι τέτοιες συμφωνίες ήταν αμοιβαία επωφελείς και εξασφάλιζαν στον μεν Αλέξανδρο μεγάλη ταχύτητα προέλασης και πρόσθετους πόρους, στους δε συναλλασσόμενους αξιωματούχους προνόμια ανάλογα ή ίδια με όσα ήδη κατείχαν.
Νυχτερινές επιχειρήσεις καταγράφονται μόνο δύο και είναι αμυντικές, η πρώτη στην Αλικαρνασσό και η δεύτερη στη χώρα των Ασπασίων. Ο λόγος που δεν τις επέλεξε ο Αλέξανδρος είναι ότι διεξάγονται επιτυχώς από μικρές δυνάμεις εναντίον μεγάλων, ενώ οι δικές του δυνάμεις ήταν ήδη μεγάλες και θα αντιμετώπιζαν δυσκολία στο συντονισμό τους. Στα Γαυγάμηλα γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο απέρριψε την πρόταση για νυχτερινή επίθεση και μάλλον γι’ αυτό το λόγο κατέρρευσε το εκτεταμένο περσικό μέτωπο.
Στη Σογδιανή Πέτρα καταγράφεται η μόνη πραγματική (και εντυπωσιακή από τεχνική άποψη) καταδρομική επιχείρηση, η οποία ωστόσο σχεδιάσθηκε για να φέρει ψυχολογικό και όχι τακτικό αποτέλεσμα. Στον Υδάσπη καταγράφεται χρήση παραπλανητικών πληροφοριών και ενεργειών. Ο Αλέξανδρος διέδιδε ότι δεν σκόπευε να περάσει τον ποταμό πριν πέσει η στάθμη του και τις νύχτες μετακινούσε άσκοπα διάφορα τμήματα, ώστε να πείσει τον Πώρο για τις διαδιδόμενες προθέσεις του. Τελικά κατάφερε να αιφνιδιάσει τον Πώρο και να αποβιβάσει τις δυνάμεις του στην ανατολική όχθη του Υδάσπη, χωρίς να γίνει έγκαιρα αντιληπτός. Λόγω της απόκρυψης των πλωτών μέσων και των καιρικών συνθηκών, υπό τις οποίες πραγματοποιήθηκε η απόβαση, μπορούμε να τη θεωρήσουμε και ως καταδρομική επιχείρηση.
Μία άλλη σημαντική παρατήρηση είναι ότι σε όλες τις συγκρούσεις ο Αλέξανδρος απέφυγε να χρησιμοποιήσει ως δύναμη κρούσης τους υποταγμένους βαρβάρους της Ασίας, δηλαδή δεν έκανε το λάθος, που έκανε ο Δαρείος στη μάχη της Ισσού με τους Κάρδακκες (Κούρδους). Χρησιμοποιούσε πάντοτε το αρχικό τμήμα της στρατιάς, που ξεκίνησε από την Ελλάδα, και μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις χρησιμοποίησε εξειδικευμένα τμήματα ασιατών, όπως ήταν οι ιπποτοξότες.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΜΕΝΟΥ
Κεντρικό Μενού
ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΔΙΟΙΚΗΣΗ & ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΟΣ
(Ηρόδοτος Ζ.42-43, Η.12, Ξενοφών Κύρου Ανάβασις Β.ΙΙΙ.17, Γ.ΙV.5, Ζ.Ι.7, 11, 34, Ζ.ΙΙΙ.38, Ιππαρχικός 7.9, Αινείας ο Τακτικός 24, 27, Αρριανός Α.4, 21, Β.4, 12, 27, Γ.6, ΣΤ.5, 9, Πλούταρχος Αλέξανδρος 19.3, 10-11, 24.2, 28.4-5, Αλεξάνδρου Τύχη Β.339.C, Διόδωρος ΙΣΤ.42.9, ΙΖ.65.2-3, 83.5, 95.4-κ.ε., Πολύαινος Α.2, Γ.9.31, 51, Δ.3.15)
Στα αρχαία ελληνικά κράτη οι ελεύθεροι πολίτες τους ήταν καταγεγραμμένοι σε καταλόγους, που φυλάσσονταν σε κάποιο ιερό, συνήθως στο Μητρώον. Οι στρατοί τους διέθεταν οργάνωση ανάλογη του σημερινού 1ου Επιτελικού Γραφείου και το προσωπικό τους ήταν επίσης καταγεγραμμένο σε καταλόγους. Καταγραφόταν ακόμη και η εν γένει συμπεριφορά των στρατιωτών, μισθοφόρων και μη, και ενημερώνονταν οι αρμόδιες αρχές του κράτους προέλευσής τους, για να τους τιμωρήσει σύμφωνα και με τη δική του νομοθεσία ή να τους απονείμει τις τιμές, που είχαν αποφασισθεί από τις στρατιωτικές αρχές. Στη στρατιά του Αλεξάνδρου, το τελευταίο πρακτικά ίσχυε μόνο για τους Μακεδόνες, διότι ο Αλέξανδρος ως βασιλιάς της Μακεδονίας μπορούσε να δώσει διαταγές στις Μακεδονικές Αρχές σχετικά με Μακεδόνες πολίτες, αλλά δεν μπορούσε να διατάξει άλλο ελληνικό κράτος σε σχέση με τους δικούς του πολίτες.
Οι απόμαχοι και αποστρατευόμενοι διαγράφονταν από τους καταλόγους των μαχίμων και εγγράφονταν σε άλλους καταλόγους, μέχρι την επάνοδό τους σε κάποιο σημείο της Ελλάδας και την οριστική αποστρατεία τους. Οι αναφορές, οι επιθεωρήσεις και οι παρελάσεις του στρατεύματος ήταν όπως ακριβώς τις γνωρίζουμε και σήμερα.
Ο σύγχρονος Ελληνικός Στράτος Ξηράς διακρίνεται σε Όπλα και Σώματα. Όπλα είναι τα στοιχεία του στρατού, που έχουν αποστολή να διεξάγουν τον αγώνα ή να συμμετέχουν άμεσα σ΄ αυτόν (Πεζικό, Ιππικό-Τεθωρακισμένα, Πυροβολικό, Μηχανικό, Διαβιβάσεις). Σώματα καλούνται τα στοιχεία του Στρατού, που διαθέτουν μονάδες εκστρατείας και προσφέρουν υποστήριξη Διοικητικής Μέριμνας (Τεχνικό, Εφοδιασμού & Μεταφορών, Υλικού Πολέμου, Υγειονομικό). Επίσης Σώματα καλούνται και τα στοιχεία του Στρατού, που δεν διαθέτουν μονάδες εκστρατείας, αλλά προσφέρουν κάθε μορφής υποστήριξη Διοικητικής Μέριμνας (Οικονομικό, Γεωγραφικό, Ελεγκτικό, Στρατιωτικών Γραμματέων, Ταχυδρομικό, Μουσικό). Κοινά Σώματα των Ενόπλων Δυνάμεων είναι το Δικαστικό, το Θρησκευτικό, το Στρατολογικό και το Σώμα Αδελφών Νοσοκόμων. Στη συνέχεια παραθέτουμε την οργάνωση του σύγχρονου Ελληνικού Στρατού και την αντιστοίχιση με τα τμήματα των αρχαίων στρατών:
Πεζικό: οπλίτες, ψιλοί, πελταστές, άγημα, υπασπιστές, σωματοφύλακες
Ιππικό-Τεθωρακισμένα: βαρύ και ελαφρύ ιππικό, δρεπανηφόρα άρματα, πολεμικοί ελέφαντες
Πυροβολικό: Καταπέλτες (οξυβελείς και λιθοβόλοι)
Μηχανικό: συνεργεία επιφορτισμένα με γεφυρώσεις ποταμών και τάφρων, λύση και αρμολόγηση πλοίων, κατασκευή ασκοσχεδιών και υποσκάψεις τειχών
Διαβιβάσεις: δρομοκήρυκες, αυλητές, σαλπιγκτές, πυρσωροί, χειριστές σημαιών
Τεχνικό: συνεργεία, που συντηρούσαν κι επισκεύαζαν τις πολεμικές μηχανές, τα σκευοφόρα και τον πάσης φύσεως εξοπλισμό
Εφοδιασμού-Μεταφορών: διοικητική μέριμνα, σκευοφόρα
Υλικού Πολέμου: διαχειριστές του εξοπλισμού, που προερχόταν από την Ελλάδα ή καταλαμβανόταν ως λάφυρο
Υγειονομικό: γιατροί, ασθενοφόρες άμαξες
Οικονομικό: διαχειριζόταν το ταμείο της στρατιάς. Πρώτος ανέλαβε αυτή τη θέση ο παιδικός φίλος του Αλεξάνδρου, Άρπαλος
Γεωγραφικό: δεν έχουμε εξειδικευμένες πληροφορίες, αλλά είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι οι αρχαίοι ελληνικοί στρατοί δεν διέθεταν χάρτες των περιοχών, όπου κατά παράδοση επιχειρούσαν. Οι Πέρσες ασφαλώς θα διέθεταν χάρτες των δικών τους εδαφών και ασφαλώς σ’ αυτούς τους χάρτες οφείλεται η εκπληκτική άνεση, με την οποία κινήθηκε ο Αλέξανδρος. Η ύπαρξη του Γεωγραφικού Σώματος ήταν υποχρεωτική, όταν ο Αλέξανδρος διέταξε τον Νέαρχο να εξερευνήσει τον Ινδικό Ωκεανό και τον Περσικό Κόλπο, τους Ιέρωνα, Αρχία και Ανδροσθένη τα παράλια της Αραβίας, και τον Ηρακλείδη την Κασπία Θάλασσα
Ελεγκτικό: δεν αναφέρεται ρητώς, αλλά μόνο με την ύπαρξη ελεγκτών ήταν δυνατή η τήρηση της τάξης, ο εντοπισμός και η αποτροπή καταχρήσεων
Στρατιωτικών Γραμματέων: αἱ βασίλειοι ἐφημερίδες, δηλαδή το ημερολόγιο της Αυλής, απετέλεσε την εγκυρότερη πηγή πληροφοριών για τους αρχαίους ιστορικούς του Αλεξάνδρου. Υπεύθυνος για την τήρησή τους ήταν ο γραμματέας Ευμένης από την Καρδία
Ταχυδρομικό: γραμματοφόροι
Μουσικό: ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε στρατός χωρίς μουσικούς. Ίσως ήταν οι ίδιοι με τους αυλητές και σαλπιγκτές, που διεβίβαζαν τα παραγγέλματα στη μάχη
Δικαστικό: ήταν αδιανόητη η επιβολή αυθαίρετων ποινών στους ελεύθερους πολίτες, που συγκροτούσαν τη στρατιά. Η διεξαγωγή κάποιου είδους δίκης ήταν επιβεβλημένη, ώστε να μην εξαναστούν τα συμμαχικά κράτη, όταν τιμωρούνταν στρατιωτικοί προερχόμενοι απ’ αυτά. Ειδικά για τους Μακεδόνες και τα σοβαρά εγκλήματα κατά του κράτους υπήρχε η Εκκλησία των Μακεδόνων
Θρησκευτικό: μάντεις και ιερείς
Στρατολογικό: δεν προκύπτει ως αυτόνομο τμήμα, αλλά ο Αλέξανδρος κατ’ επανάληψη έστειλε αξιωματικούς στα μετώπισθεν, για να στρατολογήσουν νέους στρατεύσιμους
Δηλαδή, αν εξαιρέσουμε τα τμήματα και τους κλάδους των σημερινών Ενόπλων Δυνάμεων, που δημιουργήθηκαν με την τεχνολογική εξέλιξη (π.χ. αεροπορία, υποβρύχια, πληροφορική), οι αρχαίοι ελληνικοί στρατοί δεν υστερούσαν σε τίποτα, ούτε ως προς την οργάνωση ούτε ως προς την αποτελεσματική διοίκησή τους. Φυσικά, η οργάνωση από μόνη της δεν επαρκεί για να επιτύχει ένας στρατός τόσες πολλές νίκες σε τόσο εκτεταμένα εχθρικά εδάφη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Περισσότερο χρειάζεται η αποφασιστικότητα των στρατιωτών, την οποία οι Μακεδόνες έδειξαν σε κάθε περίπτωση. Όμως υπάρχει κι ένας διαταρακτικός όρος, τον οποίο εντοπίζει ο Ξενοφών: «όσο πιο πολλοί είναι οι στρατιώτες τόσο περισσότερα σφάλματα διαπράττουν». Και πράγματι, αυτό το είδαμε αρκετές φορές από τους Μακεδόνες. Μία αιφνιδιαστική έξοδος του στόλου των Τυρίων προκάλεσε αναστάτωση και απώλειες στο ναυτικό των συμμάχων. Όταν ο Αλέξανδρος φοβούμενος τον οιωνό, αποσύρθηκε από την πολιορκία της Γάζας, οι Άραβες υπερασπιστές της έτρεψαν σε φυγή τους άντρες του. Σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις ο Αλέξανδρος επιτιθέμενος ο ίδιος κατόρθωσε να αποκρούσει τους βαρβάρους και να σώσει το γόητρο του μακεδονικού στρατού. Κατά την πολιορκία των Μασσάγων η προθυμία των Μακεδόνων υπασπιστών να ανεβούν στα τείχη γκρεμίζει τις γέφυρες. Όταν ο Αλέξανδρος αποκόπηκε και λίγο έλειψε να σκοτωθεί στην πόλη των Μαλλών, οι Μακεδόνες στη βιασύνη τους να ανεβούν στο τείχος συνωθήθηκαν και έσπασαν τις κλίμακες. Σε όλες τις μάχες οι επιτελείς του αγωνιούσαν, διότι πολεμούσε στην πρώτη γραμμή «σαν στρατιώτης και όχι ως στρατηγός», διοικούσε δηλαδή δίνοντας το προσωπικό παράδειγμα. Εκτός απ’ αυτό, στην αποτελεσματικότερη διοίκηση του στρατεύματος συνέτειναν και συγκεκριμένες επιμέρους ενέργειες, όπως οι παρακάτω.
Επιβράβευση: όπως είδαμε, η αμοιβή των στρατιωτών περιελάμβανε και κάποιες παροχές επιπλέον του βασικού μηνιαίου μισθού τους. Αυτές ήταν συνάρτηση των δυσκολιών, που αντιμετώπιζαν, του πλούτου, που μπορούσαν να αρπάξουν από τους εχθρούς, και της διάθεσης του εργοδότη να τους ευχαριστήσει. Ήταν επίσης συνάρτηση της γενικότερης και ειδικότερης προσφοράς του καθενός στον κοινό αγώνα. Δηλαδή, πόσο φιλικό προς τον Ηγεμόνα ήταν το κάθε κράτος προέλευσης των συμμάχων, τι φορτίο σήκωσε στη μάχη κάθε τμήμα (λόχος, ίλη, πεζοί, ιππείς, ψιλοί κλπ), τι βαθμό είχε ο καθένας και φυσικά πόσο διακρίθηκε ο κάθε πολεμιστής ξεχωριστά. Αν η μάχη προμηνυόταν σκληρή και αμφίρροπη, τα βραβεία ανακοινώνονταν προκαταβολικά, ώστε να εξάψουν το μένος των στρατιωτών. Αν η μάχη αποδεικνυόταν εκ των υστέρων σκληρή και δύσκολη, επίσης εκ των υστέρων μεγάλωναν τα βραβεία σε σχέση με τα προαναγγελθέντα. Οι πάσης φύσεως αμοιβές επιπλέον του μισθού ήταν το ισχυρότερο δέλεαρ για την προσέλευση περιστασιακών μισθοφόρων και ο Αλέξανδρος σε όλη την εκστρατεία φρόντιζε επιμελώς να διατηρεί ικανοποιημένους τους στρατιώτες του και να τους ζηλεύουν, όσοι δεν τον ακολούθησαν εξ αρχής. Φυσικά εκμεταλλεύθηκε τους άφθονους πόρους του κράτους των Αχαιμενιδών και εκτός από τους διάφορους βαρβάρους, που εντάσσονταν υποχρεωτικά στη στρατιά του, κατόρθωσε να δελεάζει διαρκώς τους Έλληνες, που δεν έπαψαν ποτέ να συρρέουν σε μεγάλους αριθμούς. Η εντυπωσιακότερη απόδειξη ότι το σύστημα επιβραβεύσεων του Αλεξάνδρου πέτυχε απόλυτα, είναι ότι σχεδόν 10 χρόνια μετά την έναρξη της εκστρατείας έφτασε στην Ινδία συμμαχική δύναμη πεζών και ιππέων από την Ελλάδα, ίση με το σύνολο Ελλήνων και βαρβάρων της αρχικής στρατιάς. Μία άλλη μορφή επιβράβευσης, άμεσα χρήσιμης στην οργάνωση και λειτουργία του στρατού ήταν οι προαγωγές. Ο καταλληλότερος χρόνος ήταν μετά από μάχες, όπου είχαν πέσει κάποιοι βαθμοφόροι και κάποιοι άλλοι κατώτεροί τους είχαν αποδείξει τις ικανότητές να καταλάβουν τις χηρεύουσες θέσεις.
Συνεννόηση: σήμερα μόνο στην Κύπρο εξακολουθεί να ομιλείται διάλεκτος δυσνόητη στους υπόλοιπους Έλληνες. Οι διαφορές μεταξύ των διαλέκτων της Ελλάδας έχουν αμβλυνθεί πλέον σε τέτοιο βαθμό, ώστε καταβάλλονται προσπάθειες να διατηρηθούν ως λαογραφικό στοιχείο. Αλλά, όπως είδαμε, στην αρχαιότητα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αυτό φαίνεται καθαρά και στα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων, όπου οι διαφορές μεταξύ των διαλέκτων είναι πολύ έντονες. Οι στρατιωτικοί ηγέτες, που κάθε άλλο παρά αποτελούσαν εξαίρεση, αντιμετώπιζαν οξύ πρόβλημα στη συνεννόησή τους με στρατιωτικούς από άλλα ελληνικά έθνη. Ο Αινείας ο Τακτικός, που συνέγραψε μόλις τρεις δεκαετίες πριν τον Αλέξανδρο, αναφέρει περιπτώσεις στρατιωτικής αποτυχίας λόγω διαφοράς στις διαλέκτους και τις τοπικές συνήθειες των στρατιωτών. Συνιστούσε δε να χρησιμοποιούν ως αναγνωριστικά συνθήματα λέξεις κοινές για όλους τους Έλληνες και όχι όρους, που διέφεραν από διάλεκτο σε διάλεκτο ή από έθνος σε έθνος. Ακόμη και τα επίθετα των θεών (π.χ. Ενυάλιος [Άρης], Παλλάς [Αθηνά]) συνιστούσε να αποφεύγουν, διότι μπορούσαν να προκαλέσουν σύγχυση. Είναι αυτονόητο ότι σε ένα στράτευμα, που εκτός από τα διάφορα ελληνικά έθνη περιελάμβανε και βαρβαρικά, η συνεννόηση ήταν πιο δύσκολη και απαιτούσε τη μεσολάβηση διερμηνέων, με αποτέλεσμα μόνο τα βασικά παραγγέλματα με σάλπιγγες ή σημαίες να είναι κατανοητά χωρίς δυσκολία.
Λιποταξίες: το φαινόμενο της λιποταξίας είναι εξίσου παλαιό με τον πόλεμο και εμφανιζόταν ακόμη και στους μισθοφόρους. Γι’ αυτό οι Έλληνες τοποθετούσαν τα πιο έμπιστα τμήματα στο τέλος του σχηματισμού πορείας, ώστε κάποιο απ’ όλα να μπορεί πάντοτε να συλλάβει όσους επιχειρούσαν να λιποτακτήσουν. Ρητώς αναφέρεται ότι ο Αλέξανδρος έλαβε το μέτρο αυτό κατά την κάθοδο του Ινδού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μόνο τότε φοβήθηκε ή διαπίστωσε λιποταξίες, αλλά ίσως τότε να ήταν οξύτερο του πρόβλημα και εντονότερο το μέτρο. Μία άλλη μέθοδος για την αποτροπή και τον περιορισμό των λιποταξιών ήταν η παρακράτηση μέχρι και του ¼ του μισθού των στρατιωτών και η απόδοσή του στους δικαιούχους, όταν λυνόταν ομαλά η σύμβαση εργασίας τους. Έτσι, όσοι λιποτακτούσαν, υφίσταντο υπολογίσιμη οικονομική απώλεια. Επίσης οι συνακολουθούντες οικείοι (γυναίκες και παιδιά) των στρατιωτών αποτελούσαν εν δυνάμει ομήρους και τρόπον τινά παράγοντα αποτρεπτικό της λιποταξίας.
Πρέπει ακόμη να αναφέρουμε ότι στους ελληνικούς στρατούς του 4ου π.Χ. αιώνα στις μάχες διακινδύνευαν τη ζωή τους οι στρατηγοί, όχι όμως και οι πολιτειακοί άρχοντες. Οι δύο γνωστές εξαιρέσεις αυτού του κανόνα ήταν η Σπάρτη και η Μακεδονία. Η Σπάρτη, διότι είχε δύο βασιλείς, ο ένας εκ των οποίων οδηγούσε το στρατό στη μάχη και ο άλλος συνέχιζε να διοικεί το κράτος ανεξάρτητα από την τύχη του πρώτου. Η Μακεδονία, διότι είχε διατηρήσει την αριστοκρατική δομή και η θέση του κάθε αριστοκράτη στην ιεραρχία συναρτάτο προς τη γενναιότητά του. Βέβαια ο κύριος λόγος, που ωθούσε τον Αλέξανδρο να διακινδυνεύει τη ζωή του στην πρώτη γραμμή, ήταν πρωτίστως ο ορμητικός και ριψοκίνδυνος χαρακτήρας του. Η επίσης αριστοκρατική δομή του κράτους τους έκανε και τους Πέρσες αξιωματούχους να συνωθούνται στην πρώτη γραμμή ή να πρωταγωνιστούν σε μονομαχίες, τις οποίες οι Έλληνες είχαν προ πολλών αιώνων ξεχάσει. Έτσι ο Δαρείος Γ΄, πριν γίνει Μέγας Βασιλεύς, μονομάχησε με έναν Καδούσιο και ο Σατιβαρζάνης πρότεινε στον Ερύγιο τον Μυτιληναίο να κριθεί η αμφίρροπη μάχη με μονομαχία των δύο τους.
Η ψυχολογία του στρατιώτη ήταν ανέκαθεν μία από τις θεμελιώδεις μεταβλητές στη διοίκηση ενός στρατεύματος, γι’ αυτό υπήρξε αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής από τους ηγέτες του και εκμετάλλευσης από τον εχθρό. Όπως προκύπτει από τον Αρριανό και τον Αστερίξ, οι Γαλάτες φοβόντουσαν μόνο μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους. Αυτό το σχήμα λόγου τόνιζε όχι τη γενναιότητα των Γαλατών, αλλά τον απόλυτα δικαιολογημένο φόβο όλων των αρχαίων πολεμιστών για τα καιρικά φαινόμενα. Κατά την παραμονή των στρατιωτών σε άγνωστες περιοχές δεν ήταν σπάνιο να σκοτωθούν αρκετοί από κεραυνούς ή να παρασυρθούν από πλημμυρισμένους χειμάρρους. Εξάλλου σε μία τέτοια περίπτωση οφείλεται η καταστροφή της στρατιάς του Αλεξάνδρου στη Γεδρωσία.
Μία άλλη ψυχολογική αντίδραση των αρχαίων στρατιωτών, που με τα σημερινά δεδομένα μπορεί να φαίνεται παράξενη, ήταν ο πανικός. Παρουσιαζόταν κυρίως τη νύχτα και οφειλόταν συνήθως στην κακή ή ανύπαρκτη ενημέρωση, που μεγέθυνε και εξάπλωνε σ’ όλο το στρατόπεδο κάποια μικροαναστάτωση. Οι αρχαίοι στρατιωτικοί συγγραφείς αναφέρουν τρόπους καταστολής του πανικού στο φιλικό στρατόπεδο και πρόκλησής του στο εχθρικό, ώστε να ακολουθήσει νυκτερινή επιδρομή.
Η παρουσία του ανώτατου στρατιωτικού ή πολιτειακού ηγέτη έδινε αυτοπεποίθηση στις φιλικές δυνάμεις και προκαλούσε ανησυχία, ακόμη και τρόμο, στους εχθρούς. Έτσι, βλέπουμε τον Αλέξανδρο να τρομοκρατεί με τη φυσική του παρουσία τις εχθρικές φρουρές ή να ανακόπτει τη φυγή των Μακεδόνων και να τρέπει σε φυγή τους μέχρι εκείνη τη στιγμή διώκτες τους. Αντίθετα, η απώλεια ή η φυγή του ηγέτη αναπτέρωνε το ηθικό του εχθρού και έσπερνε τρόμο στις φιλικές δυνάμεις. Γι’ αυτό η φυγή του Δαρείου στην Ισσό και ειδικά στα Γαυγάμηλα προκάλεσε τη φυγή και του περσικού ιππικού, που μέχρι εκείνη τη στιγμή πίεζε ασφυκτικά τις δυνάμεις του Αλεξάνδρου. Αλλά και στις δύο κρίσεις υγείας του Αλεξάνδρου, στην Ταρσό και ειδικά στη χώρα των Μαλλών, το ηθικό των Μακεδόνων κατέρρευσε στη σκέψη ότι θα έμεναν χωρίς τον ικανό ηγέτη τους σε χώρες ιδιαίτερα εχθρικές. Και στις δύο περιπτώσεις η κατάπτωση του ηθικού τους ήταν τέτοια, ώστε ο Αλέξανδρος υποχρεώθηκε να εμφανισθεί μπροστά τους, για να ηρεμήσουν.
Η διαβολή ήταν άλλη μία ψυχολογική μέθοδος, την οποία χρησιμοποιούσαν οι εμπόλεμοι, για να κάνουν επιφυλακτικούς τους συνεργάτες των αντιπάλων τους και πλήξουν την απόδοση του επιτελείου τους. Ο Αλέξανδρος φέρεται να εξαίρεσε από τη λεηλασία τα κτήματα του Μέμνονα του Ρόδιου, ώστε οι Πέρσες να τον θεωρήσουν ύποπτο συναλλαγής και σ’ αυτό αποδίδεται εμμέσως το ότι απέρριψαν την πρότασή του για εφαρμογή της καμένης γης. Αλλά και οι Πέρσες είχαν ανάλογες επιτυχίες και λίγο έλειψε να προκαλέσουν το θάνατο του Αλεξάνδρου. Είχαν προκηρύξει αμοιβή για όποιον τον σκότωνε με αποτέλεσμα, όταν αρρώστησε στην Ταρσό οι γιατροί να μην τον βοηθούν, διότι φοβούνταν την οργή των Μακεδόνων σε περίπτωση αποτυχίας τους και θανάτου του. Οι Πέρσες είχαν επίσης διαδώσει, ότι ο γιατρός Φίλιππος από την Ακαρνανία είχε δωροδοκηθεί, για να τον δολοφονήσει με φάρμακο, κάτι το οποίο είχε πιστέψει τουλάχιστον ο Παρμενίων.
Υπήρχαν και άλλες μέθοδοι κλονισμού του ηθικού του αντιπάλου και ως μία απ’ αυτές μπορούμε να θεωρήσουμε τις δύο απαντητικές επιστολές του Αλεξάνδρου προς τον Δαρείο, ιδίως δε την πρώτη, όπου του απευθύνεται ως Μέγας Βασιλεύς προς υποτελή βασιλέα. Αναφέρεται ακόμη η περίπτωση, όπου οι καταδιωκόμενοι Μύριοι αυθόρμητα προκάλεσαν κακώσεις στους σκοτωμένους εχθρούς, ώστε να εμφανίζουν στους δικούς τους φρικιαστικό θέαμα. Ο Νέαρχος πάλι κατόρθωσε να αντιστρέψει το πεσμένο ηθικό των ναυτών του, όταν συνάντησαν τις φάλαινες στον Ινδικό Ωκεανό, παρατάσσοντας το στόλο για ναυμαχία και δίνοντας τη διαταγή επίθεσης. Μ’ αυτόν τον τρόπο υποβίβασε στη σκέψη των πληρωμάτων τα πρωτόγνωρα θαλάσσια τέρατα σε συνηθισμένο εχθρό, για να αποσπάσει τη συνηθισμένη ανδρεία τους.
Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι ο Αλέξανδρος σε κάθε ευκαιρία έδειξε ότι ήταν εξαιρετικά ικανός στη διαχείριση των ανθρωπίνων πόρων. Μετά τη μάχη του Γρανικού τίμησε τους πεσόντες και επισκέφθηκε έναν προς έναν τους τραυματίες, τους οποίους άφησε να του εξιστορήσουν τα ανδραγαθήματά τους. Μετά τη μάχη της Ισσού έθαψε με τις πρέπουσες τιμές τους πεσόντες και αντάμειψε με επαίνους και δωρεές, όσους διακρίθηκαν. Μετά την τελευταία και καθοριστική μάχη των Γαυγαμήλων μοίρασε γενναίες δωρεές σε όλο το στράτευμα από τα κατασχεθέντα στο περσικό στρατόπεδο χρήματα. Σε όλες δε τις αποστρατεύσεις χορηγούσε πολύ σημαντικά ποσά.
ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ & ΗΘΙΚΗ
(Ηρόδοτος Γ.12, Ζ.52, 80, Η.27, Θουκυδίδης Α.3, Α.11, Β.14, 18, Ξενοφών Κύρου Ανάβασις Α.ΙΙ.1, VI.1, Χ.18, Β.ΙΙ.16, V.19-20, Δ.ΣΤ.26, Ε.ΙΙ.4, Ε.ΙΙΙ.4, ΣΤ.IV.23, VI.1, 38, Ζ.ΙΙ.7, ΙV.2, 12, Ιππαρχικός 4.17, Αινείας ο Τακτικός 8, 10.23, Αρριανός Ε.2, Διόδωρος ΙΣΤ.21.2, 41, 48.3, 53, 57.2, 73, ΙΖ.14.3, 23.5, 35, ΙΗ.25.5, Πλούταρχος Αλέξανδρος 59.6-8, Πολύαινος Α.34, Γ.10.5)
Το να κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό, είναι όμως και το πλέον εσφαλμένο κριτήριο, όταν χρησιμοποιείται για άλλους λαούς ή άλλες εποχές. Την εποχή του Αλεξάνδρου ο κλασικός Ελληνικός πολιτισμός βρισκόταν στο απόγειό του, αλλά η πολιτική είχε με τον πολιτισμό την ίδια σχέση, που διατηρεί και σήμερα: καμία! Αντικείμενο της πολιτικής ήταν ανέκαθεν η εξουσία και η οικονομική κυριαρχία. Ακόμη και στην Αθήνα, τη λαμπρότερη Δημοκρατία όλων των εποχών, τη μητρόπολη του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού και πατρίδα του σημερινού Δυτικού πολιτισμού, τα δημοκρατικά δικαιώματα περιορίζονταν μόνο σε ένα μέρος του πληθυσμού, τους (άρρενες) Αθηναίους πολίτες. Σ’ αυτήν την κοινωνία, την πλέον εξελιγμένη μεταξύ όλων των Ελληνικών, από τη μία πλευρά απαγορευόταν ο φόνος δούλου και από την άλλη δεν υπήρχε καμία αναστολή στην καταστροφή άλλων πόλεων και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων τους. Κάθε ελληνικό κράτος εφάρμοζε τον νόμο μέσα στην επικράτειά του και έξω από τα όριά του διεκδικούσε εξουσία και πλούτο χωρίς ηθικές αναστολές, αλλά και χωρίς να αναζητά ηθικά προσχήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρχε ανηθικότητα. Απλώς δεν είχε εμφανισθεί ο χριστιανισμός, δεν είχαν διατυπωθεί οι ανθρωπιστικές αρχές, και η ηθική είχε διαφορετικό περιεχόμενο. Στην πράξη βέβαια, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα και δικαιώματα εξακολουθούν να έχουν μόνο όσοι έχουν τη ισχύ να επιβάλουν το σεβασμό σ’ αυτά.
Στους αρχαίους λοιπόν ήταν προφανές το καλό, το κακό και το πότε οι στρατηγικές επιλογές είχαν φτάσει στα άκρα. Όμως όσο σκληρή ή απάνθρωπη (όπως θα λέγαμε σήμερα) και αν ήταν μία στρατηγική επιλογή, δεν υπήρχε νόμος, που να καταδικάζει όσους τις έκαναν. Αντίθετα, το αρχαίο πολεμικό δίκαιο προέβλεπε ένα πλήθος από σκληρές συνέπειες για τους ηττημένους. Η επιβολή τους δεν ήταν υποχρεωτική και γι’ αυτό οι Σπαρτιάτες δεν κατέστρεψαν την Αθήνα, ούτε εξανδραπόδισαν τους Αθηναίους, που ηττήθηκαν στον Πελοποννησιακό πόλεμο, παρά τις πιέσεις των Θηβαίων και των Μεγαρέων. Ωστόσο η απειλή επιβολής τους αποτελούσε μέθοδο εκφοβισμού των αντιπάλων και συνέτισης των συμμάχων. Αυτές οι ενέργειες εντάσσονταν στην γενικότερη πολεμική ηθική όλων των αρχαίων Ελλήνων και δεν αποτελούσαν κάτι το ξεχωριστό κατά περίπτωση.
Επίσης οι στρατιωτικές δαπάνες ήταν απολύτως αναγκαίες για την επιτυχή πολιτική δράση και απαιτούσαν τεράστια ποσά. «Χρειάζονται λοιπόν χρήματα και τίποτα δεν γίνεται χωρίς αυτά», όπως διαπίστωσε ο Δημοσθένης. Η ανεπάρκεια πόρων ήταν κατά τον Θουκυδίδη ο λόγος, που οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να κάνουν κάποια μεγάλης κλίμακας συμμαχική επιχείρηση πριν τον Τρωικό πόλεμο. Ακριβώς λόγω της ανεπάρκειας πόρων, ένα μέρος του εκστρατευτικού σώματος στην Τροία αποσπάσθηκε από το μέτωπο και επιφορτίσθηκε με την εξασφάλιση εφοδίων, επιτρέποντας έτσι στους Τρώες να αντισταθούν επί 10 χρόνια.
Εν ολίγοις η στρατηγική των αρχαίων Ελλήνων προέβλεπε μία σειρά από ενέργειες, που δεν ήταν ούτε ανήθικες ούτε παράνομες, αν και μερικές ήταν κατακριτέες.
Απόσπαση ανταλλαγμάτων από εχθρούς, φίλους και συμμάχους με την υπόσχεση ότι έτσι θα αποφύγουν τα χειρότερα: συνήθως ήταν συμβιβασμός επωφελής και για τα δύο μέρη. Ο Αλέξανδρος διέταξε τους Ασπένδιους να δώσουν ως αμοιβή στη στρατιά του 50 τάλαντα, για να μην τοποθετήσει στην πόλη τους φρουρά, η συντήρηση της οποίας θα βάρυνε τους κατοίκους. Κάτι ανάλογο πρέπει να υποθέσουμε και στην παράδοση των Παφλαγόνων.
Λεηλασία: αποτελούσε τον συνηθέστερο τρόπο αρπαγής πόρων από τις μη φιλικές (εχθρικές και ουδέτερες) δυνάμεις. Οι συνηθέστερες μορφές της ήταν η σκύλευση των πεσόντων νεκρών και η λαφυραγώγηση του στρατοπέδου του ηττημένου. Η σκύλευση (αφαίρεση του οπλισμού από τους πεσόντες εχθρούς) είναι αρχέγονη συνήθεια και περιγράφεται επαρκώς στην Ιλιάδα, ενώ η περιγραφή του Διόδωρου για τη λαφυραγώγηση του πλούσιου στρατοπέδου των Περσών μετά τη μάχη της Ισσού είναι ιδιαίτερα γλαφυρή. Στο τέλος της κάθε μάχης ο νικητής ήταν σαν να βρισκόταν σε ένα τεράστιο κατάστημα οπλισμού, από το οποίο μπορούσε να διαλέξει ό,τι ήθελε χωρίς χρέωση. Η λεηλασία γινόταν είτε ατομικά, οπότε επιτρεπόταν στους άντρες να κρατούν ό,τι άρπαζε ο καθένας, είτε συλλογικά, οπότε έβγαινε ολόκληρο το στράτευμα και ό,τι συγκέντρωνε αποτελούσε κοινό κτήμα. Μερικές φορές η εχθρική περιοχή χωριζόταν σε τομείς, κάποιους από τους οποίους λεηλατούσαν οι στρατιώτες για ίδιο όφελος και κάποιους άλλους για να εξασφαλίσουν πόρους στη στρατιά. Οι στρατιώτες μοιράζονταν τα κοινά λάφυρα ή τις εισπράξεις από την πώλησή τους, με την ίδια αναλογία που ίσχυε για όλες τις επιπλέον αμοιβές τους. Για να γίνουν πιο κατανοητές οι πολεμικές συνήθειες των Ελλήνων του 4ου π.Χ. αιώνα, αναφέρουμε το παρακάτω περιστατικό. Ο Αθηναίος στρατηγός Ιφικράτης περιέπλεε με ναυτική δύναμη την Κέρκυρα, όπου κατέλαβε τα πλοία, με τα οποία ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος έστελνε στα ιερά της Ολυμπίας και των Δελφών αγάλματα από χρυσό και ελεφαντόδοντο. Ο Ιφικράτης ρώτησε το Δήμο των Αθηνών τι να πράξει και οι Αθηναίοι του απήντησαν να μην τον απασχολούν τα θεία, αλλά η διατροφή των στρατιωτών του. Έτσι ο Ιφικράτης πούλησε ως λάφυρα πολέμου τα ιερά αναθήματα ενός ουδέτερου ελληνικού κράτους προς τα δύο σημαντικότερα ιερά όλων των αρχαίων Ελλήνων. Εννοείται ότι η Δημοκρατία των Αθηνών δεν υπέστη καμία κύρωση γι’ αυτήν την εντελώς πειρατική και ιερόσυλη ενέργεια.
Από τις παραπάνω περιπτώσεις ο Αλέξανδρος εφάρμοσε στην εκστρατεία του τη λεηλασία των εχθρικών περιοχών, για να τροφοδοτεί το στράτευμα, και τη λαφυραγώγηση των πόλεων που αντιστάθηκαν, με εξέχουσα την Περσέπολη, ενώ όπως ήταν φυσικό κατέσχεσε τα Δημόσια Ταμεία της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών. Όταν έπρεπε να εξασφαλισθούν εφόδια σε μία εχθρική περιοχή για ένα μικρό στρατιωτικό τμήμα, λάμβαναν χώρα καταδρομικές επιχειρήσεις από μικρά και ταχυκίνητα συνεργεία λεηλατών εξοπλισμένα με μικρά δόρατα, ασκούς, σάκκους και διάφορα αγγεία. Όταν έπρεπε να εξασφαλισθούν εφόδια για ολόκληρη τη στρατιά του Αλεξάνδρου, είναι λογικό οι σχετικές επιχειρήσεις να διεξάγονταν από μεγαλύτερα και λιγότερο ταχυκίνητα τμήματα, στα οποία συμμετείχε το ιππικό και μεγάλος αριθμός σκευοφόρων.
Όμηροι: ήταν απαραίτητοι είτε ως εγγύηση για την τήρηση μίας συμφωνίας, είτε για να εξασφαλίζουν στον δεσμώτη τους την υπακοή, ανοχή ή συνεργασία των κρατών προέλευσής τους. Ήταν συνηθέστατη τακτική για Έλληνες και βάρβαρους και ο ίδιος ο πατέρας του Αλεξάνδρου είχε διατελέσει όμηρος των Ιλλυριών στη Θήβα. Υπήρχαν όμως και άλλοι λόγοι για τη σύλληψη ή την παράδοση ομήρων, με συνηθέστερο τον εξαναγκασμό των οικείων τους να συνεργασθούν (π.χ. να γίνουν οδηγοί του στρατού εισβολής). Ο Μέμνων ο Ρόδιος φέρεται να έστειλε την οικογένειά του στο Δαρείο ως ομήρους, ώστε να αυξήσει την εμπιστοσύνη του Μεγάλου Βασιλέως προς το πρόσωπό του και να προαχθεί. Όμηροι συλλαμβάνονταν και σε μία στυγνή παραλλαγή του κοινού εγκλήματος της απαγωγής, οπότε απλώς εζητούντο λύτρα για την απελευθέρωσή τους. Οι έφηβοι γιοι των Μακεδόνων αριστοκρατών, που υπηρετούσαν τον εκάστοτε βασιλιά, αποτελούσαν ένα επίλεκτο σώμα ομήρων, με το οποίο εξασφαλιζόταν η πειθαρχία των φιλόδοξων αριστοκρατών. Αντίθετα, οι συνακολουθούντες οικείοι των στρατιωτών δεν αποτελούσαν ομήρους, αν και η παρουσία τους στο στρατόπεδο τους καθιστούσε εν δυνάμει ομήρους .
Καταστροφή πόλεων: Μία από τις παλαιότερες και σαφώς η διασημότερη καταστροφή πόλεως είναι αυτή της Τροίας. Ήταν η εσχάτη ποινή του πολεμικού δικαίου των αρχαίων Ελλήνων και σε συνδυασμό με τη λεηλασία και τον εξανδραποδισμό αποτελούσε την αποτελεσματικότερη μέθοδο εκφοβισμού των αντιπάλων και συνέτισης των συμμάχων, αλλά και εξαφάνισης ενός ενοχλητικού εμπορικού ή γεωστρατηγικού ανταγωνιστή (γι’ αυτό καταστράφηκε η Τροία και ζητήθηκε η καταστροφή της Αθήνας μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο). Οι εντυπωσιακότερες ενέργειες αυτού του είδους είναι η καταστροφή της Μήλου από τη δημοκρατική, αλλά Ηγεμόνα της Ελλάδος Αθήνα, και αργότερα της Θήβας από τον Αλέξανδρο.
Οι σημερινοί βομβαρδισμοί ολόκληρων περιοχών ή χωρών μόνο οριακά διαφέρουν στην ηθική από τις αρχαιοελληνικές πρακτικές. Το βέβαιο πάντως είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες, όταν προκαλούσαν ανθρώπινες ή υλικές καταστροφές, ούτε «ανθρωπιστικούς» λόγους επικαλούνταν ούτε «ηθικώς αποδεκτά» περιθώρια στατιστικού σφάλματος (παράπλευρες απώλειες) αναγνώριζαν. Απλώς εφάρμοζαν τον Νόμο του Ισχυροτέρου με τη γνωστή σκληρότητά του.
Εξανδραποδισμός: η τακτική των αρχαίων Ελλήνων να εξανδραποδίζουν (να πωλούν ως δούλους) τους ηττημένους, αδιακρίτως φύλου και ηλικίας, ήταν πολύ παλιά και συνήθης πρακτική των Ηγεμόνων της Ελλάδος ή μικρότερων περιοχών της, ακολουθούσε δε την άλωση πόλεων. Ήταν ένας τρόπος να απαλλάσσονται οι νικητές από επικίνδυνα ή ταραχοποιά στοιχεία αλλά και να προσπορίζονται σημαντικά οικονομικά οφέλη. Στην καταστροφή της Θήβας ο Αλέξανδρος εξανδραπόδισε περί τις 30.000 Θηβαίους και απεκόμισε 440 τάλαντα. Στην άλωση της Τύρου εξανδραπόδισε άλλες 30.000 γυναικόπαιδα, ενώ δεν παραδίδεται ο αριθμός των εξανδραποδισθέντων κατοίκων της Γάζας και των άλλων πόλεων της Ασίας.
Σφαγή: ήταν άλλη μία συνήθης τακτική των εμπολέμων ελληνικών κρατών. Η μελανότερη ίσως της αρχαίας ελληνικής ιστορίας είναι η σφαγή από τους Αθηναίους όλου του αντρικού πληθυσμού της Μήλου από την εφηβεία και πάνω στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Ο Αλέξανδρος δεν διέταξε μεν τη σφαγή ελληνικών πληθυσμών, αλλά δεν δίστασε να τη διατάξει για όσους βαρβάρους προέβαλαν αντίσταση κι έδιναν το κακό παράδειγμα στους άλλους. Οι σημαντικότερες σφαγές στην εκστρατεία του ήταν ο απαγχονισμός 2.000 αιχμαλώτων μετά την άλωση της Τύρου, στην Περσίδα που ήταν ο σκληρός πυρήνας της αυτοκρατορίας και όπου φαίνεται ότι συνάντησε αξιόλογη ανταρτική αντίσταση, καθώς και στη Σογδιανή όπου καθηλώθηκε επιχειρώντας επί 2 περίπου χρόνια. Στις σφαγές πληθυσμών πρέπει να προσθέσουμε και τις σφαγές στρατιωτών, σημαντικότερες από τις οποίες ήταν των Ελλήνων μισθοφόρων των Περσών στο Γρανικό και των Ινδών μισθοφόρων. Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις το κίνητρό του ήταν προφανώς να καταστρέψει το δυναμικό και να τρομοκρατήσει τους αντιπάλους του. Στην περίπτωση των Ελλήνων μισθοφόρων του Γρανικού ενήργησε λάθος, διότι οι μισθοφόροι δεν είχαν τίποτα εναντίον του προσώπου του ή των επιδιώξεών του και, όπως φάνηκε στη συνέχεια, ελλείψει εργοδότη πρόθυμα του μίσθωναν τις υπηρεσίες τους. Στην Ινδία επίσης διέταξε να απαγχονισθούν πολλοί Βραχμάνες, επειδή ξεσήκωναν τον πληθυσμό εναντίον του.
Εξορία και εκτόπιση: είναι η «ανθρωπιστικότερες» από τις σκληρές πολιτικές τιμωρίες. Και στις δύο τιμωρίες πρωταθλητής αναδείχθηκε η Αθηναϊκή Δημοκρατία, κυρίως κατά την πρώτη περίοδο, που ηγεμόνευσε την Ελλάδα, με πιο μνημειώδεις περιπτώσεις τις καταδίκες σε εξορία του Αριστείδη του δίκαιου και του Θεμιστοκλή. Σε κάθε αλλαγή πολιτικών ισορροπιών εξορίζονταν, όσοι αποτελούσαν κίνδυνο για τη νέα κατάσταση. Όταν προκρινόταν δραστικότερη λύση από την εξορία επιλεγμένων προσώπων, οι αρχαίοι (Έλληνες και βάρβαροι) προχωρούσαν στην εκτόπιση ευρύτερων πολιτικών ομάδων ή ακόμη και ολόκληρων πληθυσμών. Οι Πέρσες μάλιστα είχαν και συγκεκριμένα μέρη συγκέντρωσης των εκτοπιζομένων, όπως τα νησιά της Ερυθράς Θάλασσας (Περσικού Κόλπου), και άλλα άγονα σημεία της αυτοκρατορίας τους. Ο Αλέξανδρος συνάντησε διάφορους ελληνικούς πληθυσμούς και ομάδες, που είχαν εκτοπισθεί σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και για διαφορετικούς λόγους. Αυτές οι ομάδες ήταν οι τιμωρημένοι Έλληνες από διάφορες ιωνικές πόλεις, οι Ερετριείς από τους περσικούς πολέμους, οι Βραγχίδες και κάποιοι Βοιωτοί. Οι λόγοι για τους οποίους επιβαλλόταν η εκτόπιση ήταν κατ’ αρχήν πολιτικοί, πάντοτε όμως ο δράστης επωφελείτο οικονομικά, αφού τα εξοριζόμενα άτομα και οι εκτοπιζόμενοι πληθυσμοί έχαναν τις περιουσίες τους. Μερικές δε φορές είναι δύσκολο να διακρίνουμε, αν η εκτόπιση απλώς έφερε οικονομικά οφέλη ή αν επιβλήθηκε από αυτά, όπως στην περίπτωση της εγκατάστασης Αθηναίων κληρούχων στη Σάμο.
Καταστροφή πόρων: επειδή το μεγαλύτερο μέρος των εφοδίων έπρεπε να εξευρίσκεται επιτοπίως, το πρόβλημα του ανεφοδιασμού για τους αρχαίους στρατούς ήταν πολύ οξύτερο, απ΄ όσο για τους σύγχρονους, που διαθέτουν μηχανοκίνητα και εναέρια μέσα μεταφοράς. Έτσι, όσο σημαντική ήταν η εξεύρεση πόρων, άλλο τόσο σημαντική ήταν και η αφαίρεση πόρων από τον εχθρό. Οι αμυνόμενοι στρατοί προσπαθούν παγίως να καταστρέψουν ο,τιδήποτε εντός της επικράτειάς τους θα μπορούσε να βοηθήσει τον επιτιθέμενο. Η τακτική, που είναι γενικά γνωστή ως καμένη γη, εφαρμοζόταν πολύ συχνά στην αρχαιότητα από Έλληνες και βαρβάρους, η πιο πρόσφατη δε εφαρμογή της έγινε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον Ερυθρό Στρατό, όταν η Βέρμαχτ εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση. Η επιτυχία της τακτικής αυτής ήταν ανάλογη της έκτασης της εφαρμογής της και περιελάμβανε την καταστροφή της ζωικής και γεωργικής παραγωγής, τη μόλυνση των πόσιμων υδάτων, την απομάκρυνση πληθυσμού και οικοσκευών, ακόμη και την αφαίρεση των ξύλινων τμημάτων των εγκαταλελειμμένων οικιών. «Διαθέτουμε τη φωτιά, με την οποία μπορούμε να καταστρέψουμε κάθε καρπό της γης, και … να σας αντιτάξουμε την πείνα, την οποία όσο γενναίοι κι αν είστε δεν θα μπορέσετε ποτέ να ξεπεράσετε» είπε χαρακτηριστικά ο Τισσαφέρνης στους Μύριους. Αν οι Πέρσες επιτελείς εισάκουαν τον Μέμνονα τον Ρόδιο και κατέστρεφαν τις πηγές ανεφοδιασμού πριν τη μάχη του Γρανικού, θα έφερναν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση τον Αλέξανδρο, που τότε διέθετε εφόδια μόνο για μία εβδομάδα. Αλλά κι όταν τελικά αποφάσισαν να εφαρμόσουν την καμένη γη στη Μεσοποταμία, δεν το έκαναν στην έκταση, που έπρεπε, και ο Αλέξανδρος κατόρθωσε να προελάσει σε εναλλακτικό δρομολόγιο.
Επίσης, τόσο στην αρχαιότητα όσο και σήμερα η προσπάθεια να πληγεί ο εφοδιασμός του αντιπάλου επιβάλλει την καταστροφή όλων των εφοδίων και του οπλισμού, που δεν μπορεί να μεταφέρει ένας στρατός και υποχρεώνεται να τα εγκαταλείψει πίσω του.
Θρησκεία: είναι σαφές ότι τους πολέμους δεν τους κατήργησε ούτε ο Χριστιανισμός, αντίθετα στο όνομά του έγιναν μερικά από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα στην ιστορία του ανθρώπου. Η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τον πόλεμο, αφού περιλάμβανε και τον ανάλογο θεό. Οι ευσεβείς Έλληνες στρατηγοί απέδιδαν σε ναούς το 1/10 των εισπράξεων από την πώληση ανδραπόδων και λαφύρων, ενώ είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι σημαντικό μέρος από τμήματα πανοπλίας αφιερώνονταν ως αναθήματα σε αρχαίους ναούς. Ο Αλέξανδρος μόλις πάτησε στην Ασία πήγε στο ναό της Ιδαίας Αθηνάς, χρηματοδότησε την ανέγερση ναού της Πολιάδος Αθηνάς στην Πριήνη και ανήγειρε ναούς στην Αίγυπτο. Δεν χωράει αμφιβολία πως αν ήταν σύγχρονός μας θα τον βλέπαμε σε όλες τις επίσημες λειτουργίες και δοξολογίες.
Ταφή νεκρών: πόσο ιερό καθήκον ήταν η ταφή των νεκρών φαίνεται από την τιμωρία, που επέβαλαν οι Αθηναίοι στους ναυάρχους τους, όταν δεν περισυνέλεξαν από τη θάλασσα τους νεκρούς της ναυμαχίας λόγω τρικυμίας. Για τους νεκρούς του εχθρικού στρατοπέδου δεν προβλεπόταν καμία φροντίδα. Έτσι, τα οστά των πεσόντων κατά την εισβολή του Καμβύση στην Αίγυπτο (το 525 π.Χ.) παρέμεναν σκορπισμένα στο πεδίο της μάχης περί τα 70 χρόνια αργότερα, την εποχή του Ηροδότου. Ο Αλέξανδρος πάντοτε επιμελούνταν την απόδοση των προβλεπομένων τιμών στους νεκρούς της στρατιάς του και μετά τη μάχη της Ισσού επέτρεψε να χρηματοδοτηθεί από τα λάφυρα η ταφή των επιφανέστερων Περσών, αλλά όχι και των χαμηλόβαθμων, που φυσικά ήταν η συντριπτική πλειοψηφία.
Η ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Σύνθεση και αριθμητική δύναμη
(Αρριανός Δ.25, Διόδωρος ΙΖ.9.2, 17.3, 57.3, Κούρτιος 8.5.4)
Η δύναμη της στρατιάς του Αλεξάνδρου είναι ένα από τα πολλά σημεία, για τα οποία έχουμε ελλιπείς πληροφορίες. Ούτε καν για την αρχική δύναμη, που ξεκίνησε από τη Μακεδονία, δεν έχουμε ακριβείς πληροφορίες και το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Αλέξανδρος έκανε τη βαλκανική εκστρατεία επικεφαλής των δυνάμεων του Κοινού Συνεδρίου των Ελλήνων. Αυτό είναι σαφές διότι:
ο Φίλιππος δολοφονήθηκε λίγους μήνες πριν επιτεθεί στην Περσία, άρα οι συμμαχικές δυνάμεις πρέπει να είχαν ήδη συγκεντρωθεί και να έκαναν τις τελευταίες προετοιμασίες
η στρατιά του Αλεξάνδρου μπροστά στα τείχη της Θήβας αριθμούσε περισσότερους από 30.000 πεζούς και 3.000 ιππείς, δηλαδή το σύνολο σχεδόν της δύναμης, με την οποία επιτέθηκε στην Περσία
η ολοσχερής καταστροφή της Θήβας αποφασίσθηκε από τους Έλληνες συμμάχους του Αλεξάνδρου
στους λίγους μήνες, που μεσολάβησαν ανάμεσα στην καταστροφή της Θήβας και την εισβολή στην Ασία, δηλαδή το χειμώνα του 335-334 π.Χ. ούτε αναφέρεται ούτε ήταν εφικτό να συγκεντρωθούν όλες οι συμμαχικές δυνάμεις και τα αναγκαία για την εκστρατεία εφόδια
Βέβαιο είναι επίσης ότι οι θρακικοί λαοί προσέφεραν στρατό στον Αλέξανδρο μόνο μετά την εναντίον τους εκστρατεία του και την πλήρη υποταγή τους.
Η συνολική δύναμη της αρχικής στρατιάς αποτελεί ένα από τα πολλά σημεία ασυμφωνίας των αρχαίων συγγραφέων, που παραδίδουν από 30.000 έως 43.000 πεζούς και από 4.000 έως 5.500 ιππείς, όπως αναλυτικά παρουσιάζουμε στον παρακάτω πίνακα.
Πλούταρχος
Διόδωρος Αλεξάνδρου Τύχη 327Ε Αλέξανδρος Ιουστίνος
Αρριανός 17.17.3-4 Αριστόβουλος Πτολεμαίος Αναξιμένης 15.1 11.6.2
Μακεδόνες Α.14. 12.000
Έλληνες σύμμαχοι Β.5. 7.000
Έλληνες μισθοφόροι Β.5.
Θράκες μισθοφόροι Β.5.
Ξένοι μισθοφόροι (πλην Θρακών) Β.9.
Μισθοφόροι 5.000
Αγριάνες ακοντιστές Α.14.
Αγριάνες τοξότες 1.000
Θράκες τοξότες Β.9.
Κρήτες τοξότες Β.9.
Οδρύσες, Τριβαλλοί & Ιλλυριοί 7.000
Σφενδονήτες Β.7.
Τοξότες Α.16.
ΣΥΝΟΛΟ ΠΕΖΩΝ Α.11.> 30.000 32.000 30.000 30.000 43.000 30.000 -43.000 32.000
Μακεδόνες Α.14. 1.800
Θεσσαλοί Α.14. 1.800
Έλληνες σύμμαχοι Α.14. 600
Θράκες & Παίονες Α.14. 900
ΣΥΝΟΛΟ ΙΠΠΕΩΝ Α.11.> 5.000 5.100 4.000 5.000 5.500 4.000 - 5.000 4.500
Ο Αρριανός, που είναι ο αναλυτικότερος ιστορικός στην περιγραφή των μαχών, μας δίνει μόνο κατά προσέγγιση σύνολα, ίσως διότι καμία από τις πηγές του δεν τον ικανοποιούσε. Αντίθετα, ο Διόδωρος, που είναι συνοπτικότερος και μικρότερης αξιοπιστίας, μας παραδίδει τον μοναδικό, κάπως αναλυτικό κατάλογο της αρχικής δύναμης της στρατιάς του Αλεξάνδρου. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν μας επιτρέπεται να αποδώσουμε στον κατάλογο αυτό ιδιαίτερη αξία για τους παρακάτω λόγους. Ο Αρριανός στη μάχη του Γρανικού, στη διάβαση της Κιλικίας και στη μάχη της Ισσού αναφέρει τμήματα, που δεν προκύπτει να προσκολλήθηκαν κατά την προέλαση της στρατιάς, άρα ανήκαν στην αρχική της δύναμη, κι όμως δεν περιλαμβάνονται στον κατάλογο του Διόδωρου. Αλλά κι ο ίδιος ο Διόδωρος περιορίζει την αξία του καταλόγου του.
Συγκεκριμένα, δεν προσδιορίζει την ειδικότητα των βαλκανικών λαών (Οδρυσών, Τριβαλλών και Ιλλυριών), που αναφέρει. Επίσης αναφέρει τον παιονικό λαό των Αγριάνων ως τοξότες, ενώ από τον Αρριανό προκύπτει ότι ήταν ακοντιστές. Πάντως και οι δύο φαίνεται να συμφωνούν ότι οι Αγριάνες ήταν περίπου 1.000. Σε άλλο σημείο μας πληροφορεί ότι στους 600 ιππείς από τα συμμαχικά κράτη της νότιας Ελλάδος περιλαμβάνονταν Πελοποννήσιοι και Αχαιοί, δίνοντας την εντύπωση ότι η Αχαΐα δεν βρίσκεται στην Πελοπόννησο. Η αλήθεια είναι ότι αυτά δεν συνιστούν σοβαρά παραπτώματα, διότι όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς χρησιμοποιούσαν ανάλογες διατυπώσεις. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι ότι απαριθμεί 5.100 ιππείς, αλλά τους αθροίζει σε 4.500!
Η αρχική στρατιά, με την οποία ο Αλέξανδρος επιτέθηκε εναντίον της Αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας, ήταν περίπου τα ¾ της συνολικής στρατιωτικής δύναμης, που είχε συγκεντρωθεί. Το υπόλοιπο ¼, 12.000 πεζοί και 1.500 ιππείς, παρέμεινε επί ευρωπαϊκού εδάφους υπό τον Αντίπατρο, για να διατηρήσει τη Μακεδονική Ηγεμονία στην Ελλάδα και την υποταγή των θρακικών λαών. Στη δύναμη αυτή πρέπει να προσθέσουμε και τους 10.000 Μακεδόνες, που επιχειρούσαν στην Μ. Ασία ήδη επί ένα έτος, αν και δεν έχουμε πληροφορίες για τη δράση τους μετά τη δολοφονία του Φιλίππου. Μετά από κάθε νίκη και όσο η στρατιά προήλαυνε στην Ασία, προσκολλώντο και άλλες δυνάμεις από τα τοπικά στρατεύματα των υποτασσόμενων χωρών. Έτσι, κατά την εισβολή στην Ινδία και παρά τις φρουρές, που είχε αφήσει πίσω της σε όλη την Ασία, η στρατιά παραδίδεται ότι αριθμούσε 120.000 μάχιμους.
Τακτική
Η φύση της πολεμικής σύγκρουσης, που προετοίμασε ο Φίλιππος και πραγματοποίησε ο Αλέξανδρος, απαιτούσε κινητοποίηση μεγάλων στρατιωτικών σχηματισμών και μεγάλης κλίμακας μάχες. Παρά ταύτα δεν έλειψαν οι ανορθόδοξες τακτικές, που παραδοσιακά χρησιμοποιούσαν οι ελληνικοί στρατοί, για να νικήσουν με τις μικρότερες δυνατές απώλειες σε χρόνο, προσωπικό και πόρους. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα ανά κατηγορία είναι τα ακόλουθα.
Στη Μύνδο ο Αλέξανδρος ήλθε σε συναλλαγή με μερίδα των κατοίκων, οι οποίοι προτιμούσαν την παράδοση, αλλά τελικά εξουδετερώθηκαν από εκείνους, που προτιμούσαν την αντίσταση. Ως κορυφαία περίπτωση συναλλαγής πρέπει να θεωρήσουμε την παραμονή στα αξιώματά τους των αξιωματούχων του περσικού κράτους, που παραδίδονταν. Αν και δεν καταγράφεται άμεσα από τις αρχαίες πηγές, όλες οι σχετικές περιπτώσεις πρέπει να θεωρούνται ως αποτέλεσμα προηγηθείσης συμφωνίας, διότι τέτοιες συμφωνίες ήταν αμοιβαία επωφελείς και εξασφάλιζαν στον μεν Αλέξανδρο μεγάλη ταχύτητα προέλασης και πρόσθετους πόρους, στους δε συναλλασσόμενους αξιωματούχους προνόμια ανάλογα ή ίδια με όσα ήδη κατείχαν.
Νυχτερινές επιχειρήσεις καταγράφονται μόνο δύο και είναι αμυντικές, η πρώτη στην Αλικαρνασσό και η δεύτερη στη χώρα των Ασπασίων. Ο λόγος που δεν τις επέλεξε ο Αλέξανδρος είναι ότι διεξάγονται επιτυχώς από μικρές δυνάμεις εναντίον μεγάλων, ενώ οι δικές του δυνάμεις ήταν ήδη μεγάλες και θα αντιμετώπιζαν δυσκολία στο συντονισμό τους. Στα Γαυγάμηλα γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο απέρριψε την πρόταση για νυχτερινή επίθεση και μάλλον γι’ αυτό το λόγο κατέρρευσε το εκτεταμένο περσικό μέτωπο.
Στη Σογδιανή Πέτρα καταγράφεται η μόνη πραγματική (και εντυπωσιακή από τεχνική άποψη) καταδρομική επιχείρηση, η οποία ωστόσο σχεδιάσθηκε για να φέρει ψυχολογικό και όχι τακτικό αποτέλεσμα. Στον Υδάσπη καταγράφεται χρήση παραπλανητικών πληροφοριών και ενεργειών. Ο Αλέξανδρος διέδιδε ότι δεν σκόπευε να περάσει τον ποταμό πριν πέσει η στάθμη του και τις νύχτες μετακινούσε άσκοπα διάφορα τμήματα, ώστε να πείσει τον Πώρο για τις διαδιδόμενες προθέσεις του. Τελικά κατάφερε να αιφνιδιάσει τον Πώρο και να αποβιβάσει τις δυνάμεις του στην ανατολική όχθη του Υδάσπη, χωρίς να γίνει έγκαιρα αντιληπτός. Λόγω της απόκρυψης των πλωτών μέσων και των καιρικών συνθηκών, υπό τις οποίες πραγματοποιήθηκε η απόβαση, μπορούμε να τη θεωρήσουμε και ως καταδρομική επιχείρηση.
Μία άλλη σημαντική παρατήρηση είναι ότι σε όλες τις συγκρούσεις ο Αλέξανδρος απέφυγε να χρησιμοποιήσει ως δύναμη κρούσης τους υποταγμένους βαρβάρους της Ασίας, δηλαδή δεν έκανε το λάθος, που έκανε ο Δαρείος στη μάχη της Ισσού με τους Κάρδακκες (Κούρδους). Χρησιμοποιούσε πάντοτε το αρχικό τμήμα της στρατιάς, που ξεκίνησε από την Ελλάδα, και μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις χρησιμοποίησε εξειδικευμένα τμήματα ασιατών, όπως ήταν οι ιπποτοξότες.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΜΕΝΟΥ
Κεντρικό Μενού
ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΣΟΥ
ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΣΟΥ
'Όταν σου παίρνει πολλή ώρα, είσαι αργός.
'Όταν παίρνει πολλή ώρα στο αφεντικό σου......... είναι επιμελής.
'Όταν δεν κάνεις κάτι, είσαι τεμπέλης.
'Όταν δεν κάνει κάτι........είναι πολύ απασχολημένος.
'Όταν κάνεις λάθος, είσαι ηλίθιος.
'Όταν κάνει λάθος.........είναι απλά άνθρωπος.
'Όταν το κάνεις όπως θες εσύ, δεν κάνεις ότι σου είπαν.
'Όταν το κάνει το αφεντικό σου......είναι δημιουργικός.
'Όταν το κάνεις μόνος σου, ξεπερνάς τα όριά σου.
'Όταν το κάνει το αφεντικό σου.........παίρνει πρωτοβουλία.
'Όταν παίρνεις θέση, είσαι ξεροκέφαλος.
'Όταν παίρνει θέση.........είναι αποφασιστικός.
'Όταν παραβιάζεις έναν κανόνα, είσαι εγωκεντρικός.
'Όταν το αφεντικό σου ξεχνά μερικούς κανόνες..........είναι πρωτοπόρος.
'Όταν ευχαριστείς το αφεντικό σου, είσαι γλύφτης.
'Όταν το αφεντικό σου ευχαριστεί το αφεντικό του.........είναι συνεργάσιμος.
'Όταν βοηθάς ένα συνάδελφο, δεν έχεις πολλή δουλειά.
'Όταν το κάνει το αφεντικό σου.........."παίζει ομαδικά".
'Όταν κάποιος άλλος κάνει τη δουλειά σου, βυσματώνεις κόσμο.
'Όταν κάποιος άλλος κάνει τη δουλειά του..........κατανέμει ευθύνες.
'Όταν είσαι εκτός γραφείου, "περιφέρεσαι ασκόπως".
'Όταν το κάνει το αφεντικό σου..............είναι σε δουλειά.
'Όταν τηλεφωνείς και λες ότι είσαι άρρωστος, έχεις πάει για γκολφ.
'Όταν το κάνει το αφεντικό σου.........πρέπει να είναι πάρα πολύ άρρωστος.
'Όταν ζητάς να φύγεις νωρίτερα, πας για συνέντευξη.
'Όταν το αφεντικό σου ζητάει να φύγει νωρίτερα..........έχει πάθει
υπερκόπωση.
'Όταν σε δουν να ψωνίζεις κατά τις εργάσιμες ώρες, είσαι κοπανατζής.
'Όταν κάνει το ίδιο το αφεντικό σου..........παίρνει προμήθειες για το
γραφείο.
'Όταν παίρνεις αύξηση, είσαι τυχερός.
'Όταν παίρνει εκείνος..........πραγματικά την κέρδισε.
'Όταν κάνεις καλή δουλειά, σου χτυπούν την πλάτη.
'Όταν το αφεντικό σου κάνει καλή δουλειά.........το μπόνους χτυπάει ταβάνι
'Όταν σου παίρνει πολλή ώρα, είσαι αργός.
'Όταν παίρνει πολλή ώρα στο αφεντικό σου......... είναι επιμελής.
'Όταν δεν κάνεις κάτι, είσαι τεμπέλης.
'Όταν δεν κάνει κάτι........είναι πολύ απασχολημένος.
'Όταν κάνεις λάθος, είσαι ηλίθιος.
'Όταν κάνει λάθος.........είναι απλά άνθρωπος.
'Όταν το κάνεις όπως θες εσύ, δεν κάνεις ότι σου είπαν.
'Όταν το κάνει το αφεντικό σου......είναι δημιουργικός.
'Όταν το κάνεις μόνος σου, ξεπερνάς τα όριά σου.
'Όταν το κάνει το αφεντικό σου.........παίρνει πρωτοβουλία.
'Όταν παίρνεις θέση, είσαι ξεροκέφαλος.
'Όταν παίρνει θέση.........είναι αποφασιστικός.
'Όταν παραβιάζεις έναν κανόνα, είσαι εγωκεντρικός.
'Όταν το αφεντικό σου ξεχνά μερικούς κανόνες..........είναι πρωτοπόρος.
'Όταν ευχαριστείς το αφεντικό σου, είσαι γλύφτης.
'Όταν το αφεντικό σου ευχαριστεί το αφεντικό του.........είναι συνεργάσιμος.
'Όταν βοηθάς ένα συνάδελφο, δεν έχεις πολλή δουλειά.
'Όταν το κάνει το αφεντικό σου.........."παίζει ομαδικά".
'Όταν κάποιος άλλος κάνει τη δουλειά σου, βυσματώνεις κόσμο.
'Όταν κάποιος άλλος κάνει τη δουλειά του..........κατανέμει ευθύνες.
'Όταν είσαι εκτός γραφείου, "περιφέρεσαι ασκόπως".
'Όταν το κάνει το αφεντικό σου..............είναι σε δουλειά.
'Όταν τηλεφωνείς και λες ότι είσαι άρρωστος, έχεις πάει για γκολφ.
'Όταν το κάνει το αφεντικό σου.........πρέπει να είναι πάρα πολύ άρρωστος.
'Όταν ζητάς να φύγεις νωρίτερα, πας για συνέντευξη.
'Όταν το αφεντικό σου ζητάει να φύγει νωρίτερα..........έχει πάθει
υπερκόπωση.
'Όταν σε δουν να ψωνίζεις κατά τις εργάσιμες ώρες, είσαι κοπανατζής.
'Όταν κάνει το ίδιο το αφεντικό σου..........παίρνει προμήθειες για το
γραφείο.
'Όταν παίρνεις αύξηση, είσαι τυχερός.
'Όταν παίρνει εκείνος..........πραγματικά την κέρδισε.
'Όταν κάνεις καλή δουλειά, σου χτυπούν την πλάτη.
'Όταν το αφεντικό σου κάνει καλή δουλειά.........το μπόνους χτυπάει ταβάνι
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΡΕΥΝΩΝ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΡΕΥΝΩΝ
- Αν τσιρίζεις για 8 χρόνια, 7 μήνες και 6 μέρες, θα δημιουργούσες ηχητική
ενέργεια που θα αρκούσε για να ζεστάνεις μία κούπα καφέ!
(Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο!)
- Αν κλάνεις συνεχώς επί 6 χρόνια και 9 μήνες, παράγεις αρκετό αέριο για να
φτιάξεις μία ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ!
(Τώρα, κάτι κάνουμε...)
- Ο οργασμός από ένα γουρούνι κρατάει 30 λεπτά!!!!
(Στην επόμενη ζωή μου, θέλω να είμαι γουρούνι!)
(Πως όμως το κατάλαβαν αυτό, και γιατί το έψαξαν;;;)
- Αν χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, χρησιμοποιείς 150 θερμίδες την ώρα.
(Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι.... Στην δουλειά ίσως;;;)
(Εν τω μεταξύ, ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το θέμα με το γουρούνι...)
- Οι άνθρωποι και τα δελφίνια είναι τα μοναδικά όντα στην γη που κάνουν σεξ
όχι μόνο για την αναπαραγωγή, αλλά και για ευχαρίστηση.
(Γι αυτό ο Φλίπερ το δελφίνι στην γνωστή σειρά της τηλεόρασης, συνεχώς χαμογελούσε;)
(Και τα γουρούνια έχουν 30 λεπτά οργασμό? Δεν μου φαίνεται δίκαιο αυτό!)
- Ο πιο δυνατός μυς στο σώμα μας, είναι η γλώσσα.
(Μμμμμμμμμμμ..........)
- Οι δεξιόχειρες άνθρωποι ζουν κατά μέσο όρο 9 χρόνια περισσότερο από τους αριστερόχειρες.
(Αν χρησιμοποιείς και τα δύο χέρια, χωρίζεις την διαφορά των χρόνων στα δύο?)
- Το μυρμήγκι μπορεί να σηκώσει 50 φορές το βάρος του, και να τραβήξει
30φορές το βάρος του, και πέφτει πάντα στην δεξιά πλευρά όταν ζαλιστεί.
(Το μυρμήγκι από τι ζαλίζεται? Πίνει μπύρα BUD?)
(Πλήρωσαν οι φορολογούμενοι πολίτες για αυτήν την έρευνα?, θα ήθελα κάποιος να μου δώσει μια υπεύθυνη απάντηση σε αυτό το θέμα!)
- Οι πολικές αρκούδες, είναι αριστερόχειρες!
(Καλά, και ποιος νοιάζεται γι αυτό? Και πως το ανακάλυψαν? Τις ρώτησαν με ποιο χέρι γράφουν?)
-Το γατόψαρο, έχει πάνω από 27,000 γευστικές απολήξεις.
(Τώρα τι είναι ΤΟΣΟ νόστιμο στον πάτο της λίμνης... ποιος ξέρει!)
- Οι ψύλλοι μπορούν πηδήξουν 350 φορές το μήκος του σώματός τους. Είναι σαν να πηδάει ένας άνθρωπος ένα ολόκληρο γήπεδο ποδοσφαίρου!
(30 λεπτά οργασμός.... Το φαντάζεστε? Και γιατί μόνο τα γουρούνια?)
- Μια κατσαρίδα ζει για 9 μέρες χωρίς το κεφάλι της πριν πεθάνει από ασιτία.
(Τρομακτικό! Μπρρρρ....)
- Το αρσενικό "αλογάκι της Παναγιάς" δεν μπορεί να εκσπερματώσει όσο το κεφάλι του είναι συνδεμένο ακόμα με το σώμα του. Έτσι το θηλυκό, τον βοηθάει την κατάλληλη στιγμή, αποκεφαλίζοντάς τον.
("-Αγάπη μου, τελειώνω τώρα, ναι, ναι, ναι... Τι κάνεις αγάπη μου?...Μη το κεφάλι μου... πονάει..ΑΑΑΑΑΑΑΑ")
(Τουλάχιστον τα γουρούνια περνάν καλύτερα!)
- Μερικά λιοντάρια, ζευγαρώνουν 50 φορές την ημέρα...
(Εγώ πάντως εξακολουθώ να θέλω να είμαι γουρούνι στην επόμενη ζωή μου!
Προτιμώ την 'Ποιότητα' από την 'Ποσότητα')
- Οι πεταλούδες μυρίζουν με τα πόδια τους.
(ουουου... πολύ φετιχιστικό!)
(Είναι σχεδόν το ίδιο βλακεία όπως και με το γατόψαρο!)
- Το μάτι της στρουθοκαμήλου είναι μεγαλύτερο από τον εγκέφαλό της.
(Ξέρω κάποιους φίλους που έχουν το ίδιο πρόβλημα!)
- Τα χρυσόψαρα δεν έχουν εγκέφαλο
(Και τέτοιους φίλους έχω!)
Μετά από όλες αυτές τις έρευνες, ένα πράγμα έχω να πω:
ΤΥΧΕΡΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ !!
- Αν τσιρίζεις για 8 χρόνια, 7 μήνες και 6 μέρες, θα δημιουργούσες ηχητική
ενέργεια που θα αρκούσε για να ζεστάνεις μία κούπα καφέ!
(Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο!)
- Αν κλάνεις συνεχώς επί 6 χρόνια και 9 μήνες, παράγεις αρκετό αέριο για να
φτιάξεις μία ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ!
(Τώρα, κάτι κάνουμε...)
- Ο οργασμός από ένα γουρούνι κρατάει 30 λεπτά!!!!
(Στην επόμενη ζωή μου, θέλω να είμαι γουρούνι!)
(Πως όμως το κατάλαβαν αυτό, και γιατί το έψαξαν;;;)
- Αν χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, χρησιμοποιείς 150 θερμίδες την ώρα.
(Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι.... Στην δουλειά ίσως;;;)
(Εν τω μεταξύ, ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το θέμα με το γουρούνι...)
- Οι άνθρωποι και τα δελφίνια είναι τα μοναδικά όντα στην γη που κάνουν σεξ
όχι μόνο για την αναπαραγωγή, αλλά και για ευχαρίστηση.
(Γι αυτό ο Φλίπερ το δελφίνι στην γνωστή σειρά της τηλεόρασης, συνεχώς χαμογελούσε;)
(Και τα γουρούνια έχουν 30 λεπτά οργασμό? Δεν μου φαίνεται δίκαιο αυτό!)
- Ο πιο δυνατός μυς στο σώμα μας, είναι η γλώσσα.
(Μμμμμμμμμμμ..........)
- Οι δεξιόχειρες άνθρωποι ζουν κατά μέσο όρο 9 χρόνια περισσότερο από τους αριστερόχειρες.
(Αν χρησιμοποιείς και τα δύο χέρια, χωρίζεις την διαφορά των χρόνων στα δύο?)
- Το μυρμήγκι μπορεί να σηκώσει 50 φορές το βάρος του, και να τραβήξει
30φορές το βάρος του, και πέφτει πάντα στην δεξιά πλευρά όταν ζαλιστεί.
(Το μυρμήγκι από τι ζαλίζεται? Πίνει μπύρα BUD?)
(Πλήρωσαν οι φορολογούμενοι πολίτες για αυτήν την έρευνα?, θα ήθελα κάποιος να μου δώσει μια υπεύθυνη απάντηση σε αυτό το θέμα!)
- Οι πολικές αρκούδες, είναι αριστερόχειρες!
(Καλά, και ποιος νοιάζεται γι αυτό? Και πως το ανακάλυψαν? Τις ρώτησαν με ποιο χέρι γράφουν?)
-Το γατόψαρο, έχει πάνω από 27,000 γευστικές απολήξεις.
(Τώρα τι είναι ΤΟΣΟ νόστιμο στον πάτο της λίμνης... ποιος ξέρει!)
- Οι ψύλλοι μπορούν πηδήξουν 350 φορές το μήκος του σώματός τους. Είναι σαν να πηδάει ένας άνθρωπος ένα ολόκληρο γήπεδο ποδοσφαίρου!
(30 λεπτά οργασμός.... Το φαντάζεστε? Και γιατί μόνο τα γουρούνια?)
- Μια κατσαρίδα ζει για 9 μέρες χωρίς το κεφάλι της πριν πεθάνει από ασιτία.
(Τρομακτικό! Μπρρρρ....)
- Το αρσενικό "αλογάκι της Παναγιάς" δεν μπορεί να εκσπερματώσει όσο το κεφάλι του είναι συνδεμένο ακόμα με το σώμα του. Έτσι το θηλυκό, τον βοηθάει την κατάλληλη στιγμή, αποκεφαλίζοντάς τον.
("-Αγάπη μου, τελειώνω τώρα, ναι, ναι, ναι... Τι κάνεις αγάπη μου?...Μη το κεφάλι μου... πονάει..ΑΑΑΑΑΑΑΑ")
(Τουλάχιστον τα γουρούνια περνάν καλύτερα!)
- Μερικά λιοντάρια, ζευγαρώνουν 50 φορές την ημέρα...
(Εγώ πάντως εξακολουθώ να θέλω να είμαι γουρούνι στην επόμενη ζωή μου!
Προτιμώ την 'Ποιότητα' από την 'Ποσότητα')
- Οι πεταλούδες μυρίζουν με τα πόδια τους.
(ουουου... πολύ φετιχιστικό!)
(Είναι σχεδόν το ίδιο βλακεία όπως και με το γατόψαρο!)
- Το μάτι της στρουθοκαμήλου είναι μεγαλύτερο από τον εγκέφαλό της.
(Ξέρω κάποιους φίλους που έχουν το ίδιο πρόβλημα!)
- Τα χρυσόψαρα δεν έχουν εγκέφαλο
(Και τέτοιους φίλους έχω!)
Μετά από όλες αυτές τις έρευνες, ένα πράγμα έχω να πω:
ΤΥΧΕΡΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ !!
Θεωρία συνωμοσίας...:
Θεωρία συνωμοσίας...:
44 χρόνια μετά την πρώτη διοργάνωση του ευρωπαϊκού κυπέλλου ,
την 4 χρονιά της νέας χιλιετίας ( 2004) και
την 4 Ιουλίου έγινε ο τελικός της Εθνικής Ελλάδας με την Πορτογαλία.
Η Ελλάδα έφτασε στην 4 φάση της διοργάνωσης περνώντας από την φάση των
ομίλων με 4 βαθμούς , 4 γκολ παθητικό και 4 ενεργητικό.
Κατέκτησε το τρόπαιο κάνοντας την 4 νίκη της στη διοργάνωση σε βάρος των
Πορτογάλων , και φτάνοντας έτσι στα μεταξύ τους παιχνίδια στις 4 νίκες, 4
ισοπαλίες και 4 ήττες.
Ε Λ Λ Α Σ
5 12 12 1 19 = 49 --> 4+9=13 ---> 1+3= 4
44 χρόνια μετά την πρώτη διοργάνωση του ευρωπαϊκού κυπέλλου ,
την 4 χρονιά της νέας χιλιετίας ( 2004) και
την 4 Ιουλίου έγινε ο τελικός της Εθνικής Ελλάδας με την Πορτογαλία.
Η Ελλάδα έφτασε στην 4 φάση της διοργάνωσης περνώντας από την φάση των
ομίλων με 4 βαθμούς , 4 γκολ παθητικό και 4 ενεργητικό.
Κατέκτησε το τρόπαιο κάνοντας την 4 νίκη της στη διοργάνωση σε βάρος των
Πορτογάλων , και φτάνοντας έτσι στα μεταξύ τους παιχνίδια στις 4 νίκες, 4
ισοπαλίες και 4 ήττες.
Ε Λ Λ Α Σ
5 12 12 1 19 = 49 --> 4+9=13 ---> 1+3= 4
Λέξεις που δεν υπάρχουν στα λεξικά που κυκλοφορούν
Λέξεις που δεν υπάρχουν στα λεξικά που κυκλοφορούν
Αθλιόφυτο, το
Διακοσμητικό φυτό σε δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες και άλλους χώρους
Δημόσιας χρήσης που κανείς δε φροντίζει και γι?αυτό έχει τα μαύρα του τα χάλια.
Φημολογείται ότι η αυτοκτονία του Καρυωτάκη οφείλεται στην παρουσία
αθλιόφυτων στη δημόσια υπηρεσία όπου εργαζόταν στην Πρέβεζα.
Απλυτήρι, το
Το ποτήρι που αφήνουμε δίπλα στο νεροχύτη για να πίνουμε νερό ώστε να
Μη βγάζουμε καθαρό από το ντουλάπι κάθε φορά. Να σημειωθεί ότι η λέξη δεν
Έχει πληθυντικό. Αν είναι πάνω από ένα, τότε λέγονται σκέτο «άπλυτα
ποτήρια».
Αφαναροψία, η
Οφθαλμολογική πάθηση ορισμένων Ελλήνων οδηγών κατά την οποία το
Κόκκινο και το πορτοκαλί των φωτεινών σηματοδοτών θεωρούνται αποχρώσεις του
πράσινου, οπότε δεν προκύπτει λόγος να σταματήσουν.
Βρομιλί, το
Χρώμα που έχει πάψει να είναι χρώμα και είναι απλώς βρόμικο, το χρώμα
Της βρομιάς. Δεν αγόρασε τα μπεζ σουέντ παπούτσια γιατί σε λίγους μήνες θα
γινόντουσαν βρομιλί.
Γεωμυλοφοβία, η
(Μαγειρική) Ο φόβος μήπως καθαρίσεις υπερβολικά πολλές ή υπερβολικά
λίγες πατάτες όταν θέλεις να τηγανίσεις πατάτες ή να φτιάξεις πουρέ.
Γκαλαξίλα, η
Η χαύνωση και η κατατονία που σε πιάνει όταν ακούς Γκάλαξι FM για πάνω
Από δυο ώρες. Πολλά θανατηφόρα δυστυχήματα στις εθνικές οδούς οφείλονται
Σε γκαλαξίλα.
Γουστέλλειψη, η
Η επιστημονικά ανεξήγητη πάθηση από την οποία υποφέρουν ορισμένοι
συνάνθρωποί μας κατά την οποία νομίζουν ότι το λαχανί συνδυάζεται
επιτυχώς με το κόκκινο της φωτιάς ή, εδώ που τα λέμε, με οποιοδήποτε άλλο
χρώμα.
Δεγράφυλοι, οι
Ο στόλος των στυλό που φυλάμε στη μολυβοθήκη μας, παρότι έχουν πάψει
Από καιρό να δουλεύουν. Έχει παρατηρηθεί πως κάθε φορά που πρέπει να
Γράψουμε στα γρήγορα κάποιο τηλέφωνο ή μια άλλη πληροφορία, πιάνουμε δεγράφυλο
Και τσαντιζόμαστε, οπότε μας έρχεται να τους πετάξουμε. Παραδόξως όμως, δεν
Τους πετάμε αλλά τους ξανατοποθετούμε στη θέση τους.
Δολιοκλωστή, η
Ύπουλη κλωστούλα που κρέμεται από κάποιο είδος ρουχισμού και που μόλις
τραβάς για να την κόψεις, καταλήγεις να ξηλώσεις το μισό ρούχο.
Επισκεπτολογίες, οι
Οι δικαιολογίες που εκφράζουμε για το χάος που επικρατεί σπίτι μας σε
επισκέπτη προτού προλάβει εκείνος να πει τίποτα. "Συγνώμη για το χάος
που βλέπεις αλλά δεν πρόλαβα να μαζέψω", είπε ο Πέτρος χωρίς καμιά
πειστικότητα.
Ζαρχίδης, ο
Αυτός που κουνά τα ζάρια για 3 λεπτά, τα φυσά, τα ευλογεί, τους κάνει
τρισάγιο κα. εκνευρίζοντας μέχρι φόνου ή αυτοκτονίας τους συμπαίκτες
του. Ζαρχιδιά. "Αν είναι ν' αρχίσεις τις συνηθισμένες ζαρχιδιές σου, θα
παίξω με τον Μπάμπη", προειδοποίησε ο Μήτσος τον φίλο του στο καφενείο.
Ημιαλεξιβρέχομαι, ρ. αμετβ.
Μοιράζομαι με κάποιον την ίδια ομπρέλα, αφού υπάρχει μόνο μία, οπότε
καταλήγουμε κι οι δύο να έχουμε από ένα βρεγμένο ώμο, αλλά γινόμαστε
καλύτεροι φίλοι.
Ισορροπητήρι, το
Αυτό το κάτι (καπάκι μπύρας, πετρούλα, ξυλαράκι) που επιστρατεύουμε
Για να φέρουμε ένα τραπέζι που τραμπαλίζει στα ίσια του σε λαϊκά ταβερνάκια.
"Θα μας φέρετε πρώτα λίγο νερό κι ένα ισορροπητήρι;"
Καμικαζέντομο, το
Έντομο, κυρίως μυγάκι, που έχει ταχθεί να αυτοκτονήσει μέσα στον καφέ
σου ή στο κρασί σου και δε λέει να φύγει μέχρι να πέσει μέσα. Ορισμένα
καμικαζέντομα έχουν ως σκοπό ζωής να εξερευνήσουν τα ρουθούνια σου.
Κοτοχαρά, η
Η χαρά όταν σε γεύμα με κοτόπουλο σου δίνουν το κομμάτι που σου
αρέσει. "Αχ!Τι κοτοχαρά, μου έπεσε το μπούτι"
Κρετινερωτήσεις, οι
Ερωτήσεις με πασίδηλες απαντήσεις που συνηθίζουν να κάνουν οι
Δημοσιογράφοι σε δύσμοιρους πολίτες. Οι εν λόγω ερωτήσεις καταδεικνύουν περίτρανα
Ότι οι δημοσιογράφοι έχουν IQ φρυγανιάς. Πχ Σε κάποιον που μόλις έχει πέσει
Από τον έκτο όροφο: Πονάτε; Σε κάποιον που μόλις έχασε μάνα, πατέρα, τρία
Αδέρφια και το σκυλάκι του σε αυτοκινητιστικό: Πώς αισθάνεστε;
Κτελοντούρι, το
Το είδος ελεεινής μουσικής που σε κρατά ξύπνιο σε νυχτερινά ταξίδια με
Τα ΚΤΕΛ. Το μεγαλύτερο μέρος της άγρυπνης νύχτας το περνάς αναρωτώμενος
Πώς είναι δυνατόν ο οδηγός να είναι στα ντουζένια του στις 4 η ώρα το πρωί.
Λακκουβάραθρα, τα
Λακκούβες γεμάτες νερό στους αθηναϊκούς δρόμους οι οποίες μπορεί και
Να αποτελούν πύλες εισόδου στα έγκατα του ?δη, οπότε καλό είναι να τις
παρακάμπτετε και όχι να πατάτε μέσα τους.
Ματισκύψιμο, το
Η ανόητη, ανώφελη συνήθεια να σκύβουμε πέντε εκατοστά το κεφάλι όταν
Περνάμε μπροστά από άλλους θεατές σε σινεμά ή θέατρο ώστε να φτάσουμε στη θέση
μας, λες και ο υπόλοιπος όγκος μας φάτσα φόρα δεν τους ενοχλεί.
Μελλοχρήσιμο, το
Αντικείμενο πασιφανώς άχρηστο το οποίο το φυλάω κάπου γιατί ίσως στο
Μέλλον φανεί χρήσιμο. Αποτελεί συμπαντικό κανόνα ότι τα μελλοχρήσιμα, όταν
Τελικά τα χρειαστούμε στο μέλλον, ποτέ δε θυμόμαστε πού τα έχουμε βάλει.
Μυξοδιαγνωστική, η
Το να φυσάς τη μύτη σου και μετά να κοιτάζεις το μαντήλι για να δεις
Τι εξήλθε, ίσως τελώντας υπό την πεποίθηση ότι κατ'αυτόν τον τρόπο θα
διαγνώσεις τρομερά πράγματα για την υγεία σου ή θα αντικρίσεις κάτι
πρωτόγνωρο.
Νερουρώ, ρ. αμετβ.
Μου έρχεται να κάνω τσίσα μου όταν τρέχει η βρύση, ειδικά δε την ώρα
Που ξυρίζομαι.
Ξενογαμία, η
Το να πηδιέσαι με ξένους/ες σε νησιά της Ελλάδας το καλοκαίρι και να
Το ευχαριστιέσαι. Η ξενογαμία το χειμώνα δεν έχει την ίδια αίσθηση, εκτός
Εάν πρόκειται για συνέδριο στο Παρίσι ή τη Φρανκφούρτη.
Ξούρλο, το
Το κατώτερο ζωικό είδος Χαζογκόμενους Ξάνθους Ξάνθους, συγγενές με την
αμοιβάδα, που απαντάται σε πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές και που
αναπαράγεται
σαν κουνέλι, δυστυχώς όμως δεν είναι εξίσου νόστιμο. Το κυνήγι του
ζώου αυτού επιτρέπεται όλο το χρόνο επειδή ο πληθυσμός του έχει αυξηθεί
υπερβολικά και απειλεί την καλλιέργεια του τόπου (την πνευματική).
Ουραλπισία, η
Η κατάθλιψη κι απελπισία στην οποία περιέρχεται κανείς όταν για
Πολλοστή φορά επιβεβαιώνεται η ανικανότητά του να επιλέξει την πιο γρήγορη ουρά
Σε σούπερ μάρκετ ή τράπεζες και την οποία επεκτείνει και σε άλλους τομείς
Της ζωής του (λ.χ. Εμένα κανείς δε μ'αγαπά, μια ζωή γκαντέμης κ.ο.κ.).
Πουπήγιο, το
Οποιοδήποτε λιλιπούτειων διαστάσεων εξάρτημα (βίδα, παξιμαδάκι κ.α.)
Αφαιρώ από ηλεκτρική ή ηλεκτρονική συσκευή την ώρα που την επισκευάζω, το
Οποίο μου πέφτει από τα χέρια και μετά περνάω το υπόλοιπο μισάωρο ψάχνοντάς το
Στο πάτωμα, συνήθως σε μωσαϊκό όπου είναι ακόμα πιο δύσκολο να το βρω.
Ο Αντώνης είδε το πουπήγιο να του γλιστράει από το τραπέζι και κοίταξε αμέσως να
Δει πού πάει αλλά δεν πρόλαβε, οπότε καταράστηκε την τύχη του και έπεσε
Στα γόνατα να το βρει.
Πωλητεύω, ρ. μετβ.
Εσφαλμένα θεωρώ πελάτη καταστήματος ως πωλητή, οπότε τον ρωτάω πού
Είναι η μαγιονέζα ή πόσο κάνει το μπλε κηροπήγιο κι εκείνος αγριοκοιτώντας μου
Λέει ότι δε δουλεύει εδώ. "Αχ συγνώμη, σας πωλήτευσα!"
Ραμπωτές, οι
Κομμωτές που έχουν το τακτ και την ευαισθησία του Ράμπο σε εξόρμηση
Στο Βιετνάμ και που σε κουρεύουν όπως θέλουν εκείνοι παρά τα δάκρυά σου.
Οι Ραμπωτές αξίζουν να πάθουν ό,τι έπαθε η καριέρα του Συλβέστερ Σταλόνε.
Ριαλόνειδος, το
Η άφατη, αβάσταχτη ντροπή αν δεις συγγενή σου, έως και τρίτου βαθμού
Σε ριάλιτι σόου.
Σκουπευκαιρία, η
Όταν, κατά το σκούπισμα με ηλεκτρική σκούπα, περνάω ένα κομμάτι χνούδι
Ή κλωστούλα τουλάχιστον δέκα φορές με τη σκούπα αλλά δεν το ρουφάει,
Οπότε τελικά σκύβω και το πιάνω, το εξετάζω και μετά το ξαναρίχνω χάμω για
Να δώσω μια ευκαιρία στη σκούπα να το πιάσει.
Σφουγγαροπερπατώ, ρ. αμετβ.
Το γελοίο και εντελώς ανώφελο βάδισμα που υιοθετούν όσοι πρέπει να
Περάσουν πάνω από μια επιφάνεια που μόλις έχει σφουγγαριστεί, περπατώντας
Ελαφρώς στα νύχια. Ας σημειωθεί ότι σφουγγαροπερπατάμε μόνο αν είναι παρούσα η
καθαρίστρια.
Τραπεμαντησκίστης, -στρια
Ανθρωπος που για εντελώς ανεξήγητους λόγους επιτίθεται μετά μανίας στα
πλαστικά τραπεζομάντιλα εστιατορίων και τα κάνει χίλια κομμάτια ενόσω
τρώει (συνήθως όμως προτού ξεκινήσει ή αφού τελειώσει).
Τσουρουφλάθομαι, ρ. αμετβ.
Κάθομαι αμέριμνα και απερίσκεπτα σε πλαστικό κάθισμα αυτοκινήτου που
Ήταν παρκαρισμένο στις 3 η ώρα το μεσημέρι σε παραλία χωρίς σκιά.
Υδροτηλέφωνο, το
Τηλεφωνική συσκευή που είναι προγραμματισμένη να χτυπά δυο λεπτά
Αφότου μπεις να κάνεις μπάνιο. Το υδροτηλέφωνο είναι επίσης προγραμματισμένο να
σταματήσει να χτυπά μόλις το σηκώσεις, ενώ στάζεις νερά παντού και
κινδυνεύεις από πνευμονία.
Υπουλεγγίζω, ρ. μετβ.
Προσπαθώ να προσεγγίσω κάποιον που με ενδιαφέρει ερωτικά σε πάρτυ ή
Άλλη κοινωνική περίσταση χωρίς όμως να αποκαλύψω το ενδιαφέρον μου και γίνω
ρεζίλι σε περίπτωση που το ενδιαφέρον δεν είναι αμοιβαίο. Η Λένα
υπουλέγγιζε τον Τάσο όλο το βράδυ, αλλά το έκανε τόσο προσεκτικά που εκείνος δεν
πήρε χαμπάρι κι έτσι τον κέρδισε μια ξέκωλη που του τα έριξε χύμα.
Φυσοτρώω, ρ. μετβ.
Όταν από τη λαιμαργία μου προσπαθώ να φάω κάτι που ακόμα αχνίζει και
Το βάζω στο στόμα μου οπότε αναγκάζομαι να κρατάω το στόμα μου ανοιχτό και να
Φυσάω και να ξεφυσάω ελπίζοντας να δημιουργήσω ρεύματα αέρος που θα ψύξουν
Την άτιμη μπουκιά μου. Ενίοτε βγάζω και άναρθρους ήχους, οι πιο ηλίθιοι
δε, κουνούν την παλάμη τους μπροστά απ' το στόμα, λες κι αυτό βοηθάει.
Χεστικός, -η, -ο
Οποιοδήποτε ανάγνωσμα (περιοδικό, εφημερίδα, βιβλίο, οι οδηγίες στη
συσκευασία της χλωρίνης ή του σαμπουάν) που φυλάσσεται στην τουαλέτα
προς χρήση κατά την ώρα της αφόδευσης. Ο Φαίδων είχε ήδη διαβάσει όλα τα
χεστικά, ακόμη και τα τασιενεργά συστατικά του Τάιντ, και μετάνιωσε που δεν
είχε πάρει μαζί του την εφημερίδα.
Χορτάγχος, το
Το άγχος που σε κυριεύει την ώρα που τρως πραγματικά εξαίσια φαγητά
Μήπως χορτάσεις προτού προλάβεις να τα δοκιμάσεις όλα. "Μην χορταγχώνεσαι
Βρε Νεκτάριε, θα ξανάρθουμε!"
Ψευδοπτώματα, τα
Το είδος αθώων ψεμάτων που αναγκάζεσαι να πεις σε όποιον ζητά τη γνώμη
Σου για κάτι που φορά αλλά δεν μπορείς να του πεις στα ίσα ότι είναι άθλιο
Διότι δεν τον ξέρεις αρκετά καλά.
Ψυγγιές, οι
Οι φωνές του περιπτερά να κλείσεις το ψυγείο.
Αθλιόφυτο, το
Διακοσμητικό φυτό σε δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες και άλλους χώρους
Δημόσιας χρήσης που κανείς δε φροντίζει και γι?αυτό έχει τα μαύρα του τα χάλια.
Φημολογείται ότι η αυτοκτονία του Καρυωτάκη οφείλεται στην παρουσία
αθλιόφυτων στη δημόσια υπηρεσία όπου εργαζόταν στην Πρέβεζα.
Απλυτήρι, το
Το ποτήρι που αφήνουμε δίπλα στο νεροχύτη για να πίνουμε νερό ώστε να
Μη βγάζουμε καθαρό από το ντουλάπι κάθε φορά. Να σημειωθεί ότι η λέξη δεν
Έχει πληθυντικό. Αν είναι πάνω από ένα, τότε λέγονται σκέτο «άπλυτα
ποτήρια».
Αφαναροψία, η
Οφθαλμολογική πάθηση ορισμένων Ελλήνων οδηγών κατά την οποία το
Κόκκινο και το πορτοκαλί των φωτεινών σηματοδοτών θεωρούνται αποχρώσεις του
πράσινου, οπότε δεν προκύπτει λόγος να σταματήσουν.
Βρομιλί, το
Χρώμα που έχει πάψει να είναι χρώμα και είναι απλώς βρόμικο, το χρώμα
Της βρομιάς. Δεν αγόρασε τα μπεζ σουέντ παπούτσια γιατί σε λίγους μήνες θα
γινόντουσαν βρομιλί.
Γεωμυλοφοβία, η
(Μαγειρική) Ο φόβος μήπως καθαρίσεις υπερβολικά πολλές ή υπερβολικά
λίγες πατάτες όταν θέλεις να τηγανίσεις πατάτες ή να φτιάξεις πουρέ.
Γκαλαξίλα, η
Η χαύνωση και η κατατονία που σε πιάνει όταν ακούς Γκάλαξι FM για πάνω
Από δυο ώρες. Πολλά θανατηφόρα δυστυχήματα στις εθνικές οδούς οφείλονται
Σε γκαλαξίλα.
Γουστέλλειψη, η
Η επιστημονικά ανεξήγητη πάθηση από την οποία υποφέρουν ορισμένοι
συνάνθρωποί μας κατά την οποία νομίζουν ότι το λαχανί συνδυάζεται
επιτυχώς με το κόκκινο της φωτιάς ή, εδώ που τα λέμε, με οποιοδήποτε άλλο
χρώμα.
Δεγράφυλοι, οι
Ο στόλος των στυλό που φυλάμε στη μολυβοθήκη μας, παρότι έχουν πάψει
Από καιρό να δουλεύουν. Έχει παρατηρηθεί πως κάθε φορά που πρέπει να
Γράψουμε στα γρήγορα κάποιο τηλέφωνο ή μια άλλη πληροφορία, πιάνουμε δεγράφυλο
Και τσαντιζόμαστε, οπότε μας έρχεται να τους πετάξουμε. Παραδόξως όμως, δεν
Τους πετάμε αλλά τους ξανατοποθετούμε στη θέση τους.
Δολιοκλωστή, η
Ύπουλη κλωστούλα που κρέμεται από κάποιο είδος ρουχισμού και που μόλις
τραβάς για να την κόψεις, καταλήγεις να ξηλώσεις το μισό ρούχο.
Επισκεπτολογίες, οι
Οι δικαιολογίες που εκφράζουμε για το χάος που επικρατεί σπίτι μας σε
επισκέπτη προτού προλάβει εκείνος να πει τίποτα. "Συγνώμη για το χάος
που βλέπεις αλλά δεν πρόλαβα να μαζέψω", είπε ο Πέτρος χωρίς καμιά
πειστικότητα.
Ζαρχίδης, ο
Αυτός που κουνά τα ζάρια για 3 λεπτά, τα φυσά, τα ευλογεί, τους κάνει
τρισάγιο κα. εκνευρίζοντας μέχρι φόνου ή αυτοκτονίας τους συμπαίκτες
του. Ζαρχιδιά. "Αν είναι ν' αρχίσεις τις συνηθισμένες ζαρχιδιές σου, θα
παίξω με τον Μπάμπη", προειδοποίησε ο Μήτσος τον φίλο του στο καφενείο.
Ημιαλεξιβρέχομαι, ρ. αμετβ.
Μοιράζομαι με κάποιον την ίδια ομπρέλα, αφού υπάρχει μόνο μία, οπότε
καταλήγουμε κι οι δύο να έχουμε από ένα βρεγμένο ώμο, αλλά γινόμαστε
καλύτεροι φίλοι.
Ισορροπητήρι, το
Αυτό το κάτι (καπάκι μπύρας, πετρούλα, ξυλαράκι) που επιστρατεύουμε
Για να φέρουμε ένα τραπέζι που τραμπαλίζει στα ίσια του σε λαϊκά ταβερνάκια.
"Θα μας φέρετε πρώτα λίγο νερό κι ένα ισορροπητήρι;"
Καμικαζέντομο, το
Έντομο, κυρίως μυγάκι, που έχει ταχθεί να αυτοκτονήσει μέσα στον καφέ
σου ή στο κρασί σου και δε λέει να φύγει μέχρι να πέσει μέσα. Ορισμένα
καμικαζέντομα έχουν ως σκοπό ζωής να εξερευνήσουν τα ρουθούνια σου.
Κοτοχαρά, η
Η χαρά όταν σε γεύμα με κοτόπουλο σου δίνουν το κομμάτι που σου
αρέσει. "Αχ!Τι κοτοχαρά, μου έπεσε το μπούτι"
Κρετινερωτήσεις, οι
Ερωτήσεις με πασίδηλες απαντήσεις που συνηθίζουν να κάνουν οι
Δημοσιογράφοι σε δύσμοιρους πολίτες. Οι εν λόγω ερωτήσεις καταδεικνύουν περίτρανα
Ότι οι δημοσιογράφοι έχουν IQ φρυγανιάς. Πχ Σε κάποιον που μόλις έχει πέσει
Από τον έκτο όροφο: Πονάτε; Σε κάποιον που μόλις έχασε μάνα, πατέρα, τρία
Αδέρφια και το σκυλάκι του σε αυτοκινητιστικό: Πώς αισθάνεστε;
Κτελοντούρι, το
Το είδος ελεεινής μουσικής που σε κρατά ξύπνιο σε νυχτερινά ταξίδια με
Τα ΚΤΕΛ. Το μεγαλύτερο μέρος της άγρυπνης νύχτας το περνάς αναρωτώμενος
Πώς είναι δυνατόν ο οδηγός να είναι στα ντουζένια του στις 4 η ώρα το πρωί.
Λακκουβάραθρα, τα
Λακκούβες γεμάτες νερό στους αθηναϊκούς δρόμους οι οποίες μπορεί και
Να αποτελούν πύλες εισόδου στα έγκατα του ?δη, οπότε καλό είναι να τις
παρακάμπτετε και όχι να πατάτε μέσα τους.
Ματισκύψιμο, το
Η ανόητη, ανώφελη συνήθεια να σκύβουμε πέντε εκατοστά το κεφάλι όταν
Περνάμε μπροστά από άλλους θεατές σε σινεμά ή θέατρο ώστε να φτάσουμε στη θέση
μας, λες και ο υπόλοιπος όγκος μας φάτσα φόρα δεν τους ενοχλεί.
Μελλοχρήσιμο, το
Αντικείμενο πασιφανώς άχρηστο το οποίο το φυλάω κάπου γιατί ίσως στο
Μέλλον φανεί χρήσιμο. Αποτελεί συμπαντικό κανόνα ότι τα μελλοχρήσιμα, όταν
Τελικά τα χρειαστούμε στο μέλλον, ποτέ δε θυμόμαστε πού τα έχουμε βάλει.
Μυξοδιαγνωστική, η
Το να φυσάς τη μύτη σου και μετά να κοιτάζεις το μαντήλι για να δεις
Τι εξήλθε, ίσως τελώντας υπό την πεποίθηση ότι κατ'αυτόν τον τρόπο θα
διαγνώσεις τρομερά πράγματα για την υγεία σου ή θα αντικρίσεις κάτι
πρωτόγνωρο.
Νερουρώ, ρ. αμετβ.
Μου έρχεται να κάνω τσίσα μου όταν τρέχει η βρύση, ειδικά δε την ώρα
Που ξυρίζομαι.
Ξενογαμία, η
Το να πηδιέσαι με ξένους/ες σε νησιά της Ελλάδας το καλοκαίρι και να
Το ευχαριστιέσαι. Η ξενογαμία το χειμώνα δεν έχει την ίδια αίσθηση, εκτός
Εάν πρόκειται για συνέδριο στο Παρίσι ή τη Φρανκφούρτη.
Ξούρλο, το
Το κατώτερο ζωικό είδος Χαζογκόμενους Ξάνθους Ξάνθους, συγγενές με την
αμοιβάδα, που απαντάται σε πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές και που
αναπαράγεται
σαν κουνέλι, δυστυχώς όμως δεν είναι εξίσου νόστιμο. Το κυνήγι του
ζώου αυτού επιτρέπεται όλο το χρόνο επειδή ο πληθυσμός του έχει αυξηθεί
υπερβολικά και απειλεί την καλλιέργεια του τόπου (την πνευματική).
Ουραλπισία, η
Η κατάθλιψη κι απελπισία στην οποία περιέρχεται κανείς όταν για
Πολλοστή φορά επιβεβαιώνεται η ανικανότητά του να επιλέξει την πιο γρήγορη ουρά
Σε σούπερ μάρκετ ή τράπεζες και την οποία επεκτείνει και σε άλλους τομείς
Της ζωής του (λ.χ. Εμένα κανείς δε μ'αγαπά, μια ζωή γκαντέμης κ.ο.κ.).
Πουπήγιο, το
Οποιοδήποτε λιλιπούτειων διαστάσεων εξάρτημα (βίδα, παξιμαδάκι κ.α.)
Αφαιρώ από ηλεκτρική ή ηλεκτρονική συσκευή την ώρα που την επισκευάζω, το
Οποίο μου πέφτει από τα χέρια και μετά περνάω το υπόλοιπο μισάωρο ψάχνοντάς το
Στο πάτωμα, συνήθως σε μωσαϊκό όπου είναι ακόμα πιο δύσκολο να το βρω.
Ο Αντώνης είδε το πουπήγιο να του γλιστράει από το τραπέζι και κοίταξε αμέσως να
Δει πού πάει αλλά δεν πρόλαβε, οπότε καταράστηκε την τύχη του και έπεσε
Στα γόνατα να το βρει.
Πωλητεύω, ρ. μετβ.
Εσφαλμένα θεωρώ πελάτη καταστήματος ως πωλητή, οπότε τον ρωτάω πού
Είναι η μαγιονέζα ή πόσο κάνει το μπλε κηροπήγιο κι εκείνος αγριοκοιτώντας μου
Λέει ότι δε δουλεύει εδώ. "Αχ συγνώμη, σας πωλήτευσα!"
Ραμπωτές, οι
Κομμωτές που έχουν το τακτ και την ευαισθησία του Ράμπο σε εξόρμηση
Στο Βιετνάμ και που σε κουρεύουν όπως θέλουν εκείνοι παρά τα δάκρυά σου.
Οι Ραμπωτές αξίζουν να πάθουν ό,τι έπαθε η καριέρα του Συλβέστερ Σταλόνε.
Ριαλόνειδος, το
Η άφατη, αβάσταχτη ντροπή αν δεις συγγενή σου, έως και τρίτου βαθμού
Σε ριάλιτι σόου.
Σκουπευκαιρία, η
Όταν, κατά το σκούπισμα με ηλεκτρική σκούπα, περνάω ένα κομμάτι χνούδι
Ή κλωστούλα τουλάχιστον δέκα φορές με τη σκούπα αλλά δεν το ρουφάει,
Οπότε τελικά σκύβω και το πιάνω, το εξετάζω και μετά το ξαναρίχνω χάμω για
Να δώσω μια ευκαιρία στη σκούπα να το πιάσει.
Σφουγγαροπερπατώ, ρ. αμετβ.
Το γελοίο και εντελώς ανώφελο βάδισμα που υιοθετούν όσοι πρέπει να
Περάσουν πάνω από μια επιφάνεια που μόλις έχει σφουγγαριστεί, περπατώντας
Ελαφρώς στα νύχια. Ας σημειωθεί ότι σφουγγαροπερπατάμε μόνο αν είναι παρούσα η
καθαρίστρια.
Τραπεμαντησκίστης, -στρια
Ανθρωπος που για εντελώς ανεξήγητους λόγους επιτίθεται μετά μανίας στα
πλαστικά τραπεζομάντιλα εστιατορίων και τα κάνει χίλια κομμάτια ενόσω
τρώει (συνήθως όμως προτού ξεκινήσει ή αφού τελειώσει).
Τσουρουφλάθομαι, ρ. αμετβ.
Κάθομαι αμέριμνα και απερίσκεπτα σε πλαστικό κάθισμα αυτοκινήτου που
Ήταν παρκαρισμένο στις 3 η ώρα το μεσημέρι σε παραλία χωρίς σκιά.
Υδροτηλέφωνο, το
Τηλεφωνική συσκευή που είναι προγραμματισμένη να χτυπά δυο λεπτά
Αφότου μπεις να κάνεις μπάνιο. Το υδροτηλέφωνο είναι επίσης προγραμματισμένο να
σταματήσει να χτυπά μόλις το σηκώσεις, ενώ στάζεις νερά παντού και
κινδυνεύεις από πνευμονία.
Υπουλεγγίζω, ρ. μετβ.
Προσπαθώ να προσεγγίσω κάποιον που με ενδιαφέρει ερωτικά σε πάρτυ ή
Άλλη κοινωνική περίσταση χωρίς όμως να αποκαλύψω το ενδιαφέρον μου και γίνω
ρεζίλι σε περίπτωση που το ενδιαφέρον δεν είναι αμοιβαίο. Η Λένα
υπουλέγγιζε τον Τάσο όλο το βράδυ, αλλά το έκανε τόσο προσεκτικά που εκείνος δεν
πήρε χαμπάρι κι έτσι τον κέρδισε μια ξέκωλη που του τα έριξε χύμα.
Φυσοτρώω, ρ. μετβ.
Όταν από τη λαιμαργία μου προσπαθώ να φάω κάτι που ακόμα αχνίζει και
Το βάζω στο στόμα μου οπότε αναγκάζομαι να κρατάω το στόμα μου ανοιχτό και να
Φυσάω και να ξεφυσάω ελπίζοντας να δημιουργήσω ρεύματα αέρος που θα ψύξουν
Την άτιμη μπουκιά μου. Ενίοτε βγάζω και άναρθρους ήχους, οι πιο ηλίθιοι
δε, κουνούν την παλάμη τους μπροστά απ' το στόμα, λες κι αυτό βοηθάει.
Χεστικός, -η, -ο
Οποιοδήποτε ανάγνωσμα (περιοδικό, εφημερίδα, βιβλίο, οι οδηγίες στη
συσκευασία της χλωρίνης ή του σαμπουάν) που φυλάσσεται στην τουαλέτα
προς χρήση κατά την ώρα της αφόδευσης. Ο Φαίδων είχε ήδη διαβάσει όλα τα
χεστικά, ακόμη και τα τασιενεργά συστατικά του Τάιντ, και μετάνιωσε που δεν
είχε πάρει μαζί του την εφημερίδα.
Χορτάγχος, το
Το άγχος που σε κυριεύει την ώρα που τρως πραγματικά εξαίσια φαγητά
Μήπως χορτάσεις προτού προλάβεις να τα δοκιμάσεις όλα. "Μην χορταγχώνεσαι
Βρε Νεκτάριε, θα ξανάρθουμε!"
Ψευδοπτώματα, τα
Το είδος αθώων ψεμάτων που αναγκάζεσαι να πεις σε όποιον ζητά τη γνώμη
Σου για κάτι που φορά αλλά δεν μπορείς να του πεις στα ίσα ότι είναι άθλιο
Διότι δεν τον ξέρεις αρκετά καλά.
Ψυγγιές, οι
Οι φωνές του περιπτερά να κλείσεις το ψυγείο.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ
Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Η Ελληνική Βουλή μετά από 71 χρόνια στις 24 Φεβρουαρίου 1994 αποφάσισε την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ο πιο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει το πώς βρέθηκαν οι Έλληνες στον Πόντο, αλλά και πώς μπόρεσαν και κράτησαν την Ελληνική γλώσσα όπως την μιλούσαν κατά πολύ μεγάλο ποσοστό τον 7ο αιώνα π.Χ.. Μιλάμε για μια ιστορία σχεδόν τριών χιλιάδων χρόνων. Καλό θα είναι να μάθει ο καθένας μας την ιστορία και το σπουδαιότερο να μάθουν τους λόγους που βοήθησαν ώστε να διατηρηθεί για τόσα χρόνια η Ελληνικότητα των Ελλήνων του Πόντου .
Διάφορες ανασκαφές που έχουν γίνει στα δυτικά παράλια του Ευξείνου Πόντου έφεραν στο φως Μυκηναϊκά αγγεία και ευρήματα (περιοχή σημερινής Βουλγαρίας και Ρουμανίας) καθώς και στην πόλη Ζιλέ πιο κάτω από την Αμάσεια, έχουν βρεθεί Μυκηναϊκά αγγεία. Σε μια περιοχή όπου υπήρχε το κράτος των Χετταίων (δεύτερη χιλιετία) στο οροπέδιο της Άγκυρας. Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός άκμασε από τον 14ο αιώνα έως τον 11ο αιώνα π.Χ.. Η Ζιλέ υπήρχε πάνω στον δρόμο που οδηγούσε μέσα από τα βουνά της Παφλαγονίας και των Ποντιακών Άλπεων στην θάλασσα , στην μετέπειτα Αμισό και κατόπιν Σαμψούντα (πεντακόσια εξήντα π.χ.).Σε αυτά εάν συμπληρώσουμε και την μυθολογία-πραγματικότητα του Φρίξου και τη Έλλης και την αργοναυτική εκστρατεία αργότερα, βλέπουμε ότι οι επαφές των Ελλήνων με τον Πόντο όπως ονομαζόταν τότε ο Εύξεινος Πόντος , προϋπήρχαν των αποικιών .Δεν φαίνεται όμως να γινόταν μέσω θαλάσσης.
Δεν έχουμε περισσότερα στοιχεία για αυτά τα χρόνια γιατί στην περιοχή του Πόντου από ανασκαφές δεν έχει γίνει τίποτα, καθώς και σε άλλες περιοχές που έγιναν ανασκαφές δεν βρέθηκαν οικισμοί –εμπορικά κέντρα ανεφοδιασμού –εκτός από αγγεία και ευρήματα .Οι Έλληνες μέσα από τις ανταλλαγές που είχαν μάλλον μέσω Μικράς Ασίας με τους Χετταίους,έμαθαν για την περιοχή γύρω από τον Πόντο ότι υπάρχουν πολλά μεταλλεύματα (χρυσός, άργυρος κ.ά.), καθώς και πληθώρα προϊόντων. Έτσι δημιουργήθηκε ένας μύθος για αυτή την περιοχή .Υπήρχαν πολλές δυσκολίες για να μπορέσουν να φτάσουν τα Ελληνικά καράβια στον Πόντο που τον ονόμασαν Άξενο Πόντο λόγω της ανεξερεύνητης θάλασσας. Για τον Άξενο Πόντο ακουγόταν πολλά καθώς ανεξερεύνητες ήταν και οι παραλιακές ζώνες του Πόντου και των μεγάλων ποταμών .
Για να φτάσεις όμως στον Άξενο Πόντο μέσω θάλασσας θα πρέπει να περάσεις από τον Βόσπορο. Τα στενά του Βοσπόρου τα είχαν ονομάσει οι Αρχαίοι Συμπληγάδες , μεταφορικά σημαίνει κάτι που δεν περνιέται . Τις Συμπληγάδες τις φυλούσαν από την μία πλευρά η Σκύλα και από την άλλη η Χάρυβδη. Αυτά τα στενά για να τα περάσουν οι Έλληνες έχουν κάνει πολλούς αιώνες αγώνα . Όταν όμως περάσανε τα στενά του Βοσπόρου πέσανε οι μύθοι και δημιουργήθηκαν οι πρώτες Ελληνικές αποικίες τον 7ο π.Χ. αιώνα (Σινώπη, Αμισός, Τραπεζούντα, Κερασούντα κ.ά.). Τότε άλλαξαν και την ονομασία της θάλασσας και από Άξενο Πόντο την μετονόμασαν σε Εύξεινο Πόντο για να μην τους θυμίζει τις τρομερές δυσκολίες και την δύσκολη θάλασσα που περνούσαν . Στον Βόσπορο και στον Εύξεινο Πόντο υπάρχουν πάρα πολλά θαλάσσια ρεύματα.
Όλα αυτά έγιναν γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες κατάλαβαν ότι τα εδάφη του Πόντου είναι πλούσια σε μεταλλεύματα και διάφορα αγροτικά προϊόντα.Δηλαδή τα κίνητρα ήταν οικονομικά . Οι Έλληνες που είχαν ανώτερο πολιτισμό και κυρίως ήταν καλοί ναυτικοί άρα και έμποροι , ήταν αυτοί που δημιούργησαν διάφορες λιμενικές εγκαταστάσεις –μικρούς σταθμούς για ανεφοδιασμό. Το ταξίδι από Αθήνα και Μίλητο ήταν αρκετά μεγάλο μέχρι να φτάσουν στις αποικίες τους (Σινώπη , Αμισός κ.ά.). Με αυτόν τον τρόπο και γι’αυτόν τον λόγο βρέθηκαν οι ‘Έλληνες να κατοικούν στον Πόντο.
Οι Έλληνες Ιωνικής καταγωγής των αποικιών του Πόντου δημιούργησαν αργότερα πόλεις που άκμασαν και αργότερα μεγαλούργησαν . Υπήρχε και πολιτιστική και εμπορική επικοινωνία των αποικιών με τις Μητροπόλεις. Πολλοί φιλόσοφοι, ιστορικοί, ποιητές, πήγαν από τον Πόντο στην Αθήνα όπως π.χ. ο Διογένης ο Σινώπιος.
Οι Έλληνες του Πόντου σε σχέση με τους γύρω λαούς είναι ανώτεροι σχεδόν σε όλα.Έτσι ένας λαός με ανώτερο πολιτισμό πάντοτε επιβιώνει και αντί να αφομοιωθεί, αφομοιώνει τους γύρω λαούς που έρχονται σε επαφή μαζί του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έρχονταν σε επιμιξίες με τους γύρω λαούς. Ίσα-ίσα η συγγένεια εξ αίματος βοηθά στο καλύτερο πάντρεμα των λαών σε όλες τις μορφές. Τα αναφέρω αυτά γιατί στην χώρα μας υπάρχουν ακόμα ακραίες αντιλήψεις για τους Πόντιους. Άλλοι τους θεωρούν πολύ “ξύπνιους” και άλλοι πολύ “κουτούς”, δίνοντας πολλές φορές υπερφυσικές ιδιότητες μη γνωρίζοντας και μη θέλοντας να πιστέψουν ότι για καθετί υπάρχει αιτία . Και για την κατάσταση των Ποντίων η ιστορία τους δείχνει πολλές αιτίες για το πώς βρίσκονται σήμερα .
Αυτή η κατάσταση επικρατεί μέχρι που περνάει από την περιοχή ο Μέγας Αλέξανδρος ο οποίος όμως ουσιαστικά τον Ανατολικό Πόντο δεν τον έχει πειράξει καθόλου . Το 302 π.Χ. ο Μιθριδάτης ο Α’ δημιουργεί το Βασίλειο του Πόντου με πρωτεύουσα την Αμάσεις και αργότερα την Σινώπη. Το Βασίλειο αυτό διατηρείται έως το 64 π.Χ. οπότε διαλύθηκε από τον αυτοκράτορα της Ρώμης Πομπήιος. Ο Μιθριδάτης και αργότερα οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν για γλώσσα του κράτους τα Ελληνικά (Ποντιακά). Αργότερα προώθησαν τον Εξελληνισμό της ενδοχώρας. Η Ελληνική γλώσσα ήταν η μόνη γραπτή γλώσσα όλων των λαών του Εύξεινου Πόντου γι’αυτό και την χρησιμοποίησαν οι Ρωμαίοι για να έχουν επικοινωνία με τους άλλους λαούς.
Φτάνουμε στην Ρωμαϊκή εποχή και βλέπουμε πως διατηρούνται οι Έλληνες του Πόντου.
Εν τω μεταξύ δημιουργείται το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός. Η άφιξη του Χριστού. Οι ιστορικοί χωρίζουν πλέον την ιστορία σε π.Χ. και μ.Χ.
Ο Πόντος είναι από τα μέρη εκείνα που ασπάζεται πρώτος τον Χριστιανισμό και είναι η περιοχή που προσφέρει τους περισσότερους Αγίους-Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες του Χριστιανισμού.Αναφέρω ορισμένους: Αγία Βαρβάρα, Αγία Κυριακή,Μέγας Βασίλειος, Άγιοι Ανάργυροι,Άγιος Γρηγόριος,Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης κ.ά. Ο Χριστιανικός Πόντος θα είναι ένας από τους σπουδαιότερους λόγους που θα κρατήσουν οι Έλληνες την γλώσσα και την παράδοσή τους,αφού τα Ευαγγέλια μεταφράστηκαν πρώτα στα Ελληνικά. Η Ελληνική γλώσσα μιλιόταν σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Θα είναι ο λόγος που θα κρατηθούν οι Έλληνες με τον ερχομό του Ισλαμισμού αργότερα και την υποδούλωση από τους Τούρκους . Με την δημιουργία αργότερα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας όπου κύρια γλώσσα είναι η Ελληνική και θρησκεία ο Χριστιανισμός,κρατάει γερά και αναπτύσσονται σε όλους τους τομείς οι Έλληνες του Πόντου. Όταν το 1204 μ.Χ. οι Φράγκοι στην Δ’ Σταυροφορία κυρίευσαν την Κωνσταντινούπολη οι Κομνηνοί δημιούργησαν την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας του Πόντου που κράτησε ως το 1461. Η Τραπεζούντα παραδόθηκε , δεν έπεσε στους Τούρκους, οχτώ χρόνια αργότερα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον τελευταίοι αυτοκράτορά της Δαυίδ.
Μπαίνουμε στα χρόνια της τουρκοκρατίας όπου οι Τούρκοι δεν θέλησαν να διαλύσουν τους Έλληνες που κατοικούσαν στα παράλια του Πόντου γιατί κρατούσαν το εμπόριο,ήταν κατασκευαστές καραβιών καθώς και τους Πόντιους της περιοχής Αργυρούπολης γιατί ήταν οι μόνοι που ήξεραν την τέχνη της εξόρυξης και της επεξεργασίας των μετάλλων και τους είχαν ανάγκη . Η Αργυρούπολη βρίσκεται στην Αρχαία Χαλδαία-νότια της Παναγίας Σουμελά. Εκεί αναπτύχθηκε πολύ η αστρολογία.Χαλδαία ίσον αστρολογία έλεγαν οι Αρχαίοι όπως Αίγυπτος ίσον μαθηματικά.Από την Χαλδαία κρατούσε και η καταγωγή των μάγων με τα δώρα καθώς και οι δικοί μου . Γι’αυτό οι Πόντιοι μπόρεσαν και κράτησαν τα ήθη και έθιμά τους, την γλώσσα και την θρησκεία τους. Με την υποταγή όλων των Ορθόδοξων Ελληνόφωνων και μη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης , η Πόλη γίνεται το κέντρο της Οικουμενικότητας . Μετά την άλωση, εκπρόσωπος του Θεού επί της γης δεν είναι πια ο Αυτοκράτορας αλλά ο Έλληνας Πατριάρχης . Πολλοί Έλληνες του Πόντου αλλά και της Άσπρης Θάλασσας (έτσι ονόμαζαν την Μεσόγειο) άρχισαν να μεταναστεύουν προς τις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Έτσι έφτασαν σε σημείο στις δύο ηγεμονίες Βλαχίας και Μολδαβίας να εξασφαλίσουν τους θρόνους των δύο ηγεμονιών – πριγκιπάτων Έλληνες από το 1711 έως το 1821.Από τις ηγεμονίες οι Έλληνες βοηθούσαν τα διάφορα μοναστήρια με χρυσά νομίσματα. Από εκατό χρυσά στην αρχή μέχρι εκατόν εξήντα χρυσά νομίσματα έφτασαν να στέλνουν το χρόνο στο μοναστήρι του Σουμελά στον Πόντο.Ο Τραπεζούντιος δάσκαλος Σεβαστός ήταν ο πρώτος καθηγητής της πριγκηπικής ακαδημίας Βουκουρεστίου. Πολλοί Έλληνες πήγαιναν στις πριγκηπικές ακαδημίες των ηγεμονιών να σπουδάσουν αφού οι καθηγητές τους ήταν Έλληνες καθώς και πολλές φορές οι ίδιοι οι ηγεμόνες.
Έτσι παρότι ο Ελληνισμός είναι υπόδουλος πρωτοστατεί στα γράμματα και στο εμπόριο. Είναι αυτοί που θα δώσουν το σύνθημα για ανεξαρτησία της Ελλάδας. Θα βοηθήσουν και με έμψυχο υλικό και οικονομικά. Με την δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους ο Πόντος δεν είχε προβλήματα. Τουναντίον η οικονομική ανάπτυξη συνδυάστηκε με δημογραφική άνοδο. Στις αρχές του αιώνα μας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ζούσαν περίπου 600.000 Πόντιοι.Τα χρόνια της ευημερίας όμως τελείωσαν το 1914 με το σχέδιο εξόντωσης των Χριστιανικών πληθυσμών , πρώτα των Αρμενίων και μετά του Ποντιακού στοιχείου.
Με τους πρώτους διωγμούς των Τούρκων πολλοί Πόντιοι πήγαν προς τον Καύκασο –Γεωργία όπου υπήρχαν ομόθρησκοί τους. Οι Έλληνες πήραν μαζί τους τον πολιτισμό, την καλλιέργεια της γης , το εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα. Γι ‘αυτό οι Γεωργιανοί ονόμασαν τους Πόντιους περζένεσβίλλι που σημαίνει οι γιοι των σοφών ανθρώπων . Το πρώτο τυπογραφείο στην Τιφλίδα καθώς και ο πυρήνας της πρώτης “Ρωσικής ατμοπλοϊκής εταιρίας”σχηματίστηκε από Έλληνες . Έλληνες του Πόντου ήταν και οι περισσότεροι πλοίαρχοι. ΟΛΕ ΙΝΤΑΝ(όλα μπορούν να γίνουν) . Έγινε και αυτό. Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου σταμάτησε μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια το 1922-24 , όταν μεσολάβησαν οι συμμαχικές δυνάμεις και η Ελληνική κυβέρνηση τα βρήκες με τον Τούρκο Κεμάλ και συμφώνησαν για την ανταλλαγή των πληθυσμών.
Αυτή η τόσο μεγάλη και ωραία ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού, διδάσκεται μόνο σε μερικές σχολές, όπως στην θεολογική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στην Παιδαγωγική Σχολή της Φλώρινας . Δεν διδάσκεται ακόμη στους μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου ώστε να γνωρίζουν και να έχουν γνώση τα Ελληνόπουλα για την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου.
Εταιρίδης Σοφοκλής
Οικονομολόγος (τηλ. 0932 243248)
Βιβλιογραφία
α.Οι Έλληνες στην μαύρη θάλασσα
της κυρίας Μαριάννας Κορομηλά
β.Οι Έλληνες του Εύξεινου Πόντου
του κυρίου Βλάση Αγτζίδη
ηλεκτρονική εφημερίδα
www.fora.gr/grevena
Αυτό το site έχει κατασκευαστεί από τη ΦΟΡΑ
ψάξτο
Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Η Ελληνική Βουλή μετά από 71 χρόνια στις 24 Φεβρουαρίου 1994 αποφάσισε την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ο πιο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει το πώς βρέθηκαν οι Έλληνες στον Πόντο, αλλά και πώς μπόρεσαν και κράτησαν την Ελληνική γλώσσα όπως την μιλούσαν κατά πολύ μεγάλο ποσοστό τον 7ο αιώνα π.Χ.. Μιλάμε για μια ιστορία σχεδόν τριών χιλιάδων χρόνων. Καλό θα είναι να μάθει ο καθένας μας την ιστορία και το σπουδαιότερο να μάθουν τους λόγους που βοήθησαν ώστε να διατηρηθεί για τόσα χρόνια η Ελληνικότητα των Ελλήνων του Πόντου .
Διάφορες ανασκαφές που έχουν γίνει στα δυτικά παράλια του Ευξείνου Πόντου έφεραν στο φως Μυκηναϊκά αγγεία και ευρήματα (περιοχή σημερινής Βουλγαρίας και Ρουμανίας) καθώς και στην πόλη Ζιλέ πιο κάτω από την Αμάσεια, έχουν βρεθεί Μυκηναϊκά αγγεία. Σε μια περιοχή όπου υπήρχε το κράτος των Χετταίων (δεύτερη χιλιετία) στο οροπέδιο της Άγκυρας. Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός άκμασε από τον 14ο αιώνα έως τον 11ο αιώνα π.Χ.. Η Ζιλέ υπήρχε πάνω στον δρόμο που οδηγούσε μέσα από τα βουνά της Παφλαγονίας και των Ποντιακών Άλπεων στην θάλασσα , στην μετέπειτα Αμισό και κατόπιν Σαμψούντα (πεντακόσια εξήντα π.χ.).Σε αυτά εάν συμπληρώσουμε και την μυθολογία-πραγματικότητα του Φρίξου και τη Έλλης και την αργοναυτική εκστρατεία αργότερα, βλέπουμε ότι οι επαφές των Ελλήνων με τον Πόντο όπως ονομαζόταν τότε ο Εύξεινος Πόντος , προϋπήρχαν των αποικιών .Δεν φαίνεται όμως να γινόταν μέσω θαλάσσης.
Δεν έχουμε περισσότερα στοιχεία για αυτά τα χρόνια γιατί στην περιοχή του Πόντου από ανασκαφές δεν έχει γίνει τίποτα, καθώς και σε άλλες περιοχές που έγιναν ανασκαφές δεν βρέθηκαν οικισμοί –εμπορικά κέντρα ανεφοδιασμού –εκτός από αγγεία και ευρήματα .Οι Έλληνες μέσα από τις ανταλλαγές που είχαν μάλλον μέσω Μικράς Ασίας με τους Χετταίους,έμαθαν για την περιοχή γύρω από τον Πόντο ότι υπάρχουν πολλά μεταλλεύματα (χρυσός, άργυρος κ.ά.), καθώς και πληθώρα προϊόντων. Έτσι δημιουργήθηκε ένας μύθος για αυτή την περιοχή .Υπήρχαν πολλές δυσκολίες για να μπορέσουν να φτάσουν τα Ελληνικά καράβια στον Πόντο που τον ονόμασαν Άξενο Πόντο λόγω της ανεξερεύνητης θάλασσας. Για τον Άξενο Πόντο ακουγόταν πολλά καθώς ανεξερεύνητες ήταν και οι παραλιακές ζώνες του Πόντου και των μεγάλων ποταμών .
Για να φτάσεις όμως στον Άξενο Πόντο μέσω θάλασσας θα πρέπει να περάσεις από τον Βόσπορο. Τα στενά του Βοσπόρου τα είχαν ονομάσει οι Αρχαίοι Συμπληγάδες , μεταφορικά σημαίνει κάτι που δεν περνιέται . Τις Συμπληγάδες τις φυλούσαν από την μία πλευρά η Σκύλα και από την άλλη η Χάρυβδη. Αυτά τα στενά για να τα περάσουν οι Έλληνες έχουν κάνει πολλούς αιώνες αγώνα . Όταν όμως περάσανε τα στενά του Βοσπόρου πέσανε οι μύθοι και δημιουργήθηκαν οι πρώτες Ελληνικές αποικίες τον 7ο π.Χ. αιώνα (Σινώπη, Αμισός, Τραπεζούντα, Κερασούντα κ.ά.). Τότε άλλαξαν και την ονομασία της θάλασσας και από Άξενο Πόντο την μετονόμασαν σε Εύξεινο Πόντο για να μην τους θυμίζει τις τρομερές δυσκολίες και την δύσκολη θάλασσα που περνούσαν . Στον Βόσπορο και στον Εύξεινο Πόντο υπάρχουν πάρα πολλά θαλάσσια ρεύματα.
Όλα αυτά έγιναν γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες κατάλαβαν ότι τα εδάφη του Πόντου είναι πλούσια σε μεταλλεύματα και διάφορα αγροτικά προϊόντα.Δηλαδή τα κίνητρα ήταν οικονομικά . Οι Έλληνες που είχαν ανώτερο πολιτισμό και κυρίως ήταν καλοί ναυτικοί άρα και έμποροι , ήταν αυτοί που δημιούργησαν διάφορες λιμενικές εγκαταστάσεις –μικρούς σταθμούς για ανεφοδιασμό. Το ταξίδι από Αθήνα και Μίλητο ήταν αρκετά μεγάλο μέχρι να φτάσουν στις αποικίες τους (Σινώπη , Αμισός κ.ά.). Με αυτόν τον τρόπο και γι’αυτόν τον λόγο βρέθηκαν οι ‘Έλληνες να κατοικούν στον Πόντο.
Οι Έλληνες Ιωνικής καταγωγής των αποικιών του Πόντου δημιούργησαν αργότερα πόλεις που άκμασαν και αργότερα μεγαλούργησαν . Υπήρχε και πολιτιστική και εμπορική επικοινωνία των αποικιών με τις Μητροπόλεις. Πολλοί φιλόσοφοι, ιστορικοί, ποιητές, πήγαν από τον Πόντο στην Αθήνα όπως π.χ. ο Διογένης ο Σινώπιος.
Οι Έλληνες του Πόντου σε σχέση με τους γύρω λαούς είναι ανώτεροι σχεδόν σε όλα.Έτσι ένας λαός με ανώτερο πολιτισμό πάντοτε επιβιώνει και αντί να αφομοιωθεί, αφομοιώνει τους γύρω λαούς που έρχονται σε επαφή μαζί του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έρχονταν σε επιμιξίες με τους γύρω λαούς. Ίσα-ίσα η συγγένεια εξ αίματος βοηθά στο καλύτερο πάντρεμα των λαών σε όλες τις μορφές. Τα αναφέρω αυτά γιατί στην χώρα μας υπάρχουν ακόμα ακραίες αντιλήψεις για τους Πόντιους. Άλλοι τους θεωρούν πολύ “ξύπνιους” και άλλοι πολύ “κουτούς”, δίνοντας πολλές φορές υπερφυσικές ιδιότητες μη γνωρίζοντας και μη θέλοντας να πιστέψουν ότι για καθετί υπάρχει αιτία . Και για την κατάσταση των Ποντίων η ιστορία τους δείχνει πολλές αιτίες για το πώς βρίσκονται σήμερα .
Αυτή η κατάσταση επικρατεί μέχρι που περνάει από την περιοχή ο Μέγας Αλέξανδρος ο οποίος όμως ουσιαστικά τον Ανατολικό Πόντο δεν τον έχει πειράξει καθόλου . Το 302 π.Χ. ο Μιθριδάτης ο Α’ δημιουργεί το Βασίλειο του Πόντου με πρωτεύουσα την Αμάσεις και αργότερα την Σινώπη. Το Βασίλειο αυτό διατηρείται έως το 64 π.Χ. οπότε διαλύθηκε από τον αυτοκράτορα της Ρώμης Πομπήιος. Ο Μιθριδάτης και αργότερα οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν για γλώσσα του κράτους τα Ελληνικά (Ποντιακά). Αργότερα προώθησαν τον Εξελληνισμό της ενδοχώρας. Η Ελληνική γλώσσα ήταν η μόνη γραπτή γλώσσα όλων των λαών του Εύξεινου Πόντου γι’αυτό και την χρησιμοποίησαν οι Ρωμαίοι για να έχουν επικοινωνία με τους άλλους λαούς.
Φτάνουμε στην Ρωμαϊκή εποχή και βλέπουμε πως διατηρούνται οι Έλληνες του Πόντου.
Εν τω μεταξύ δημιουργείται το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός. Η άφιξη του Χριστού. Οι ιστορικοί χωρίζουν πλέον την ιστορία σε π.Χ. και μ.Χ.
Ο Πόντος είναι από τα μέρη εκείνα που ασπάζεται πρώτος τον Χριστιανισμό και είναι η περιοχή που προσφέρει τους περισσότερους Αγίους-Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες του Χριστιανισμού.Αναφέρω ορισμένους: Αγία Βαρβάρα, Αγία Κυριακή,Μέγας Βασίλειος, Άγιοι Ανάργυροι,Άγιος Γρηγόριος,Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης κ.ά. Ο Χριστιανικός Πόντος θα είναι ένας από τους σπουδαιότερους λόγους που θα κρατήσουν οι Έλληνες την γλώσσα και την παράδοσή τους,αφού τα Ευαγγέλια μεταφράστηκαν πρώτα στα Ελληνικά. Η Ελληνική γλώσσα μιλιόταν σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Θα είναι ο λόγος που θα κρατηθούν οι Έλληνες με τον ερχομό του Ισλαμισμού αργότερα και την υποδούλωση από τους Τούρκους . Με την δημιουργία αργότερα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας όπου κύρια γλώσσα είναι η Ελληνική και θρησκεία ο Χριστιανισμός,κρατάει γερά και αναπτύσσονται σε όλους τους τομείς οι Έλληνες του Πόντου. Όταν το 1204 μ.Χ. οι Φράγκοι στην Δ’ Σταυροφορία κυρίευσαν την Κωνσταντινούπολη οι Κομνηνοί δημιούργησαν την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας του Πόντου που κράτησε ως το 1461. Η Τραπεζούντα παραδόθηκε , δεν έπεσε στους Τούρκους, οχτώ χρόνια αργότερα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον τελευταίοι αυτοκράτορά της Δαυίδ.
Μπαίνουμε στα χρόνια της τουρκοκρατίας όπου οι Τούρκοι δεν θέλησαν να διαλύσουν τους Έλληνες που κατοικούσαν στα παράλια του Πόντου γιατί κρατούσαν το εμπόριο,ήταν κατασκευαστές καραβιών καθώς και τους Πόντιους της περιοχής Αργυρούπολης γιατί ήταν οι μόνοι που ήξεραν την τέχνη της εξόρυξης και της επεξεργασίας των μετάλλων και τους είχαν ανάγκη . Η Αργυρούπολη βρίσκεται στην Αρχαία Χαλδαία-νότια της Παναγίας Σουμελά. Εκεί αναπτύχθηκε πολύ η αστρολογία.Χαλδαία ίσον αστρολογία έλεγαν οι Αρχαίοι όπως Αίγυπτος ίσον μαθηματικά.Από την Χαλδαία κρατούσε και η καταγωγή των μάγων με τα δώρα καθώς και οι δικοί μου . Γι’αυτό οι Πόντιοι μπόρεσαν και κράτησαν τα ήθη και έθιμά τους, την γλώσσα και την θρησκεία τους. Με την υποταγή όλων των Ορθόδοξων Ελληνόφωνων και μη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης , η Πόλη γίνεται το κέντρο της Οικουμενικότητας . Μετά την άλωση, εκπρόσωπος του Θεού επί της γης δεν είναι πια ο Αυτοκράτορας αλλά ο Έλληνας Πατριάρχης . Πολλοί Έλληνες του Πόντου αλλά και της Άσπρης Θάλασσας (έτσι ονόμαζαν την Μεσόγειο) άρχισαν να μεταναστεύουν προς τις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Έτσι έφτασαν σε σημείο στις δύο ηγεμονίες Βλαχίας και Μολδαβίας να εξασφαλίσουν τους θρόνους των δύο ηγεμονιών – πριγκιπάτων Έλληνες από το 1711 έως το 1821.Από τις ηγεμονίες οι Έλληνες βοηθούσαν τα διάφορα μοναστήρια με χρυσά νομίσματα. Από εκατό χρυσά στην αρχή μέχρι εκατόν εξήντα χρυσά νομίσματα έφτασαν να στέλνουν το χρόνο στο μοναστήρι του Σουμελά στον Πόντο.Ο Τραπεζούντιος δάσκαλος Σεβαστός ήταν ο πρώτος καθηγητής της πριγκηπικής ακαδημίας Βουκουρεστίου. Πολλοί Έλληνες πήγαιναν στις πριγκηπικές ακαδημίες των ηγεμονιών να σπουδάσουν αφού οι καθηγητές τους ήταν Έλληνες καθώς και πολλές φορές οι ίδιοι οι ηγεμόνες.
Έτσι παρότι ο Ελληνισμός είναι υπόδουλος πρωτοστατεί στα γράμματα και στο εμπόριο. Είναι αυτοί που θα δώσουν το σύνθημα για ανεξαρτησία της Ελλάδας. Θα βοηθήσουν και με έμψυχο υλικό και οικονομικά. Με την δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους ο Πόντος δεν είχε προβλήματα. Τουναντίον η οικονομική ανάπτυξη συνδυάστηκε με δημογραφική άνοδο. Στις αρχές του αιώνα μας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ζούσαν περίπου 600.000 Πόντιοι.Τα χρόνια της ευημερίας όμως τελείωσαν το 1914 με το σχέδιο εξόντωσης των Χριστιανικών πληθυσμών , πρώτα των Αρμενίων και μετά του Ποντιακού στοιχείου.
Με τους πρώτους διωγμούς των Τούρκων πολλοί Πόντιοι πήγαν προς τον Καύκασο –Γεωργία όπου υπήρχαν ομόθρησκοί τους. Οι Έλληνες πήραν μαζί τους τον πολιτισμό, την καλλιέργεια της γης , το εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα. Γι ‘αυτό οι Γεωργιανοί ονόμασαν τους Πόντιους περζένεσβίλλι που σημαίνει οι γιοι των σοφών ανθρώπων . Το πρώτο τυπογραφείο στην Τιφλίδα καθώς και ο πυρήνας της πρώτης “Ρωσικής ατμοπλοϊκής εταιρίας”σχηματίστηκε από Έλληνες . Έλληνες του Πόντου ήταν και οι περισσότεροι πλοίαρχοι. ΟΛΕ ΙΝΤΑΝ(όλα μπορούν να γίνουν) . Έγινε και αυτό. Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου σταμάτησε μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια το 1922-24 , όταν μεσολάβησαν οι συμμαχικές δυνάμεις και η Ελληνική κυβέρνηση τα βρήκες με τον Τούρκο Κεμάλ και συμφώνησαν για την ανταλλαγή των πληθυσμών.
Αυτή η τόσο μεγάλη και ωραία ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού, διδάσκεται μόνο σε μερικές σχολές, όπως στην θεολογική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στην Παιδαγωγική Σχολή της Φλώρινας . Δεν διδάσκεται ακόμη στους μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου ώστε να γνωρίζουν και να έχουν γνώση τα Ελληνόπουλα για την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου.
Εταιρίδης Σοφοκλής
Οικονομολόγος (τηλ. 0932 243248)
Βιβλιογραφία
α.Οι Έλληνες στην μαύρη θάλασσα
της κυρίας Μαριάννας Κορομηλά
β.Οι Έλληνες του Εύξεινου Πόντου
του κυρίου Βλάση Αγτζίδη
ηλεκτρονική εφημερίδα
www.fora.gr/grevena
Αυτό το site έχει κατασκευαστεί από τη ΦΟΡΑ
ψάξτο
Οι βεβηλωμένες εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης
Οι βεβηλωμένες εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης
Ποιές εκκλησίες χρησιμοποιούν ως τζαμιά οι Τούρκοι.
Αδιαφορεί το ελληνικό κράτος.
1 Ιουνίου 2000
Την ίδια στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση ανεγείρει τζαμιά στην ως τώρα απελευθερωμένη Ελλάδα, η θρησκευτική ελευθερία αποτελεί, όπως θα διαπιστώσετε από το παρόν άρθρο, έννοια άγνωστη για το τουρκικό έθνος. Στην κατεχόμενη από τους Τούρκους Κωνσταντινούπολη, δεκάδες χριστιανικοί ναοί και μοναστήρια, αληθινά στολίδια του ελληνικού πολιτισμού, είτε έχουν μετατραπεί σε τζαμιά, είτε έχουν ισοπεδωθεί. Είναι απορίας άξιον γιατί όλες οι χριστιανικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, και ειδικά η ελληνική, αποσιωπούν το ζήτημα. Ίσως, αντί για λύπη και οργή, να τους προκαλεί ευχαρίστηση η συνεχής βεβήλωση των εκκλησιών.
Η περίφημη εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, πάνω στην οποία είναι κτισμένο ένα τζαμί.
Στον τέταρτο λόφο της Πόλεως, στα βορειοδυτικά του Υδραγωγείου του Βάλεντος, είναι η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, η πιο γνωστή εκκλησία της Κωνσταντινούπολης μετά την Αγία Σοφία. Η βασιλική των 12 Αποστόλων ανεγέρθηκε το 330 από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος έκτισε μέσα στην εκκλησία έναν μεγάλο τάφο σε σχήμα σταυρού για την ταφή του. Προετοίμασε επίσης δώδεκα άδειους τάφους για να δεχθούν τα λείψανα των Δώδεκα Αποστόλων. Το 356 ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κωνστάντιος έφερε και τοποθέτησε κάτω από την Αγία Τράπεζα τα λείψανα των Αποστόλων Ανδρέα από την Αχαϊα, Λουκά του Ευαγγελιστή και Τιμοθέου από την Έφεσο. Το 550 η εκκλησία ξαναχτίστηκε από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ιουστινιανό, με σχέδιο Ελληνικού σταυρού από τους φημισμένους αρχιτέκτονες Ανθέμιο από τις Τράλλεις και Ισίδωρο από την Μίλητο. Η εκκλησία φύλασσε επίσης τα λείψανα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας Ιωάννη του Χρυσοστόμου και Γρηγορίου του Θεολόγου, τοποθετημένα σε τάφους δεξιά και αριστερά από την Αγία Τράπεζα. Η "Στύλη της Μαστιγώσεως", στην οποία ο Ιησούς Χριστός είχε δεθεί και μαστιγωθεί, ήταν επίσης ανάμεσα στα κειμήλια της εκκλησίας. Η αυλή της εκκλησίας ήταν ο τόπος αναπαύσεως των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων από τον Κωνσταντίνο και την μητέρα του Ελένη μέχρι τον 11ο αιώνα. Οι τάφοι όλων των Πατριαρχών της Κωνσταντινουπόλεως ήταν επίσης στην αυλή.
Τα περισσότερα από τα λείψανα, τα χρυσά και ασημένια σκεύη διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους, οι εικόνες, τα αυτοκρατορικά στέμματα, τα μεγαλοπρεπή ιερατικά άμφια και άλλα σημαντικά αντικείμενα της εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων μεταφέρθηκαν στην Δυτική Ευρώπη, όταν η πρωτεύουσα μας λεηλατήθηκε από τους Λατίνους το 1204. Οι Φράγκοι σύλησαν τους αυτοκρατορικούς τάφους, από τους οποίους αφαίρεσαν τα χρυσαφικά και τα πετράδια. Οι ένδοξοι τάφοι καταστράφηκαν εντελώς στην 'Αλωση της Πόλεως από τους Τούρκους (29 Μαίου 1453) από φανατικούς δερβίσηδες του σουλτάνου Μωάμεθ του Β'. Σύμφωνα με τον ιστορικό Κριτόβουλο, οι δερβίσηδες κατέστρεφαν επί 14 ώρες με ρόπαλα και σιδερένιους λοστούς τα λείψανα. Αφού τα συνέθλιψαν, έριξαν ότι είχε απομείνει σε μια ασβεστοκάμινο. Το 1461 ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' γκρέμισε την εκκλησία και έχτισε ένα τζαμί πάνω στα θεμέλια της, το τζαμί Φατίχ (Κατακτητής). Καταστράφηκε πέραν από κάθε επισκευή το 1763 από έναν τρομερό σεισμό (θείο μήνυμα;) και το σημερινό τζαμί χτίστηκε στην θέση του.
Εσωτερικό της εκκλησίας 'Αγιοι Σέργιος και Βάκχος, που χρησιμοποιείται σήμερα ως τζαμί.
Η εκκλησία Άγιοι Σέργιος και Βάκχος, ένα ορόσημο της εκκλησιαστικής μας αρχιτεκτονικής, χτίστηκε το 527 από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ιουστινιανό, λίγο πριν την Αγία Σοφία. Η εκκλησία είναι γνωστή μέχρι σήμερα ως "μικρή Αγία Σοφία", επειδή οι γενικές αρχές της αρχιτεκτονικής της είναι συγκρίσιμες με αυτές της Μεγάλης Εκκλησιάς μας. Οι στήλες ήταν φτιαγμένες από χρωματιστό μάρμαρο και το εσωτερικό της εκκλησίας έλαμπε από τους ποικιλόχρωμους μαρμάρινους τοίχους και από τον πλούτο των χρυσών μωσαϊκών.
Το 1509 ο σουλτάνος Βαγιαζίτ ο Β' μετέτρεψε την εκκλησία σε τζαμί, το τζαμί Χουσείν Αγά. Οι Τούρκοι κατέστρεψαν την αψίδα και ασβέστωσαν τις τοιχογραφίες και τα μωσαϊκά στους τοίχους.
Το μοναστήρι Κωνσταντίνος Λιψ παραμένει ερειπωμένο.
Το μοναστήρι Κωνσταντίνος Λιψ είναι ένα κτιριακό συγκρότημα αποτελούμενο από την Θεοτόκο Πανάχραντο, την εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή και το ταφικό παρεκκλήσι. Η πρώτη εκκλησία χτίστηκε το 908 στα βόρεια του συγκροτήματος από τον Κωνσταντίνο Λίπα, πατρίκιο του Έλληνα Αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ' του Σοφού. Στα τέλη του 13ου αιώνα η Ελληνίδα Αυτοκράτειρα Θεοδώρα ανήγειρε στα κέντρο του συγκροτήματος μια νέα εκκλησία αφιερωμένη στον 'Αγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή και στα νότια ένα μικρό ταφικό παρεκκλήσι. Ανασκαφές αποκάλυψαν 32 τάφους, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της Αυτοκράτειρας Θεοδώρας και της κόρης της Ευδοκίας. Το μοναστήρι ήταν πραγματικό έργο τέχνης με τα εναλλασσόμενα αψιδωτά παράθυρα, την περίτεχνη διακόσμηση από οδοντωτά στεφάνια και μεάνδρους και την εναλλαγή κόκκινων και άσπρων πλίνθων.
Το 1453 ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' μετέτρεψε το μοναστήρι σε τζαμί, το τζαμί Φενάρι Ισά. Το βόρειο μέρος του περιστύλιου του Αγίου Ιωάννη καταστράφηκε ολοσχερώς. Το τζαμί κάηκε το 1622 και το 1917. Μετά την πρώτη φωτιά, οι Τούρκοι κατέστρεψαν τις κολώνες. Μετά το 1917 το μοναστήρι παραμένει ερειπωμένο.
Το μοναστήρι του Μυρελαίου χρησιμοποιείται σήμερα ως τζαμί.
Το μοναστήρι του Μυρελαίου, χτίστηκε το 920 από τον Έλληνα Αυτοκράτορα Ρωμανό Α' τον Λεκαπηνό. Πολλά μέλη της Μακεδονικής και της των Κομνηνών δυναστείας ήταν θαμμένα στην υπόγεια κρύπτη. Η αρχιτεκτονική της εκκλησίας, του μόνου μέρους του μοναστηριού που απέμεινε, θεωρείται αριστούργημα.
Το 1203 οι Λατίνοι έκαψαν το μοναστήρι. Το 1574 ο σουλτάνος Μουράτ Γ' μετέτρεψε το μοναστήρι σε τζαμί, το Μποντρούμ τζαμί. Το τζαμί κάηκε δύο φορές το 1784 και το 1911. Μια υπέροχη εικόνα μιας Βυζαντινής πριγκίπισσας που αποκαλύφθηκε στις ανασκαφές έχει πλέον εξαφανιστεί.
Το μοναστήρι του Παντοκράτορα χρησιμοποιείται σήμερα ως τζαμί.
Το μοναστήρι του Παντοκράτορα χτίστηκε σε ένα λόφο, δεξιά της μεγάλης λεωφόρου που οδηγούσε από τον Κεράτιο κόλπο στο υδραγωγείο του Βάλεντα, το 1136 από τον Έλληνα Αυτοκράτορα Ιωάννη Β' Κομνηνό και σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Νικηφόρο. Το μνημειώδες αυτό συγκρότημα ήταν η μεγαλύτερη εκκλησία που κτίστηκε στην Πόλη από το καιρό του Ιουστινιανού. Ο Έλληνας Αυτοκράτορας Μανουήλ Α' Κομνηνός έφερε από την Έφεσο την μαρμάρινη "Στήλη του Χρίσματος", στην οποία το σώμα του Ιησού μυρώθηκε πριν την ταφή του και μεγάλα πλήθη συνέρρεαν στο μοναστήρι κάθε ημέρα από όλες τις γωνίες της αυτοκρατορίας μας για να προσκυνήσουν το ιερό κειμήλιο. Στο ταφικό παρεκκλήσι ετάφησαν αρκετοί Έλληνες Αυτοκράτορες, όπως ο Ιωάννης Β', ο Μανουήλ Α' και ο Μανουήλ Β' Παλαιολόγος.
Κατά την Λατινική κατοχή (1204-1261) το μοναστήρι λεηλατήθηκε από τους Βενετούς. Οι εικόνες, τα ιερά σκεύη και τα άγια κειμήλια διακοσμούν ξεδιάντροπα μέχρι σήμερα την εκκλησία του Αγίου Μάρκου στην Βενετία. Το 1453 ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' μετέτρεψε το μοναστήρι σε τζαμί, το Ζεϊρέκ τζαμί. Μια τεράστια αυτοκρατορική σαρκοφάγος από πράσινη στιγματιστή πέτρα με σταυρούς στις τέσσερις πλευρές χρησιμοποιείται ως ποδόλουτρο (!!) από τους Τούρκους. Η ακατάστατη εμφάνιση της εκκλησίας δίνει την εντύπωση ότι η πτώση της Πόλης μόλις συνέβη, σαν τα φαντάσματα των μοναχών να μην είναι πολύ μακρυά.
Το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή χρησιμοποιείται σήμερα ως τζαμί.
Το μικρό αλλά κομψό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στον Τρουλλό χτίστηκε πιθανότατα τον 12ο αιώνα. Το 1520 ο Αχμέτ πασάς το μετέτρεψε σε τζαμί.
Το μοναστήρι της Θεοτόκου Παμμακάριστου χρησιμοποιείται σήμερα ως τζαμί.
Στον πέμπτο λόφο της Βασιλεύουσας, αγναντεύοντας τον Κεράτιο κόλπο είναι το μοναστήρι της Θεοτόκου Παμμακάριστου, χτισμένο το 1305 από τον Μιχαήλ Ταρχανιώτη Γκλαβά, ένα από τα καλύτερα και τελειότερα έργα της ύστερης Βυζαντινής εποχής. Ταξιδιώτες και συγγραφείς, που επισκέπτονταν την Κωνσταντινούπολη, περιέγραφαν με θαυμασμό το μοναστήρι. Αν και σοβαρά κατεστραμμένα, τα εναπομείναντα μωσαϊκά αντανακλούν την υψηλή ποιότητα και την ξεχωριστή τεχνική της Βυζαντινής αναγέννησης. Το ταφικό παρεκκλήσι, αφιερωμένο στον Ιησού Χριστό, με τις κομψές αναλογίες, τις διασχιζόμενες από διπλές και τριπλές αχτίδες φωτός αψίδες και τους δύο εντυπωσιακούς τρούλλους, είναι ένα από τα πιο σημαντικά δείγματα της εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής του 13ου αιώνα.
Το 1587 ο σουλτάνος Μουράτ Γ' μετέτρεψε το μοναστήρι σε τζαμί, το Φετίγιε (Νίκη) τζαμί. Στην κυρίως εκκλησία οι Τούρκοι κατέστρεψαν την αψίδα στα ανατολικά. Τα μοναδικά μωσαϊκά ασβεστώθηκαν. Στο ταφικό παρεκκλήσι οι εικόνες του κτίτορα Ταρχανιώτη και της συζύγου του καταστράφηκαν.
Συνδέσεις
Τα Βυζαντινά μνημεία
Βυζάντιον 1200
Ο κατάλογος με τις κατεστραμμένες ή χρησιμοποιούμενες ως τζαμιά εκκλησίες στην κατεχόμενη Κωνσταντινούπολη δεν έχει πραγματικά τελειωμό. Συνοπτικά, για να μην κουράσουμε τον αναγνώστη, αναφέρουμε τους 'Αγιους Θεοδώρους (Κιλισέ τζαμί), την Αγία Θεοδοσία (Γκολ τζαμί), τον 'Αγιο Ιωάννη του Στουδίου (Ιμραχόρ τζαμί), τον Ιησού Παντεπόπτη (Εσκί Ιμαρέτ ισλαμικό σχολείο), την Αγία Ειρήνη, τον 'Αγιο Γεώργιο στα Μάγκανα, την Αγία Ευφημία, κλπ. Προφανώς η "θρησκευτική ελευθερία" είναι μία άγνωστη έννοια για τους Τούρκους.
Σελίδα άρθρων για την Ορθοδοξία
Ποιές εκκλησίες χρησιμοποιούν ως τζαμιά οι Τούρκοι.
Αδιαφορεί το ελληνικό κράτος.
1 Ιουνίου 2000
Την ίδια στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση ανεγείρει τζαμιά στην ως τώρα απελευθερωμένη Ελλάδα, η θρησκευτική ελευθερία αποτελεί, όπως θα διαπιστώσετε από το παρόν άρθρο, έννοια άγνωστη για το τουρκικό έθνος. Στην κατεχόμενη από τους Τούρκους Κωνσταντινούπολη, δεκάδες χριστιανικοί ναοί και μοναστήρια, αληθινά στολίδια του ελληνικού πολιτισμού, είτε έχουν μετατραπεί σε τζαμιά, είτε έχουν ισοπεδωθεί. Είναι απορίας άξιον γιατί όλες οι χριστιανικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, και ειδικά η ελληνική, αποσιωπούν το ζήτημα. Ίσως, αντί για λύπη και οργή, να τους προκαλεί ευχαρίστηση η συνεχής βεβήλωση των εκκλησιών.
Η περίφημη εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, πάνω στην οποία είναι κτισμένο ένα τζαμί.
Στον τέταρτο λόφο της Πόλεως, στα βορειοδυτικά του Υδραγωγείου του Βάλεντος, είναι η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, η πιο γνωστή εκκλησία της Κωνσταντινούπολης μετά την Αγία Σοφία. Η βασιλική των 12 Αποστόλων ανεγέρθηκε το 330 από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος έκτισε μέσα στην εκκλησία έναν μεγάλο τάφο σε σχήμα σταυρού για την ταφή του. Προετοίμασε επίσης δώδεκα άδειους τάφους για να δεχθούν τα λείψανα των Δώδεκα Αποστόλων. Το 356 ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κωνστάντιος έφερε και τοποθέτησε κάτω από την Αγία Τράπεζα τα λείψανα των Αποστόλων Ανδρέα από την Αχαϊα, Λουκά του Ευαγγελιστή και Τιμοθέου από την Έφεσο. Το 550 η εκκλησία ξαναχτίστηκε από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ιουστινιανό, με σχέδιο Ελληνικού σταυρού από τους φημισμένους αρχιτέκτονες Ανθέμιο από τις Τράλλεις και Ισίδωρο από την Μίλητο. Η εκκλησία φύλασσε επίσης τα λείψανα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας Ιωάννη του Χρυσοστόμου και Γρηγορίου του Θεολόγου, τοποθετημένα σε τάφους δεξιά και αριστερά από την Αγία Τράπεζα. Η "Στύλη της Μαστιγώσεως", στην οποία ο Ιησούς Χριστός είχε δεθεί και μαστιγωθεί, ήταν επίσης ανάμεσα στα κειμήλια της εκκλησίας. Η αυλή της εκκλησίας ήταν ο τόπος αναπαύσεως των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων από τον Κωνσταντίνο και την μητέρα του Ελένη μέχρι τον 11ο αιώνα. Οι τάφοι όλων των Πατριαρχών της Κωνσταντινουπόλεως ήταν επίσης στην αυλή.
Τα περισσότερα από τα λείψανα, τα χρυσά και ασημένια σκεύη διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους, οι εικόνες, τα αυτοκρατορικά στέμματα, τα μεγαλοπρεπή ιερατικά άμφια και άλλα σημαντικά αντικείμενα της εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων μεταφέρθηκαν στην Δυτική Ευρώπη, όταν η πρωτεύουσα μας λεηλατήθηκε από τους Λατίνους το 1204. Οι Φράγκοι σύλησαν τους αυτοκρατορικούς τάφους, από τους οποίους αφαίρεσαν τα χρυσαφικά και τα πετράδια. Οι ένδοξοι τάφοι καταστράφηκαν εντελώς στην 'Αλωση της Πόλεως από τους Τούρκους (29 Μαίου 1453) από φανατικούς δερβίσηδες του σουλτάνου Μωάμεθ του Β'. Σύμφωνα με τον ιστορικό Κριτόβουλο, οι δερβίσηδες κατέστρεφαν επί 14 ώρες με ρόπαλα και σιδερένιους λοστούς τα λείψανα. Αφού τα συνέθλιψαν, έριξαν ότι είχε απομείνει σε μια ασβεστοκάμινο. Το 1461 ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' γκρέμισε την εκκλησία και έχτισε ένα τζαμί πάνω στα θεμέλια της, το τζαμί Φατίχ (Κατακτητής). Καταστράφηκε πέραν από κάθε επισκευή το 1763 από έναν τρομερό σεισμό (θείο μήνυμα;) και το σημερινό τζαμί χτίστηκε στην θέση του.
Εσωτερικό της εκκλησίας 'Αγιοι Σέργιος και Βάκχος, που χρησιμοποιείται σήμερα ως τζαμί.
Η εκκλησία Άγιοι Σέργιος και Βάκχος, ένα ορόσημο της εκκλησιαστικής μας αρχιτεκτονικής, χτίστηκε το 527 από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ιουστινιανό, λίγο πριν την Αγία Σοφία. Η εκκλησία είναι γνωστή μέχρι σήμερα ως "μικρή Αγία Σοφία", επειδή οι γενικές αρχές της αρχιτεκτονικής της είναι συγκρίσιμες με αυτές της Μεγάλης Εκκλησιάς μας. Οι στήλες ήταν φτιαγμένες από χρωματιστό μάρμαρο και το εσωτερικό της εκκλησίας έλαμπε από τους ποικιλόχρωμους μαρμάρινους τοίχους και από τον πλούτο των χρυσών μωσαϊκών.
Το 1509 ο σουλτάνος Βαγιαζίτ ο Β' μετέτρεψε την εκκλησία σε τζαμί, το τζαμί Χουσείν Αγά. Οι Τούρκοι κατέστρεψαν την αψίδα και ασβέστωσαν τις τοιχογραφίες και τα μωσαϊκά στους τοίχους.
Το μοναστήρι Κωνσταντίνος Λιψ παραμένει ερειπωμένο.
Το μοναστήρι Κωνσταντίνος Λιψ είναι ένα κτιριακό συγκρότημα αποτελούμενο από την Θεοτόκο Πανάχραντο, την εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή και το ταφικό παρεκκλήσι. Η πρώτη εκκλησία χτίστηκε το 908 στα βόρεια του συγκροτήματος από τον Κωνσταντίνο Λίπα, πατρίκιο του Έλληνα Αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ' του Σοφού. Στα τέλη του 13ου αιώνα η Ελληνίδα Αυτοκράτειρα Θεοδώρα ανήγειρε στα κέντρο του συγκροτήματος μια νέα εκκλησία αφιερωμένη στον 'Αγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή και στα νότια ένα μικρό ταφικό παρεκκλήσι. Ανασκαφές αποκάλυψαν 32 τάφους, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της Αυτοκράτειρας Θεοδώρας και της κόρης της Ευδοκίας. Το μοναστήρι ήταν πραγματικό έργο τέχνης με τα εναλλασσόμενα αψιδωτά παράθυρα, την περίτεχνη διακόσμηση από οδοντωτά στεφάνια και μεάνδρους και την εναλλαγή κόκκινων και άσπρων πλίνθων.
Το 1453 ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' μετέτρεψε το μοναστήρι σε τζαμί, το τζαμί Φενάρι Ισά. Το βόρειο μέρος του περιστύλιου του Αγίου Ιωάννη καταστράφηκε ολοσχερώς. Το τζαμί κάηκε το 1622 και το 1917. Μετά την πρώτη φωτιά, οι Τούρκοι κατέστρεψαν τις κολώνες. Μετά το 1917 το μοναστήρι παραμένει ερειπωμένο.
Το μοναστήρι του Μυρελαίου χρησιμοποιείται σήμερα ως τζαμί.
Το μοναστήρι του Μυρελαίου, χτίστηκε το 920 από τον Έλληνα Αυτοκράτορα Ρωμανό Α' τον Λεκαπηνό. Πολλά μέλη της Μακεδονικής και της των Κομνηνών δυναστείας ήταν θαμμένα στην υπόγεια κρύπτη. Η αρχιτεκτονική της εκκλησίας, του μόνου μέρους του μοναστηριού που απέμεινε, θεωρείται αριστούργημα.
Το 1203 οι Λατίνοι έκαψαν το μοναστήρι. Το 1574 ο σουλτάνος Μουράτ Γ' μετέτρεψε το μοναστήρι σε τζαμί, το Μποντρούμ τζαμί. Το τζαμί κάηκε δύο φορές το 1784 και το 1911. Μια υπέροχη εικόνα μιας Βυζαντινής πριγκίπισσας που αποκαλύφθηκε στις ανασκαφές έχει πλέον εξαφανιστεί.
Το μοναστήρι του Παντοκράτορα χρησιμοποιείται σήμερα ως τζαμί.
Το μοναστήρι του Παντοκράτορα χτίστηκε σε ένα λόφο, δεξιά της μεγάλης λεωφόρου που οδηγούσε από τον Κεράτιο κόλπο στο υδραγωγείο του Βάλεντα, το 1136 από τον Έλληνα Αυτοκράτορα Ιωάννη Β' Κομνηνό και σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Νικηφόρο. Το μνημειώδες αυτό συγκρότημα ήταν η μεγαλύτερη εκκλησία που κτίστηκε στην Πόλη από το καιρό του Ιουστινιανού. Ο Έλληνας Αυτοκράτορας Μανουήλ Α' Κομνηνός έφερε από την Έφεσο την μαρμάρινη "Στήλη του Χρίσματος", στην οποία το σώμα του Ιησού μυρώθηκε πριν την ταφή του και μεγάλα πλήθη συνέρρεαν στο μοναστήρι κάθε ημέρα από όλες τις γωνίες της αυτοκρατορίας μας για να προσκυνήσουν το ιερό κειμήλιο. Στο ταφικό παρεκκλήσι ετάφησαν αρκετοί Έλληνες Αυτοκράτορες, όπως ο Ιωάννης Β', ο Μανουήλ Α' και ο Μανουήλ Β' Παλαιολόγος.
Κατά την Λατινική κατοχή (1204-1261) το μοναστήρι λεηλατήθηκε από τους Βενετούς. Οι εικόνες, τα ιερά σκεύη και τα άγια κειμήλια διακοσμούν ξεδιάντροπα μέχρι σήμερα την εκκλησία του Αγίου Μάρκου στην Βενετία. Το 1453 ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' μετέτρεψε το μοναστήρι σε τζαμί, το Ζεϊρέκ τζαμί. Μια τεράστια αυτοκρατορική σαρκοφάγος από πράσινη στιγματιστή πέτρα με σταυρούς στις τέσσερις πλευρές χρησιμοποιείται ως ποδόλουτρο (!!) από τους Τούρκους. Η ακατάστατη εμφάνιση της εκκλησίας δίνει την εντύπωση ότι η πτώση της Πόλης μόλις συνέβη, σαν τα φαντάσματα των μοναχών να μην είναι πολύ μακρυά.
Το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή χρησιμοποιείται σήμερα ως τζαμί.
Το μικρό αλλά κομψό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στον Τρουλλό χτίστηκε πιθανότατα τον 12ο αιώνα. Το 1520 ο Αχμέτ πασάς το μετέτρεψε σε τζαμί.
Το μοναστήρι της Θεοτόκου Παμμακάριστου χρησιμοποιείται σήμερα ως τζαμί.
Στον πέμπτο λόφο της Βασιλεύουσας, αγναντεύοντας τον Κεράτιο κόλπο είναι το μοναστήρι της Θεοτόκου Παμμακάριστου, χτισμένο το 1305 από τον Μιχαήλ Ταρχανιώτη Γκλαβά, ένα από τα καλύτερα και τελειότερα έργα της ύστερης Βυζαντινής εποχής. Ταξιδιώτες και συγγραφείς, που επισκέπτονταν την Κωνσταντινούπολη, περιέγραφαν με θαυμασμό το μοναστήρι. Αν και σοβαρά κατεστραμμένα, τα εναπομείναντα μωσαϊκά αντανακλούν την υψηλή ποιότητα και την ξεχωριστή τεχνική της Βυζαντινής αναγέννησης. Το ταφικό παρεκκλήσι, αφιερωμένο στον Ιησού Χριστό, με τις κομψές αναλογίες, τις διασχιζόμενες από διπλές και τριπλές αχτίδες φωτός αψίδες και τους δύο εντυπωσιακούς τρούλλους, είναι ένα από τα πιο σημαντικά δείγματα της εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής του 13ου αιώνα.
Το 1587 ο σουλτάνος Μουράτ Γ' μετέτρεψε το μοναστήρι σε τζαμί, το Φετίγιε (Νίκη) τζαμί. Στην κυρίως εκκλησία οι Τούρκοι κατέστρεψαν την αψίδα στα ανατολικά. Τα μοναδικά μωσαϊκά ασβεστώθηκαν. Στο ταφικό παρεκκλήσι οι εικόνες του κτίτορα Ταρχανιώτη και της συζύγου του καταστράφηκαν.
Συνδέσεις
Τα Βυζαντινά μνημεία
Βυζάντιον 1200
Ο κατάλογος με τις κατεστραμμένες ή χρησιμοποιούμενες ως τζαμιά εκκλησίες στην κατεχόμενη Κωνσταντινούπολη δεν έχει πραγματικά τελειωμό. Συνοπτικά, για να μην κουράσουμε τον αναγνώστη, αναφέρουμε τους 'Αγιους Θεοδώρους (Κιλισέ τζαμί), την Αγία Θεοδοσία (Γκολ τζαμί), τον 'Αγιο Ιωάννη του Στουδίου (Ιμραχόρ τζαμί), τον Ιησού Παντεπόπτη (Εσκί Ιμαρέτ ισλαμικό σχολείο), την Αγία Ειρήνη, τον 'Αγιο Γεώργιο στα Μάγκανα, την Αγία Ευφημία, κλπ. Προφανώς η "θρησκευτική ελευθερία" είναι μία άγνωστη έννοια για τους Τούρκους.
Σελίδα άρθρων για την Ορθοδοξία
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
της Δώρας Μόσχου
Το ζήτημα με το οποίο επιχειρούμε να καταπιαστούμε στο παρόν άρθρο είναι αρκετά ευρύ και πολυσυζητημένο, ιδιαίτερα στις μέρες μας, μέσα από μια πλούσια φιλολογία -και παραφιλολογία- που αναπτύσσεται, με αφορμή κυρίως τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στα δελτία των αστυνομικών ταυτοτήτων. Η άποψη της εκκλησίας πάνω σε αυτό είναι σαφής: η ορθοδοξία ως δόγμα αλλά και ως δομημένη εκκλησία αποτέλεσε την κιβωτό των παραδόσεων του «γένους» (η ορολογία δεν είναι οπωσδήποτε δική μας) και συντέλεσε τα μέγιστα στη διάσωση της γλώσσας, της πνευματικής ζωής, της συνείδησης, σε τελευταία ανάλυση, του Ελληνα. Από μια άλλη πλευρά, μια διαφορετική άποψη θεωρεί ότι το ελληνικό έθνος είναι κυρίως απότοκο της πνευματικής κίνησης του Διαφωτισμού.
Φοβόμαστε ότι, όπως σε πολλές ανάλογες διαμάχες με ιστορικό υπόβαθρο, αλλά με αντανάκλαση σε σημερινά προβλήματα και σύγχρονες πραγματικότητες,(1) δε λαμβάνονται υπ’ όψη δύο σοβαροί παράγοντες: ο πρώτος είναι το γεγονός ότι η θρησκεία αποτελεί στοιχείο του εποικοδομήματος και ότι ως τέτιο μπορεί βεβαίως να επιδράσει στη διαμόρφωση της βάσης μιας κοινωνίας, αλλά κυρίως εδράζεται σε αυτήν και κατά μείζονα λόγο ρυθμίζεται από αυτήν. Ο δεύτερος είναι το ότι η θρησκεία και τα κοσμικά της μορφώματα (εκκλησίες και ιερατεία) συνιστά ένα φαινόμενο που, όπως εξ άλλου και όλες οι εκδηλώσεις της κοινωνικής συνείδησης, χαρακτηρίζεται από ιστορικότητα: ο ρόλος, η λειτουργία της, η επίδρασή της μεταβάλλεται ανάλογα με τις εποχές και τις ιστορικές αναγκαιότητες.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια θα επιχειρήσουμε μια προσέγγιση του ρόλου της ορθοδοξίας και της εκκλησίας στη διαμόρφωση της νεοελληνικής εθνικής συνείδησης, εντάσσοντας τις εκάστοτε λειτουργίες της μέσα στα πλαίσια των ιστορικών εποχών στις οποίες έδρασε.
Ενα πρώτο, μεθοδολογικό πρόβλημα που ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε σε μια τέτια προσέγγιση, είναι η χρονολογική - ιστορική αφετηρία από την οποία θα πρέπει να ξεκινήσουμε. Η ορθόδοξη εκκλησία είναι σαφέστατα - και πολύ - παλιότερη από το ελληνικό έθνος. Το ορθόδοξο δόγμα και η ορθόδοξη εκκλησία υπήρξε ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία του εποικοδομήματος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οχι μόνο υπήρξε η κυρίαρχη - έως απόλυτα κυρίαρχη - μορφή κοινωνικής συνείδησης, αλλά και επηρέασε βαθύτατα κάθε μορφή τέχνης και πολιτισμού, διατηρώντας παράλληλα μια ιδιότυπη σχέση με την πολιτική ζωή της αυτοκρατορίας, σαφώς διαφορετική από εκείνη που διατηρούσε η παπική έδρα με τις κοσμικές εξουσίες στη δύση. Ομως, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν είναι κοιτίδα ούτε και κιβωτός του ελληνικού έθνους. Ο βυζαντινός υπήκοος είναι «Ρωμαίος», απόγονος και νόμιμος κληρονόμος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Χρειάστηκαν άλλες διαδικασίες ώστε ο όρος «Ρωμαίος» («Ρωμιός» στη λαϊκή νεοελληνική συνείδηση) να μεταλλαχτεί σε Γραικό ή Έλληνα. Αυτές οι διαδικασίες είναι κυριότατα οικονομικές (διαμόρφωση αστικής τάξης) και συντελέστηκαν σε συνθήκες κυριαρχίας του ελλαδικού χώρου από αλλόδοξες ή αλλόθρησκες δυνάμεις. Αυτό το τελευταίο στοιχείο μας οδηγεί στο να ορίσουμε ως αφετηρία της αναφοράς μας το σωτήριο έτος 1204, όταν η Κωνσταντινούπολη -και πολύ μεγάλο μέρος του βυζαντινού χώρου- κατελήφθη από τους Φράγκους της Γ΄ Σταυροφορίας.
Δεν μπορούμε ωστόσο να μην κάνουμε και μια αναφορά στα πριν, στο Βυζάντιο. Δε μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η δογματική πλευρά της Ορθοδοξίας. Μας ενδιαφέρει εδώ κυρίως το ότι συστατικό στοιχείο της φιλολογίας της υπήρξε η διαρκής αντιπαράθεσή της με τη δυτική χριστιανοσύνη, μια αντιπαράθεση που γνώρισε οξύτατες στιγμές με τα δύο σχίσματα και που ολοκληρώθηκε με το δεύτερο, στα 1054, επί Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου, όταν οι δύο ποντίφηκες, ο ανατολικός και ο δυτικός, αφόρισαν ο ένας τον άλλο. Τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα αίτια του σχίσματος δεν ήταν οπωσδήποτε το «filioque».(2) Ας κάνουμε μια προσπάθεια να κωδικοποιήσουμε τα αίτια αυτά:
Το ζήτημα των πρωτείων του Πάπα σε σχέση με τους υπόλοιπους χριστιανούς πατριάρχες έχει μία σπουδαιότητα, με τη σειρά του όμως και αυτό, υποκρύπτει σοβαρότερες πλευρές του ζητήματος. Πρόκειται, στην ουσία, για μια από τις εκδηλώσεις της σύγκρουσης ανάμεσα στο βυζαντινό και στο φραγκικό - λατινικό κόσμο (για να αρχίσουμε επί τέλους να αποφεύγουμε τους όρους «ανατολικός» και «δυτικός») σε σχέση με το ποιος είναι ο γνήσιος κληρονόμος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας - ποιος είναι, σε τελική ανάλυση, ο κυρίαρχος του τότε γνωστού κόσμου.
Την εποχή κατά την οποία συντελείται το οριστικό σχίσμα των εκκλησιών, στο μεν Βυζάντιο ολοκληρώνονται οι φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής, ενώ στο φραγκικό - λατινικό κόσμο υπάρχουν ήδη τα πρώτα φανερώματα αστικής ανάπτυξης, στις ιταλικές πόλεις του βορρά, οι οποίες απολαμβάνουν σοβαρά εμπορικά προνόμια στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, κυρίως στην ίδια την Κωνσταντινούπολη.(3) Είναι το προανάκρουσμα εκείνης της πλευράς της σύγκρουσης ανάμεσα στους δύο χώρους που θα κορυφωθεί με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, το 1204.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι το πρώτο συγκροτησιακό - συνειδησιακό στοιχείο του χώρου που προβάλλεται και τονίζεται από την ορθόδοξη εκκλησία είναι εκείνο της αντίληψης της διαφοράς από το φραγκικό - λατινικό κόσμο. Αν και άλλα, όπως είδαμε πριν, ήσαν τα αίτια της διαφοροποίησης αυτής, ωστόσο δεν πρέπει να αφαιρούμεθα από το γεγονός ότι στον όψιμο Μεσαίωνα οι πολιτικές έριδες εύρισκαν την έκφρασή τους μέσα από τη θεολογία, την πίστη και τις αιρέσεις. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε το εξής: έχει ενδιαφέρον να δει κανείς το πώς ένας πολιτισμός αντιλαμβάνεται και εκφράζει ο ίδιος τον εαυτό του και πώς τον αντιλαμβάνεται και εκφράζεται γι’ αυτόν ο περίγυρός του. Την ίδια αυτή εποχή, που ο βυζαντινός ονομάζει τον εαυτό του «Ρωμαίο» και που ο όρος «Ελληνας» είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, απαξιωτικός (με σαφείς τις «ευθύνες» για τούτο της ορθόδοξης εκκλησίας), ο φραγκικός - λατινικός κόσμος αποκαλεί τους βυζαντινούς «Ελληνες», τόσο σε επίπεδο κρατικών και διπλωματικών εγγράφων, όσο και σε επίπεδο λαϊκής κουλτούρας. «Πάμε για να συντρίψουμε τους Ελληνες (i grechi) και τους Μαύρους» (Σαρακηνούς), λέει το μεσαιωνικό λαϊκό βενετσιάνικο τραγούδι.
Με την άλωση -και την πολύ σκληρή λεηλασία- της Κωνσταντινούπολης, το 1204, η ορθόδοξη εκκλησία είχε σοβαρούς λόγους να θριαμβολογήσει: ήταν πολύ εύκολο να θεωρηθεί υπεύθυνος, στη συνείδηση των βυζαντινών, ο Πάπας για τις φραγκικές αγριότητες (αν και ο πραγματικός υποκινητής της κατάληψης και της λεηλασίας ήταν οι Βενετοί). Το γεγονός ότι στις φραγκικές - λατινικές ηγεμονίες που ιδρύθηκαν στα βυζαντινά εδάφη, οι κατακτητές, με την εφαρμογή των «Ασσιζών της Ρωμανίας»(4) επιτάχυναν δραστικά την πλήρη φεουδαρχοποίηση του βυζαντινού χώρου, το ότι εγκατέστησαν Λατίνο πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη και έδωσαν προνόμια στο λατινικό κλήρο δημιούργησε ένα ευρύ λαϊκό έρεισμα για την ορθόδοξη εκκλησία που εμφανιζόταν ως ο νόμιμος καθοδηγητής των αντιφραγκικών κινημάτων. Με την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης όμως από το βυζαντινής προέλευσης μόρφωμα της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας (1261), την ανασύσταση της αυτοκρατορίας και την εμφάνιση και ενδυνάμωση του οθωμανικού κινδύνου, αλλάζουν, μεταξύ άλλων, και οι ισορροπίες ανάμεσα στις δύο εκκλησίες. Ας σταθούμε κάπως αναλυτικότερα στο ζήτημα.
Είναι η εποχή κατά την οποία εμφανίζεται η βαθιά διαμάχη που ξέσπασε στους κόλπους της ορθόδοξης εκκλησίας ανάμεσα σε «ενωτικούς» και «ανθενωτικούς». Η διαμάχη αυτή σχετίζεται με τη διαδικασία ένωσης των δύο εκκλησιών και στην οποία εμπλέκεται η κοσμική βυζαντινή εξουσία, αποσκοπώντας σε δύο πράγματα: το ένα είναι η διαφύλαξη των νώτων της από πιθανές λατινικές βλέψεις εναντίον της (εννοούμε κοσμικές, όχι εκκλησιαστικές) και το άλλο είναι η εξεύρεση συμμάχων, από τους κόλπους της δυτικής χριστιανοσύνης, ώστε να αποκόψει τη ραγδαία εξάπλωση των Οθωμανών. Δύο είναι οι σημαντικότεροι σταθμοί στην προσπάθεια ένωσης των εκκλησιών: η Σύνοδος της Λυών, το 1247 (πριν ακόμα από την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης) και η περίφημη Σύνοδος της Φερράρας - Φλωρεντίας, το 1438 με 1439, λίγο πριν από τη δεύτερη άλωση.
Και οι δύο σύνοδοι έληξαν με περιφανή νίκη του καθολικισμού. Και οι δύο Σύνοδοι, παρά τη στήριξη της κοσμικής εξουσίας, αντιμετωπίστηκαν με καταφανή δυσανεξία από τον κλήρο και το λαό. Βιώθηκαν ως υποχώρηση των «Ρωμαίων» απέναντι στους σφετεριστές της πολιτικής και πολιτισμικής παράδοσης της ενιαίας αυτοκρατορίας, όπως αντιλαμβανόταν ο βυζαντινός άνθρωπος το φραγκικό - λατινικό κόσμο. Με τη διαμάχη ανάμεσα σε ενωτικούς και ανθενωτικούς βαθαίνει η διάκριση ανάμεσα στον κάτοικο του βυζαντινού χώρου (εμφανώς πια περιορισμένου στον κορμό της Ελλάδας και στη Μικρά Ασία) και το δυτικό (Φράγκο, Λατίνο, Ιταλό) χριστιανό. Ομως, όπως είπαμε και πριν, αυτή η διάκριση έχει βαθύτερα αίτια που σχετίζονται με τους διαφορετικούς ρυθμούς μετάβασης των δύο χώρων στο επόμενο κοινωνικό σύστημα και τις αναπόφευκτες αντιπαλότητες που δημιουργούσε η συνύπαρξη κοινοτήτων - φορέων των δύο συστημάτων, πολλές φορές στον ίδιο χώρο, αν και με διαφορετικούς τρόπους και για διαφορετικούς λόγους.(5)
Ωστόσο, το Ισλάμ, με το νέο κρατικό σχηματισμό που κυρίως το εξέφραζε, τους Οθωμανούς Τούρκους, δε φαινόταν το ίδιο απειλητικό, στο μέσο βυζαντινό άνθρωπο. Για να δώσουμε, τέλος, μια κάπως πληρέστερη εικόνα της πνευματικής ζωής της εποχής, θα πρέπει να συμπληρώσουμε τούτο: για πρώτη φορά, μετά από αιώνες, από διανοούμενους ελληνόφωνους, ορθόδοξους και κατοίκους του ελλαδικού χώρου, επαναδιατυπώνεται και όχι πια απαξιωτικά, η προσφώνηση «Ελληνας». Χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι ο Γεώργιος Γεμιστός, αυτοαποκαλούμενος «Πλήθων». Με σχετική βεβαιότητα, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η ανάσυρση στοιχείων που παραπέμπουν στην κλασική αρχαιότητα του χώρου δεν είναι άσχετη από μια σύντομη «Αναγέννηση» που βίωσε η αυτοκρατορία στην περίοδο των Παλαιολόγων, μια «Αναγέννηση» που οι οικονομικοί της όροι είναι ανάλογοι με εκείνους της Δύσης (πρώιμη άνθιση της αστικής τάξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται). Αυτή η τάση δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις με τη μονίμως στραμμένη στο ρωμαιοβυζαντινό παρελθόν ορθόδοξη εκκλησία, της οποίας οι δομές και η φιλοσοφία εξακολουθούν να ανταποκρίνονται σε μια κοινωνία με φεουδαρχική βάση.
Τη λύση στη διαμάχη ανάμεσα σε «ενωτικούς» και «ανθενωτικούς» δίνει ο ...Αλλάχ. Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, ο Μεχμέτ Β΄ εγκαθιστά στον Πατριαρχικό θρόνο το φανατικό ανθενωτικό Γεώργιο Σχολάριο, που έγινε γνωστός ως Πατριάρχης Γεννάδιος. Από δω και πέρα, αρχίζει η πραγματική ιστορία του ζητήματος.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ
Η περίοδος από το 1453 έως και 1821 είναι η εποχή μέσα στην οποία διαμορφώνεται το ελληνικό έθνος και, ως εκ τούτου, καθόλου ανάξια λόγου. Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το έθνος είναι ιστορική κατηγορία της εποχής του καπιταλισμού και ότι υπάρχουν τέσσερις προϋποθέσεις για τη συγκρότησή του: ο ενιαίος γεωγραφικός χώρος στον οποίο ζει μια ανθρώπινη κοινότητα, η ενιαία οικονομική ζωή, η ενιαία γλώσσα και η ενιαία συνείδηση. Οι ξενικές κυριαρχίες στον ελλαδικό χώρο συνετέλεσαν, με έναν ιδιόμορφο τρόπο που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε, στη διαμόρφωση αυτών των παραγόντων. Μέσα στις συνθήκες αυτές, η ορθόδοξη εκκλησία επιδρά στη διαμόρφωση της συνείδησης, με τρόπο διαφορετικό στις οθωμανοκρατούμενες από τις βενετοκρατούμενες ελληνικές περιοχές.
Ο οθωμανικός κόσμος μπορεί να παρασταθεί με μία πυραμίδα, διαιρεμένη κατά τρόπο οριζόντιο και κάθετο. Η οριζόντια διάκριση είναι η σαφής και πάγια διαίρεση των κοινωνιών σε τάξεις και δε μας αφορά εδώ. Η κάθετη διαίρεση σχετίζεται με τη διαίρεση της αυτοκρατορίας σε «έθνη» (millet), όπου ο όρος δεν έχει καθόλου τη σημερινή του έννοια. Ως «έθνος» οι Οθωμανοί εννοούσαν την ευρεία θρησκευτική κοινότητα και αναγνώριζαν επισήμως τρεις τέτοιες: τη μουσουλμανική, την εβραϊκή και τη χριστιανική που, εκ των πραγμάτων του γεωγραφικού χώρου, ήταν ταυτόχρονα και ορθόδοξη. Το Ισλάμ υπήρξε γενικά ανεκτικό απέναντι στις «θρησκείες της βίβλου» και ακόμα περισσότερο ανεκτική από την αραβική εκδοχή του υπήρξε η οθωμανική. Η διαίρεση λοιπόν της αυτοκρατορίας σε τρία έθνη θεσμοθετήθηκε και επικεφαλής κάθε έθνους (millet basi) ορίστηκε ο αντίστοιχος θρησκευτικός ηγέτης. Στην περίπτωση, δηλαδή, των ορθοδόξων, ο πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης. Ο αρχηγός του «έθνους» θεωρούνταν υψηλόβαθμος αξιωματούχος της αυτοκρατορίας και έφερε τον τίτλο του πασά με τις τρεις ουρές αλόγων στη σημαία του.
Στην ορθόδοξη εκκλησία απονεμήθηκε από τους Οθωμανούς μια ευρεία δικαιοδοσία, όχι μόνο αντιπροσώπευσης, αλλά και διοίκησης, σε επί μέρους ζητήματα (π.χ. οικογενειακό δίκαιο) πάνω στους ορθόδοξους χριστιανούς υπηκόους τους. Δεδομένου ότι, στα χρόνια του Βυζαντίου, ο κλήρος είχε περιορισμένη πολιτική εξουσία και ο πατριάρχης εξαρτιόνταν πολιτικά από τον αυτοκράτορα, η ορθόδοξη εκκλησία άρχισε για πρώτη φορά να παίζει τόσο ουσιαστικό πολιτικό ρόλο αλλά και, στην ουσία, να ασκεί εξουσία πάνω στους ελληννόφωνους - ορθόδοξους πληθυσμούς. Ετσι, πέρα από τα διαφοροποιητικά στοιχεία αυτών που αντιπροσωπεύει σε σχέση με το περίγυρο (λατινικό ή οθωμανικό) λειτουργεί πλέον και σαν στοιχείο συγκρότησης μιας κοινότητας, με την έννοια ότι αποτελεί το διάμεσό της με τη διοίκηση και το φορέα που η ίδια η κοινότητα αντιλαμβάνεται πιο άμεσα ως φορέα εξουσίας.
Εξ άλλου, από τη βυζαντινή ακόμη εποχή, η ορθόδοξη εκκλησία έπαιζε και οικονομικό ρόλο, που συνίστατο στο ότι η ίδια (κυρίως μέσω των μονών) είχε εκτεταμένους κλήρους στην κατοχή της και λειτουργούσε, επί της ουσίας, σαν φεουδάρχης. Αυτή της η λειτουργία συνεχίστηκε και μέσα στα πλαίσια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεδομένου ότι τα θρησκευτικά - εκκλησιαστικά κτήματα (βακούφια) τελούσαν υπό ειδικό καθεστώς και δε θεωρούνταν ψιλή κυριότητα του οθωμανικού κράτους.
Μέσα στο ορθόδοξο «μιλλέτ» όμως, εκτός από τους ελληνόγλωσσσους πληθυσμούς, συμπεριλαμβάνονταν ακόμη και σλάβοι, Βούλγαροι, Αρβανίτες, Αρμένιοι κ.ά.. Οι άλλοι λοιπόν παράγοντες που συντελούν στη διαμόρφωση του έθνους είναι εκείνοι οι οποίοι ενεργοποιούνται κατ’ εξοχήν και οδηγούν στην οριστική διαφοροποίηση και το σχηματισμό του νέου ελληνισμού. Κυρίως, οι οικονομικές δραστηριότητες, με αιχμή στην ανάπτυξη του εμπορίου και, κατά δεύτερο λόγο, της βιοτεχνίας. Υπάρχουν ωστόσο και άλλα, σοβαρά στοιχεία του εποικοδομήματος που βοηθούν στο σχηματισμό του ελληνικού έθνους. Κυρίαρχο ανάμεσά τους είναι οπωσδήποτε η γλώσσα, μια γλώσσα της οποίας οι ρίζες ανάγονται στη βαθιά αρχαιότητα και η οποία υπήρξε γλωσσική αντανάκλαση του πλουσιότερου και αρτιότερου πολιτισμού που ανέδειξε ο δουλοκτητικός κόσμος. Εδώ, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ορθόδοξη εκκλησία στάθηκε, κατά το μάλλον ή ήττον, εχθρικά απέναντι στη ζωντανή εξέλιξη αυτής της γλώσσας, τη λαϊκή νέα ελληνική γλώσσα. Η επίσημη γλώσσα της εκκλησίας, όπως εξ άλλου και σε όλη τη διάρκεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ήταν αττικίζουσα.
Σ’ αυτό το σημείο, ανοίγουν δύο σημαντικά ζητήματα: το ένα έχει να κάνει με τη στάση της ορθόδοξης εκκλησίας απέναντι στους Οθωμανούς και το δεύτερο με τη στάση της ορθόδοξης εκκλησίας απέναντι στην παιδεία. Δεν είναι μάλιστα αυτά τα δύο ζητήματα άσχετα μεταξύ τους. Θα πρέπει να πούμε από την αρχή ότι η ορθόδοξη εκκλησία αποδέχτηκε καθ’ ολοκληρίαν την προστασία και τις διοικητικές εξουσίες που της είχαν απονεμηθεί από την Υψηλή Πύλη. Το γεγονός αυτό, τουλάχιστον για τους πρώτους αιώνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δεν εμπεριέχει καμία ιδιαίτερη ηθική μομφή. Ηταν ακόμη «φυσικό», σε σχέση με τα δεδομένα και τα αιτήματα της εποχής. Ο βασικός ρόλος της ορθόδοξης εκκλησίας - όπως τουλάχιστον η ίδια τον αντιλαμβανόταν - διασφαλιζόταν απόλυτα και αυτός δεν ήταν άλλος από τη διαφύλαξη της ορθής πίστης και της σωτηρίας του ποιμνίου της, ενώ επίσης διασφαλίζονταν και τα υλικά της αγαθά. Ακόμη και η εκκλησιαστική φιλολογία των πρώτων αυτών αιώνων, δεν έχει την τάση να αντιπαρατίθεται θεολογικά στο Ισλάμ. Η εκκλησία βέβαια αντιτάχθηκε, όπως ήταν φυσικό, στους - κάποτε - μαζικούς εξισλαμισμούς που, όμως, δεν ήταν πάντοτε αναγκαστικοί.(6) Η εκκλησία συνεχίζει επίσης αδιαλείπτως τη σκληρή πολεμική της εναντίον των «κακοδόξων» καθολικών, μια πολεμική που επιτείνεται, ορισμένες φορές, από την πολιτική των επικυρίαρχων απέναντι στον ορθόδοξο κλήρο στις βενετοκρατούμενες ελληνικές χώρες. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγραψε ο Πατριάρχης Μάξιμος ο Γ΄, στα 1483, στο δόγη της Βενετίας, για να παραπονεθεί για την κατάσταση του ορθόδοξου κλήρου στις βενετοκρατούμενες χώρες: «πάσχομεν υπό των Τούρκων συγχωρήσει θεού δια τας αμαρτίας ημών, πλην έχομεν πάσαν ελευθερίαν, ώστε ...πάντα πράττειν ακωλύτως τα εκκλησιαστικά και εν μέσω τω τόπω των ασεβών»(7).
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, διαφαίνεται και μια προσπάθεια συνεννόησης και συνδιαλλαγής με τους διαμαρτυρόμενους, η οποία ξεκίνησε με τις προσπάθειες του περίφημου Γερμανού θεολόγου και ελληνιστή Φιλίππου Μελάγχθωνα (Philipp Schwarzerd, 1497-1560), ο οποίος απέστειλε στον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Ιερεμία Β΄ επιστολή στα ελληνικά και μια ελληνική μετάφραση της «Αυγουστιαίας Ομολογίας».(8) Τον επόμενο αιώνα (16ο) έγινε μια δεύτερη προσπάθεια συνεννόησης των δύο εκκλησιών, επί Πατριαρχίας Ιερεμία Β΄ του Τρανού, η οποία όμως κατέληξε σε πλήρη αποτυχία. Τα αίτια, πέρα από τα δογματικά ζητήματα, τα οποία δεν αντέχουν σε επιστημονική ανάλυση, βρίσκονταν πέρα από τις προθέσεις των δύο εκκλησιών. Το μόνο κοινό που είχαν ήταν ο αντικαθολικισμός τους. Από την άλλη, ενώ ο προτεσταντισμός ήταν σαφώς το δόγμα της πρωταρχικής συσσώρευσης και ανταποκρινόταν στις ανάγκες της ανερχόμενης αστικής τάξης, η ορθοδοξία ήταν ένα δόγμα προσκολλημένο σε μεσαιωνικά σχήματα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο προτεσταντισμός ήταν πιο ανεκτικός ή πιο φιλάνθρωπος. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που βεβαιώνουν για το αντίθετο).(9)
Η ορθόδοξη εκκλησία, τους πρώτους τουλάχιστον αιώνες της οθωμανικής κυριαρχίας, δεν ήταν αμέτοχη της παιδείας. Μιλάμε βέβαια για τον ανώτατο κλήρο. Όμως, πριν αναφερθούμε στις σχέσεις της με τις επιστήμες και τα γράμματα, καλό θα ήταν να αναφερθούμε σε ένα μύθο, από τους πιο διαδομένους της ελληνικής ιστοριογραφίας, που διαμορφώθηκε μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και που συντέλεσε στο να περιβληθεί η ορθοδοξία την αίγλη της «εθνεγερτικής» δύναμης. Αναφερόμαστε βεβαίως στο μύθο περί «Κρυφού Σχολειού». Είναι γνωστή σε όλους η εικόνα του καλόγερου που, μέσα στο σκοτάδι, διδάσκει γραφή και ανάγνωση στους μαθητές που έρχονται κρυφά στο κελί του, νύχτα και με τη βοήθεια του ...φεγγαρακίου του γνωστού τραγουδιού. Καμία ιστορική τεκμηρίωση δεν υπάρχει για τούτη τη διαδικασία. Και δεν είναι μόνο η έλλειψη πηγών και κειμένων που συντελεί στη διάλυση αυτού του μύθου, αλλά και η ίδια η κοινή λογική που απορρέει από τη γνώση άλλων ιστορικών πραγματικοτήτων. Η Οθωμανική αυτοκρατορία οπωσδήποτε δε μεριμνούσε για την παροχή μαζικής μόρφωσης στους υπηκόους της, χριστιανούς και μουσουλμάνους. Ομως, οργανωμένο σύστημα λαϊκής παιδείας δεν υπήρχε σε καμία φεουδαρχική χώρα. Επί πλέον, οι διοικητικοί αξιωματούχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (στους οποίους ανήκε και ο ανώτατος ορθόδοξος κλήρος, καθώς και πολλά άλλα πρόσωπα «έλληνες το γένος») όφειλε να γνωρίζει κάτι περισσότερο (ίσως πολύ περισσότερο) από γραφή και ανάγνωση. Μεταξύ άλλων και αυτό το σκοπό επιτελούσε η «Μεγάλη του Γένους Σχολή» στην Κωνσταντινούπολη, η οποία λειτουργούσε ανοιχτά και υπό την πλήρη προστασία της Υψηλής Πύλης. Ακόμη, η ύπαρξη πολλών λογίων πατριαρχών και άλλων μορφωμένων ελλήνων, που ασκούσαν πολύ υψηλά διοικητικά αξιώματα, φανερώνει ότι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οι πιο εγγράμματοι ήσαν, κατά το μάλλον ή ήττον, οι Ελληνες.
Αυτά όσον αφορά τους πρώτους αιώνες της Οθωμανικής κυριαρχίας. Το 18ο όμως πια αιώνα, συντελούνται ριζικές μεταβολές στην ίδια την ταξική θέση και διαστρωμάτωση των υποδούλων. Τότε, σχηματίζεται η αστική τάξη, η οποία αναζητά τις ρίζες του «γένους» στο παρελθόν, ανακαλύπτει την ελληνική αρχαιότητα και διαμορφώνει ελληνική εθνική συνείδηση. Ενα από τα σημαντικότερα φανερώματα της αστικής ανάπτυξης, είναι και η αγάπη για τη γνώση και την παιδεία. Μέσα στο 18ο αιώνα, στις πόλεις του ελλαδικού χώρου, όπου τουλάχιστον υπάρχουν σοβαρά συμπτώματα αστικής ανάπτυξης (π.χ. Γιάννενα) ιδρύονται συνολικά 400 σχολεία, καθόλου κρυφά, εντελώς φανερά και ανθούντα.(10)
Η συμβολή λοιπόν της εκκλησίας στην υπόθεση της παιδείας των υποδούλων δεν υπήρξε οπωσδήποτε ασήμαντη, βρίσκεται όμως πολύ μακριά από τις μυθοπλασίες της παραδοσιακής ιστοριογραφίας. Αφορά κυρίως τους πρώτους αιώνες της κατάκτησης και σχετίζεται με την εκπαίδευση ανώτατων κληρικών και διοικητικών αξιωματούχων, ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται στην άσκηση των καθηκόντων τους. Πρέπει ωστόσο να τονίσουμε ότι, μέχρι τουλάχιστον το 18ο αιώνα, οι μορφωμένοι κληρικοί δεν περιφρονούν τις επιστημονικές ανακαλύψεις της «δυτικής» επιστήμης και προάγουν τόσο τις θετικές όσο και τις πολιτικές επιστήμες.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΙΣ ΛΑΤΙΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ
Το είπαμε και προηγουμένως: η ορθοδοξία θεωρούσε αντίπαλό της περισσότερο τη δυτική εκκλησία και λιγότερο το Ισλάμ. Βέβαια, από το 15ο αιώνα και μετά, η αντιπαλότητα αυτή αντανακλά παρωχημένα κοινωνικά και ιστορικά σχήματα. Στην ίδια τη Δυτική Ευρώπη, το κλασικό μεσαιωνικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο ο Πάπας είναι ο επί γης εκπρόσωπος του ανώτατου φεουδάρχη θεού, κλονίζεται, καθώς η διαδικασία της πρωταρχικής συσσώρευσης βρίσκει την ιδεολογική - δογματική της έκφραση στο νεοπαγές δόγμα που διατύπωσε ο Λούθηρος και την πολιτική στη διαμόρφωση του έθνους - κράτους. Στην Ανατολή, όπου οποιαδήποτε προσπάθεια αστικής ανάπτυξης ανακόπτεται κατ’ αρχήν εξ αιτίας της οθωμανικής κατάκτησης, η ορθόδοξη εκκλησία μένει προσκολλημένη στο φεουδαρχικό υπόβαθρο του βυζαντινού παρελθόντος και του οθωμανικού παρόντος. Εδώ όμως υπεισέρχεται ένας εξωγενής παράγων: η κατοχή σημαντικού μέρους του ελλαδικού χώρου, με κατ’ εξοχήν ελληνόγλωσσους και ορθόδοξους πληθυσμούς, από «δυτικές», λατινικές και φραγκικές δυνάμεις, κυρίως από Βενετία (Κρήτη, Πελοπόννησος, Κυκλάδες, Ιόνια νησιά) και από τη Γένοβα (Χίος, Μυτιλήνη). Υπάρχει και η ιδιάζουσα περίπτωση της Ρόδου, η οποία ανήκει στους μοναστικό - πολεμικό τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου. Καθώς όμως το μεγαλύτερο μέρος του λατινοκρατούμενου ελλαδικού χώρου ανήκει στη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, θα ασχοληθούμε κυρίως με τη δική της εκκλησιαστική πολιτική.
Η πολιτική της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας απέναντι στους ελληνορθόδοξους υπηκόους της καθορίζεται κατ’ εξοχήν από την πολιτική της απέναντι στη Ρώμη και τον Πάπα. Η Βενετία, «μόνη ιταλική πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε σαν Ελληνίδα», επιχείρησε από πολύ νωρίς μια σχετική εκκλησιαστική ανεξαρτησία από την Αγία Εδρα, θεωρώντας ότι έτσι μπορούσε πολύ πιο άνετα να θεμελιώσει την εμπορική κυριαρχία της στη Μεσόγειο. Μέσα στα πλαίσια αυτής της διαφοροποίησης εντάσσεται και η αρπαγή από την Αλεξάνδρεια ενός σώματος το οποίο βαπτίσθηκε «σκήνωμα του Αγίου Μάρκου», μεταφέρθηκε στη Βενετία και έγινε ο πολιούχος Αγιος της πόλης, προς τιμήν του οποίου κτίσθηκε και η περίφημη Βασιλική (εμπνευσμένη αρχιτεκτονικά από το Βυζάντιο). Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι ο καθολικός επίσκοπος της Βενετίας φέρει ακόμα και σήμερα τον τίτλο του Πατριάρχη (Patriarca) και ότι αυτή η περίπτωση είναι η μοναδική που ο τίτλος αυτός συναντάται στην καθολική εκκλησία. Η Βενετία δε θέλει, στις περιοχές που κατέχει, να δυσαρεστήσει το «δικό της» καθολικό κλήρο ούτε να έρθει σε πλήρη ρήξη με την Αγία Εδρα. Δε θέλει όμως από την άλλη να δημιουργήσει ερείσματα που θα διευκολύνουν την καθολική προπαγάνδα, με την έννοια ότι θα δημιουργούνταν ταυτόχρονα ερείσματα για την ανάπτυξη της παπικής πολιτικής. Δεδομένου δε ότι εθνικό αίσθημα δεν υπάρχει τα χρόνια για τα οποία μιλάμε, η εκκλησιαστική πολιτική της Γαληνοτάτης ήταν μια πολιτική εξισορρόπησης πιθανών αντιθέσεων που θα μπορούσαν να οξυνθούν και να οδηγήσουν σε εξεγέρσεις.
Βεβαίως, ο καθολικός κλήρος ευνοήθηκε παντού και σε αυτόν αποδόθηκε η κτηματική περιουσία του ορθόδοξου. Η καθολική εκκλησία, σε πολλές περιπτώσεις , υπήρξε η ίδια φεουδάρχης, όχι όμως περισσότερο ή λιγότερο αντιπαθητικός από τους κοσμικούς χωροδεσπότες. Στην περίπτωση μάλιστα των Ιονίων νήσων, από το 16ο αιώνα και μετά, αρχίζει η αντίστροφη διαδικασία και τα κτήματα της καθολικής εκκλησίας επιστρέφονται στον ορθόδοξο κλήρο, ενώ υπάρχουν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες ορθόδοξες εκκλησίες ή μοναστήρια που βρίσκονται μέσα σε φέουδα καθολικής ιδιοκτησίας θεωρούνται προστατευόμενα από τον ίδιο το φεουδάρχη (jus patronato).
Περιπτώσεις διώξεων ιερέων δεν υπάρχουν ιδιαίτερα τρανταχτές, εκτός ίσως από την Κρήτη, επειδή αρκετοί ορθόδοξοι ιερείς συμμετείχαν στις αντιβενετικές εξεγέρσεις του Σήφη Βλαστού και του Καντανολέου (15ος και 16ος αιώνας αντίστοιχα).
Λατρευτικές εκδηλώσεις δεν απαγορεύτηκαν, εκτός από τη χειροτόνηση ιερέων και την ανάδειξη επισκόπων, σε συγκεκριμένες τουλάχιστον περιοχές (Κρήτη, Κέρκυρα). Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις, ο ορθόδοξος κλήρος όφειλε να τελεί λειτουργίες από κοινού με τον καθολικό,(11) πράγμα που άφησε αρκετές ιδιαιτερότητες στο τυπικό και στην αρχιτεκτονική των ορθόδοξων ναών, κυρίως στα Επτάνησα.
Μετά τη Σύνοδο του Τρέντο (1534 - 1565), με την οποία θεωρείται ότι ξεκινά η επιθετική πολιτική της Καθολικής Εκκλησίας απέναντι στους διαμαρτυρόμενους, εντείνεται η καθολική δραστηριότητα στον ελλαδικό χώρο. Παρ’ όλο που αυτή δεν μπορεί (για ευνόητους λόγους) να εκδηλωθεί στις οθωμανοκρατούμενες περιοχές, άρα αναγκαστικά διεξάγεται στις βενετοκρατούμενες, δε συναντά την εύνοια των βενετικών αρχών και δε γίνεται με δική τους πρωτοβουλία. Φορείς της επονομαζόμενης «propaganda fide» είναι κυρίως τα μοναστικά τάγματα τα οποία ασκούν και φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Ωστόσο, δε φαίνεται να εδραιώνονται ιδιαίτερα στη συνείδηση των κατοίκων των περιοχών στις οποίες ασκούν τις δραστηριότητές τους.
Γενικά, η αντιφατική αλλά μάλλον ήπια πολιτική των Βενετών σε ζητήματα θρησκείας λειτούργησε, προοπτικά, προς όφελος του ορθόδοξου δόγματος. Καθώς, όπως είπαμε και στην περίπτωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η έννοια του έθνους δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, οι ελληνόγλωσσοι και ορθόδοξοι υπήκοοι των βενετοκρατούμενων χωρών, προσδιορίζονταν από τη διοίκηση ως «persone di rito greco ortodosso»,(12) σε αντιδιαστολή με τους Σέρβους και Δαλματούς που προσδιορίζονταν ως «persone di rito serbo ortodosso». Η μακρόχρονη συμβίωση ορθόδοξων και καθολικών πληθυσμών στον ίδιο χώρο λειτούργησε αφομοιωτικά ως προς τους δεύτερους και παρ’ όλο που οι περισσότεροι από αυτούς ανήκαν στην κυρίαρχη τάξη ή υπηρετούσαν τη διοίκηση. Τα παραδείγματα εξορθοδοξισμένων βενετικών οικογενειών είναι πολλά και επιφανή, αρκεί να αναφέρουμε ανάμεσά τους Σολωμούς και τους Καποδίστριες. Οι εντάσεις μεταξύ των κοινοτήτων δεν ήταν ποτέ μεγάλες, κυρίως στα Ιόνια νησιά. Πολλές φορές εξ άλλου, ο ορθόδοξος κλήρος ήταν αναπόσπαστο τμήμα της διοίκησης και τη βοηθούσε. Στην αγροτική Κέρκυρα του 18ου αιώνα, με τον ήχο της καμπάνας και την απειλή του αφορισμού, από τον ορθόδοξο κλήρο, διεξαγόταν η κατάρτιση των κατάστιχων των φέουδων.(13) Πάντως, περισσότερο ο μύθος και λιγότερο η ιστορία μαρτυρά ότι το 1797, ανάμεσα στο πλήθος που υποδέχτηκε τους δημοκρατικούς Γάλλους στην κεντρική πλατεία της Κέρκυρας, ήταν και ο Μεγάλος Πρωτοπαππάς, Χαλικιόπουλος - Μάντζαρος. Τούτο βέβαια είναι λίγο περίεργο, δεδομένης της πολύ κακής σχέσης του ορθόδοξου κλήρου με τα γαλλικά πράγματα και τα γαλλικά γράμματα (δηλαδή με το κίνημα του Διαφωτισμού και την Επανάσταση).
Μια σχετικά ιδιαίτερη περίπτωση είναι αυτή του καθολικισμού στις ανατολικές Κυκλάδες και ακόμα πιο ιδιάζουσα είναι η περίπτωση της Σύρου. Στις περιοχές που υπάγονταν απευθείας στη βενετική διοίκηση, όπως είδαμε και προηγουμένως, η διαδικασία αφομοίωσης λειτούργησε υπέρ των ορθοδόξων (και είναι, ακόμα και σήμερα, χαρακτηριστικά λίγος ο αριθμός των καθολικών στα Ιόνια νησιά). Αντίθετα στις Κυκλάδες που είχαν καταληφθεί από Βενετούς άρχοντες στο όνομα της Γαληνοτάτης, ο καθολικισμός επιβίωσε: στα περισσότερα από αυτά τα νησιά, ιδίως στη Νάξο, είναι φανερό, ακόμα και από την αρχιτεκτονική των πόλεων, ότι ο καθολικισμός είναι κατακτητικής προέλευσης: τα «φράγκικα» σπίτια βρίσκονται μέσα στα όρια του Κάστρου. Αντίθετα, στη Σύρο (και εδώ έγκειται η ιδιαιτερότητά της) οι καθολικοί του νησιού αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία, ισχυρίζονται ότι ακολουθούσαν ανέκαθεν το λατινικό τυπικό και η καθολική μητρόπολη του νησιού, ο Αγιος Γεώργιος, θεμελιώθηκε πριν από το 1204.(14)
18ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ
Η ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΕΘΝΟΥΣ - ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Εάν, στους προηγούμενους αιώνες, η παιδευτική συνεισφορά της εκκλησίας δεν ήταν ασήμαντη και έγινε κατορθωτή η ανάδειξη στον πατριαρχικό θρόνο σπουδαίων λογίων, όπως π.χ. του Κυρίλλου Λουκάρεως, κατά το 18ο, η ίδια η εκκλησία σαν δομή, λειτουργία και αντίληψη της πραγματικότητας ξεπερνιέται από την ίδια τη ζωή. Ο 18ος είναι ο αιώνας κατά τον οποίο ο «Ρωμιός» γίνεται Ελληνας, κυρίως μέσα από την ανάπτυξη καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και διαμόρφωσης αστικής τάξης. Αυτή η αστική τάξη ανασύρει μνήμες του - πολύ έντονου εξ άλλου - παρελθόντος του χώρου, ώστε να δημιουργήσει το θεωρητικό εκείνο υπόβαθρο που θα της επιτρέψει να διεκδικήσει το δικό της, «εθνικό» χώρο, τη δική της δηλαδή ενιαία αγορά, έξω από τις ισχυρές φεουδαρχικές δεσμεύσεις που επέβαλλε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η εκκλησία μένει πίσω από τις τρέχουσες οικονομικές και πολιτισμικές πραγματικότητες. Εχοντας τη συγκεκριμένη θέση, που αναλυτικά περιγράψαμε, σε σχέση με τη διοίκηση, εννοεί να μη χάσει αυτά της τα προνόμια. Στην καλύτερη περίπτωση, προσβλέπει στην «ελληνοποίηση» της αυτοκρατορίας, στη διάβρωσή της δηλαδή από τα μέσα, από το ακμαίο ελληνικό στοιχείο. Στη χειρότερη, είναι εντελώς αντίθετη με οποιαδήποτε επαναστατική κίνηση που θα αποσκοπούσε στη δημιουργία ελληνικού κράτους.(15) Αυτές τις κινήσεις μάλιστα τις δαιμονοποιεί, ταυτίζοντάς τις (με αρκετή δόση αλήθειας, οπωσδήποτε) με το κίνημα του διαφωτισμού, τα περίφημα «γαλλικά γράμματα» που τα θεωρεί προπύργιο αθεϊας. Είναι εξ άλλου, πολύ γνωστές οι άγριες ιδεολογικές - και όχι μόνο - συγκρούσεις ανάμεσα σε εκπροσώπους του κλήρου και σε επιφανείς εκπροσώπους του διαφωτισμού.(16) Ενδεικτικά αναφέρουμε την «Πατρική διδασκαλία», του πατριαρχικού λόγιου Αθανάσιου Πάριου, στην οποία η Οθωμανική κυριαρχία χαρακτηρίζεται τιμωρία εκ θεού και η οποία προκάλεσε την μήνιν και την οργισμένη απάντηση του Αδαμάντιου Κοραή, με τη δημοσίευση της «Αδελφικής Διδασκαλίας», ενός πραγματικά επαναστατικού κηρύγματος. Αλλά και η σύγκρουση ανάμεσα στο Ρήγα και στον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ (τον υπερτιμημένο από την αστική ιστοριογραφία, ο οποίος επί πλέον καταδίκασε και το κίνημα του Υψηλάντη) φανερώνει την αγκύλωση και την προσήλωση της εκκλησίας σε παρωχημένες δομές και αναγκαιότητες. Στην πιο επίσημη έκφρασή της λοιπόν, η Ορθόδοξη εκκλησία υπήρξε αντίθετη με τη διατύπωση του αιτήματος για συγκρότηση έθνους κράτους.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η ιστορική αυτή αναδρομή έγινε κυρίως για να καταδειχτεί το πώς και πότε, ιστορικά, η ορθόδοξη εκκλησία (και το δόγμα του οποίου αποτελεί την οργανωτική αποκρυστάλλωση) εξέφρασε την ανθρώπινη κοινότητα που αποτέλεσε αργότερα το ελληνικό έθνος. Θα πρέπει να πούμε ότι η ορθοδοξία, έχοντας ανθίσει στον ανατολικό χώρο, με τις πολύ έντονες κλασικές και ελληνιστικές μνήμες, διέσωσε στο τυπικό της πολλά στοιχεία της αρχαιοελληνικής κουλτούρας. Δεν εννοούμε μόνο τη γλώσσα, αλλά και τη δομή της λειτουργίας (η οποία απηχεί μνήμες αρχαίας τραγωδίας) καθώς και θεολογικούς συμβολισμούς οικείους στον αρχαίο ελληνικό χώρο, π.χ. την Ανάσταση, που αποτελεί πολύ σημαντικότερη γιορτή για την Ορθοδοξία, από ότι για τον καθολικισμό που προβάλλει περισσότερο τα Χριστούγεννα. Από την άποψη αυτή, ο συντηρητισμός της (με την έννοια της διάσωσης αυτών των στοιχείων) βοήθησε στη διατήρηση των πολιτισμικών εκείνων στοιχείων στα οποία κατέφυγε το διαμορφούμενο ελληνικό έθνος για να ολοκληρώσει τη συγκρότηση της συνείδησής του. Από την άλλη, στη μακραίωνη περίοδο των ξενικών κυριαρχιών στον ελλαδικό χώρο, η ορθοδοξία συντέλεσε ώστε το πρόπλασμα του ελληνισμού να λειτουργεί ως κοινότητα με ενιαία χαρακτηριστικά, αλλά και να διαφοροποιείται από τους αλλόδοξους και αλλόθρησκους. Μέχρι εκεί και μέχρι την εποχή που η πολιτική και η ιδεολογία αποκρυσταλλώνονταν κυρίως σε σχήματα θρησκευτικά, όντως η ιδιότητα του ορθοδόξου υπήρξε στοιχείο που βοήθησε στη συγκρότηση του ελληνικού έθνους. Από τη στιγμή όμως που το ελληνικό έθνος, διαμορφωμένο πια, αναζητά συνειδητά στην αρχαιότητα τις πηγές του και επενδύεται ιδεολογικά με τις θέσεις του διαφωτισμού (που, άλλωστε, ανταποκρίνονται στις διαδικασίες της βάσης και στην ανάπτυξη αστικής τάξης) ο ρόλος της ορθοδοξίας υποχωρεί. Ο Ελληνας (ή πιο συχνά Γραικός) του 18ου και των αρχών του 19ου αιώνα δεν είναι απαραίτητο να προάγει τη θρησκευτική του πίστη ως διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό.(17) Το «εν έθνος - Γραικογάλλοι» του Κοραή φανερώνει ότι ο ελληνικός διαφωτισμός θεωρεί ως συγκροτησιακό στοιχείο μιας κοινότητας περισσότερο την ιδεολογία και τα πολιτικά αιτήματα και λιγότερο τη θρησκεία.
Το ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε μετά το 1832 είναι κράτος αστικό ως προς τις προϋποθέσεις ύπαρξής του, τα αίτια δημιουργίας του, τους σκοπούς του. Θα τολμούσαμε μάλιστα να πούμε ότι η ελληνική επανάσταση υπήρξε υπόδειγμα εθνικής - απελευθερωτικής επανάστασης υπό την καθοδήγηση της αστικής τάξης και με σκοπό τη δημιουργία έθνους - κράτους. Ομως, από μια άλλη πλευρά, παλαιότερα κοινωνικά μορφώματα, κληρονομιά της Οθωμανικής τάξης πραγμάτων, παρέμειναν σε αυτό ζωντανά και ενεργά, με αποτέλεσμα ουκ ολίγους συμβιβασμούς από την πλευρά των αστών μαζί τους. Αυτά τα στρώματα εκφράζονταν κυρίως ιδεολογικά από την ορθόδοξη εκκλησία,(18) η οποία διαμόρφωσε για τον εαυτό της το μύθο της «κιβωτού του γένους» και τον περιεβλήθη, με όλη τη λάμψη που της προσπορίζει. Δε λέει ψέματα, αλλά οχυρωμένη πίσω από τη μεταφυσική - ιδεαλιστική αντίληψη της πραγματικότητας και από έναν καθόλου αθώο εκλεκτικισμό, δε λέει και όλη την ιστορική αλήθεια. Και όταν αναφερόμαστε στην ιστορική αλήθεια δεν εννοούμε την εύκολη ερμηνεία που δίνεται στα ιστορικά γεγονότα, σχετικά με «καλούς - αγωνιστές» ή «κακούς» ιερείς ή την πλούσια φιλολογία σχετικά με τον ανώτατο και τον κατώτερο κλήρο. Εννοούμε κυρίως εκείνη την ιστορική αλήθεια που διακριβώνει το πώς κάθε στοιχείο του εποικοδομήματος εδράζεται στη συγκεκριμένη οικονομικο - κοινωνική βάση, την εκφράζει και, με τη σειρά του, επιδρά σε αυτήν.
Στην προσπάθειά της αυτή, η εκκλησία συνεπικουρείται από το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι σχεδόν αμιγώς ορθόδοξη χώρα. Το σχεδόν όμως αυτό έχει δύο παραμέτρους: η πρώτη σχετίζεται με την ύπαρξη αλλόδοξων και αλλόθρησκων μειονοτήτων. Η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης συνιστά ένα ζήτημα αρκετά περίπλοκο και έξω από τις προθέσεις και τις δυνατότητες του παρόντος άρθρου. Οι εβραίοι της Ελλάδας, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι χαρακτηριστικά λίγοι, ενώ πολλοί λίγους πιστούς έχουν και τα λογής ευαγγελικά δόγματα και οι λογής ευαγγελικές εκκλησίες. Σχετικά πιο πολυάριθμη, αντίθετα, είναι η καθολική κοινότητα (δεν αναφερόμαστε στην Ουνία, που θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα ολόκληρης πραγματείας). Οι Ελληνες καθολικοί προέρχονται, στην πλειοψηφία τους, από τα νησιά των ανατολικών Κυκλάδων και, κυρίως, από τη Σύρο (στην περίπτωση της οποίας κάναμε ειδική μνεία παραπάνω). Παρά τη διάχυτη αντίληψη ότι πάντοτε αυτοί έχαιραν της Παπικής προστασίας (κατηγορία που φτάνει στον ισχυρισμό ότι, κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν ειδικά προνόμια από την ιταλική διοίκηση, την ίδια στιγμή που οι ορθόδοξοι επένοντο) ωστόσο δε στερούνται καθόλου ελληνικής εθνικής συνείδησης και, επί πλέον, υπήρξαν πάντα το ταξικά αδύνατο μέρος του πληθυσμού του νησιού. Πάντως, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς (χωρίς ίχνος ειρωνείας) την αναμφισβήτητη συμβολή της καθολικής κοινότητας της Σύρου στη διαμόρφωση ενός σημαντικού κομματιού του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, μέσω του επιφανέστερου τέκνου της του οποίου η προτομή με το χαρακτηριστικό μουσικό όργανο κοσμεί τη μικρή ομώνυμη πλατεία της Ανω Σύρου ...
Είπαμε προηγουμένως ότι το «η Ελλάδα είναι σχεδόν αμιγώς ορθόδοξη χώρα» έχει δύο παραμέτρους. Η δεύτερη σχετίζεται με τον -μη καταγράψιμο- αριθμό των αθρήσκων ή αθέων Ελλήνων πολιτών. Πίσω από το περίφημο «Χ.Ο.» των ταυτοτήτων σαφώς δεν κρύβεται πάντα ένας πιστός. Κρύβονται και πολλοί άνθρωποι που -κάποτε και μέσα από διαφορετικούς ιδεολογικούς δρόμους- δεν προσδιορίζονται ως προσωπικότητες από τη σχέση τους με το θείο, αλλά από την απάρνησή του. Κυρίως οι μαρξιστές και οι κομμουνιστές (αλλά και ορισμένοι αστοί διανοητές) έχουν αποστασιοποιηθεί από το φαινόμενο «θρησκεία», χωρίς να έχουν απεμπολήσει και την εθνική τους συνείδηση. Από μια άλλη πλευρά, ακόμη και αυτή η κατηγορία προσδιορίζεται κατά μεγάλο μέρος πολιτισμικά από το «Η ζωή εν τάφω» ή από την αδίκως υποτιμημένη βυζαντινή αισθητική στις εικαστικές τέχνες, στοιχεία που κληρονομήθηκαν στο νέο ελληνικό πολιτισμό μέσω της λαϊκής αλλά και λαϊκότροπης λόγιας τέχνης.
Τι θέλουμε να πούμε με τούτο; Η θρησκεία είναι μια αντιεπιστημονική θεώρηση της πραγματικότητας που ανταποκρίνεται στους ταξικούς οικονομικοκοινωνικούς σχηματισμούς και στην επιστημονική και γνωστική ανεπάρκεια του ανθρώπου. Ωστόσο, όντας στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού έχει δημιουργήσει τέχνη, φιλολογία και νοοτροπίες που έχουν επιδράσει βαθιά στη διαμόρφωση συνειδήσεων. Η ορθοδοξία, ως δόγμα και εκκλησία, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Η συμβολή της λοιπόν στη συγκρότηση της ελληνικής συνείδησης βρίσκεται σε τούτο: βοήθησε τη συγκρότηση της κοινότητας των ελληνοφώνων (με την ευρεία έννοια) και ενέτεινε τη διαφοροποίηση από τις άλλες ανθρώπινες ομάδες με τις οποίες αυτοί συμβίωσαν ιστορικά. Η συμβολή της είναι επίσης σημαντική σε επίπεδο τέχνης, κουλτούρας, νοοτροπίας. Ομως, σε επίπεδο ιδεολογικό - επιστημονικό, αντίληψης της ζωής (που αποκρυσταλλώνεται, μεταξύ άλλων, και ως αίσθηση ελληνικότητας) δεν ήταν, μετά το 18ο αιώνα και πολύ περισσότερο δεν είναι σήμερα στοιχείο «εκ των ουκ άνευ». Εκτός αν θεωρήσουμε - και ας μας συγχωρεθεί από τους αναγνώστες η προσέγγιση των παραδειγμάτων - ότι ο στίχος «τα ματόκλαδά σου λάμπουν σαν τα λούλουδα του κάμπου» δεν είναι κομμάτι του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Η ότι η συγκλονιστική πραγματικότητα που συμπυκνώθηκε στη φράση του Νίκου Μπελογιάννη «εμείς αγαπάμε την Ελλάδα με το αίμα μας» ειπώθηκε από τα χείλη ενός ανθρώπου βαθιά θρησκευόμενου.
Βιβλιογραφία
«Ιστορία του Ελληνικού Εθνους» (Εκδοτική Αθηνών, τόμοι Θ΄, Ι΄, ΙΑ΄).
Στήβεν Ράνσιμαν: «Βυζαντινός Πολιτισμός» (εκδ. Γαλαξίας).
Βασίλης Κρεμμυδάς: «Εισαγωγή στην Ιστορία της Νεοελληνικής Κοινωνίας (1700 - 1821) (εκδ. Εξάντας).
Νίκος Γ. Σβορώνος: «Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας» (εκδ. Θεμέλιο).
Peter Sugar: «Η νοτιοανατολική Ευρώπη κάτω από Οθωμανική κυριαρχία (1354 - 1804)» (εκδ. Σμίλη)
Επίσης, χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από ανέκδοτα βενετικά φεουδαρχικά κατάστιχα, προερχόμενα από το Archivio di Stato της Βενετίας.
-------------------------------------------------------------------------------
Η Δώρα Μόσχου είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ.
1.Παραπέμπουμε σε παλαιότερο άρθρο μας (ΚΟΜΕΠ, τεύχος 3, 1998) που αναφερόταν στη διαμάχη σε σχέση με την «Ανατολή» και τη «Δύση» και την ένταξη της Ελλάδας σε μία από τις δύο αυτές γεωγραφικές - πολιτικές - πολιτισμικές ενότητες.
2.«Και εκ του υιού»: δογματικό σημείο σύγκρουσης ανάμεσα στην ανατολική - ορθόδοξη και στη δυτική - καθολική εκκλησία. Σύμφωνα με την άποψη της πρώτης, οι καθολικοί πρόσθεσαν αυθαίρετα στο «Σύμβολο της Πίστεως» ότι το Αγιο Πνεύμα προέρχεται τόσο από τον Πατέρα όσο και από το γιο. Η σκέψη του Μεσαιωνικού ανθρώπου λεπτολογούσε κατά πολύ ιδιόρρυθμο τρόπο...
3.Την ίδια εποχή, αναπτύσσεται εμπόριο και βιοτεχνία και στις πόλεις της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Είναι όμως ζήτημα προς διερεύνηση κατά πόσο αυτού του είδους η αστική ανάπτυξη αποτελεί επιβίωση των αντίστοιχων σχέσεων παραγωγής στα πλαίσια του δουλοκτητικού συστήματος, που εξέπνευσε αργά στο βυζαντινό χώρο, ή προανάκρουσμα των νέων κοινωνικών σχέσεων.
4.Φεουδαρχικός κώδικας καταρτισμένος ειδικά για να εφαρμοστεί στις περιοχές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που κατέλαβαν οι Φράγκοι.
5.Για παράδειγμα, έχει διαφορετικό χαρακτήρα ο αντιλατινισμός στις φραγκοκρατούμενες ελληνικές χώρες - για τον οποίο θα μιλήσουμε αναλυτικότερα παρακάτω - και διαφορετικό ο αντιλατινισμός της Κωνσταντινούπολης, που εκδηλώνεται κυρίως με το μίσος έναντι των γενουατών, βενετών και πισατών εμπόρων, μονίμων τροφοδοτών της πόλης σε είδη πρώτης ανάγκης, που είχαν σχηματίσει μεγάλες περιουσίες, ενώ ταυτόχρονα πένονταν οι ορθόδοξοι βυζαντινοί.
6.Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις μαζικών εθελοντικών εξωμοσιών, καθώς και αρκετοί διάσημοι εξωμότες: αναφέρουμε ανάμεσά τους το Μεγάλο Βεζίρη Ιμπραήμ, επί Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και το διασημότερο αρχιτέκτονα τζαμιών, Σινάν. Κατά μία εκδοχή, εξωμότης ήταν και ο διαβόητος πειρατής στην υπηρεσία της Πύλης, Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα.
7.«Υποφέρουμε από τους Τούρκους με την άδεια του θεού εξ αιτίας των αμαρτιών μας, όμως έχουμε κάθε ελευθερία ώστε ... να τελούμε χωρίς εμπόδια όλες τις θρησκευτικές μας υποχρεώσεις, ακόμα και μέσα στη χώρα των απίστων».
8.«Αυγουστιαία Ομολογία»: η ολοκληρωμένη διατύπωση του προτεσταντικού δόγματος, από το Μαρτίνο Λούθηρο.
9.Ανάμεσα σε αυτά, η αρνητική στάση που κράτησε ο ίδιος ο Λούθηρος απέναντι στον «Πόλεμο των χωρικών», η άγρια πουριτανική πολιτεία που εφάρμοσε ο Καλβίνος, η στήριξη που παρείχε η προτεσταντική εκκλησία της Αγγλίας στη διαμόρφωση του αστικού κράτους και στη λεηλασία της γης των χωρικών στη διαδικασία της πρωταρχικής συσσώρευσης. Ακραία παραδείγματα προτεσταντικής αγριότητας, μπορούμε να βρούμε την εποχή κατά την οποία διαμορφωνόταν το αμερικανικό έθνος, όταν ο απηνής διωγμός όχι μόνο των ετεροδόξων, αλλά και των απλών αποκλινόντων, πήρε μορφή μαζικής υστερίας στην περίπτωση της πόλης Σάλεμ, της Νέας Αγγλίας.
10.Το μόνο μάλιστα σχολείο που κάηκε (κυριολεκτικά) στη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας ήταν το Φιλολογικό Γυμνάσιο της Σμύρνης, του Κωνσταντίνου Κούμα. Οχι από τους Οθωμανούς, αλλά από ένα φανατισμένο από την εκκλησία όχλο, επειδή σε αυτό διδάσκονταν τα «γαλλικά» (δηλαδή τα άθεα) γράμματα (αρχές 19ου αιώνα).
11.Χαρακτηριστικό είναι ότι καθολικοί και ορθόδοξοι όφειλαν από κοινού να εορτάζουν τη γιορτή του Αγίου Μάρκου, στις 25 Απριλίου, κυρίως ως ένδειξη σεβασμού προς τη Βενετία.
12.«Πρόσωπα ορθόδοξου ελληνικού δόγματος» και «πρόσωπα ορθόδοξου σερβικού δόγματος».
13.«...col timor del Signor Iddio, et anime loro, et in vigor della Scomunica ...» «Με το φόβο του Κυρίου και Θεού, και των ψυχών τους και με την απειλή του αφορισμού», καλούνται οι πάροικοι να δηλώσουν τα υπάρχοντά τους, σύμφωνα με το βενετικό κατάστιχο του 18ου αιώνα.
14.Μία απάντηση για τη διατήρηση του καθολικού δόγματος στις Κυκλάδες, θα μπορούσε να είναι ότι αυτή οφείλεται στην αρκετά πρώιμη κατάληψη των νησιών αυτών από τους Οθωμανούς, δια ...χειρός Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα (4η δεκαετία του 16ου αιώνα), που ανέτρεψε τις ισχύουσες ισορροπίες ανάμεσα στις δύο χριστιανικές κοινότητες. Δε συνέβη όμως το ίδιο και στην Κρήτη, όπου, μετά την κατάληψη του Χάνδακα από τους Οθωμανούς (1669), ακολούθησε ένα γιγαντιαίο κύμα εξισλαμισμών (και όχι αναγκαστικών).
15.Ωστόσο, κατά τον προηγούμενο αιώνα, αναπτύχθηκαν σημαντικά κινήματα όχι μόνο με τη συμμετοχή, αλλά, κάποτε, και με την καθοδήγηση κληρικών. Χαρακτηριστικότερο είναι το παράδειγμα των δύο επαναστατικών κινημάτων του μητροπολίτη Τρίκκης και Λαρίσης Διονυσίου, του επονομαζόμενου Φιλοσόφου ή Σκυλοσόφου (1600 και 1611) που είχαν το χαρακτήρα αγροτικής εξέγερσης. Και τα δύο κινήματα απέτυχαν: μετά την αποτυχία του πρώτου, ο Διονύσιος κατέφυγε στην Ιταλία, καθαιρεμένος από το Πατριαρχείο, ενώ, μετά το δεύτερο βρήκε τραγικό θάνατο και οι Οθωμανοί εξαπέλυσαν όργιο αντιποίνων.
16.Ωστόσο, προδρομικές μορφές του ελληνικού Διαφωτισμού θεωρούνται δύο κληρικοί: ο Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις (που κατηγορήθηκε από τον ίδιο τον κλήρο για προσέγγιση με τον προτεσταντισμό, καταδόθηκε στις οθωμανικές αρχές και εκτελέστηκε) και ο πρώτος μεταφραστής του Βολταίρου στην ελληνική γλώσσα, Ευγένιος Βούλγαρις.
17.Χωρίς, από την άλλη, αυτό να σημαίνει ότι απαραίτητα δεν το κάνει. Η αναφορά της θρησκείας ως εθνεγερτικής δύναμης σχετίζεται και με την ταξική θέση και με το βαθμό παιδείας του αυτού που την επικαλείται. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των αγωνιστών του ‘21. Χαρακτηριστική επίσης - έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερο άρθρο μας - είναι η διαίρεση εκείνων που προσβλέπουν στην απελευθέρωση της Ελλάδας από μια ξένη δύναμη - σε εκείνους που προσβλέπουν στη Γαλλία και σε εκείνους που προσβλέπουν στην «ομόδοξη» Ρωσία.
18.Ειρήσθω εν παρόδω, σε μια προσπάθεια ολοκλήρωσης του αστικού χαρακτήρα του, το ελληνικό κράτος την κατέστησε αυτοκέφαλη, σε σχέση με το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.
της Δώρας Μόσχου
Το ζήτημα με το οποίο επιχειρούμε να καταπιαστούμε στο παρόν άρθρο είναι αρκετά ευρύ και πολυσυζητημένο, ιδιαίτερα στις μέρες μας, μέσα από μια πλούσια φιλολογία -και παραφιλολογία- που αναπτύσσεται, με αφορμή κυρίως τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στα δελτία των αστυνομικών ταυτοτήτων. Η άποψη της εκκλησίας πάνω σε αυτό είναι σαφής: η ορθοδοξία ως δόγμα αλλά και ως δομημένη εκκλησία αποτέλεσε την κιβωτό των παραδόσεων του «γένους» (η ορολογία δεν είναι οπωσδήποτε δική μας) και συντέλεσε τα μέγιστα στη διάσωση της γλώσσας, της πνευματικής ζωής, της συνείδησης, σε τελευταία ανάλυση, του Ελληνα. Από μια άλλη πλευρά, μια διαφορετική άποψη θεωρεί ότι το ελληνικό έθνος είναι κυρίως απότοκο της πνευματικής κίνησης του Διαφωτισμού.
Φοβόμαστε ότι, όπως σε πολλές ανάλογες διαμάχες με ιστορικό υπόβαθρο, αλλά με αντανάκλαση σε σημερινά προβλήματα και σύγχρονες πραγματικότητες,(1) δε λαμβάνονται υπ’ όψη δύο σοβαροί παράγοντες: ο πρώτος είναι το γεγονός ότι η θρησκεία αποτελεί στοιχείο του εποικοδομήματος και ότι ως τέτιο μπορεί βεβαίως να επιδράσει στη διαμόρφωση της βάσης μιας κοινωνίας, αλλά κυρίως εδράζεται σε αυτήν και κατά μείζονα λόγο ρυθμίζεται από αυτήν. Ο δεύτερος είναι το ότι η θρησκεία και τα κοσμικά της μορφώματα (εκκλησίες και ιερατεία) συνιστά ένα φαινόμενο που, όπως εξ άλλου και όλες οι εκδηλώσεις της κοινωνικής συνείδησης, χαρακτηρίζεται από ιστορικότητα: ο ρόλος, η λειτουργία της, η επίδρασή της μεταβάλλεται ανάλογα με τις εποχές και τις ιστορικές αναγκαιότητες.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια θα επιχειρήσουμε μια προσέγγιση του ρόλου της ορθοδοξίας και της εκκλησίας στη διαμόρφωση της νεοελληνικής εθνικής συνείδησης, εντάσσοντας τις εκάστοτε λειτουργίες της μέσα στα πλαίσια των ιστορικών εποχών στις οποίες έδρασε.
Ενα πρώτο, μεθοδολογικό πρόβλημα που ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε σε μια τέτια προσέγγιση, είναι η χρονολογική - ιστορική αφετηρία από την οποία θα πρέπει να ξεκινήσουμε. Η ορθόδοξη εκκλησία είναι σαφέστατα - και πολύ - παλιότερη από το ελληνικό έθνος. Το ορθόδοξο δόγμα και η ορθόδοξη εκκλησία υπήρξε ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία του εποικοδομήματος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οχι μόνο υπήρξε η κυρίαρχη - έως απόλυτα κυρίαρχη - μορφή κοινωνικής συνείδησης, αλλά και επηρέασε βαθύτατα κάθε μορφή τέχνης και πολιτισμού, διατηρώντας παράλληλα μια ιδιότυπη σχέση με την πολιτική ζωή της αυτοκρατορίας, σαφώς διαφορετική από εκείνη που διατηρούσε η παπική έδρα με τις κοσμικές εξουσίες στη δύση. Ομως, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν είναι κοιτίδα ούτε και κιβωτός του ελληνικού έθνους. Ο βυζαντινός υπήκοος είναι «Ρωμαίος», απόγονος και νόμιμος κληρονόμος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Χρειάστηκαν άλλες διαδικασίες ώστε ο όρος «Ρωμαίος» («Ρωμιός» στη λαϊκή νεοελληνική συνείδηση) να μεταλλαχτεί σε Γραικό ή Έλληνα. Αυτές οι διαδικασίες είναι κυριότατα οικονομικές (διαμόρφωση αστικής τάξης) και συντελέστηκαν σε συνθήκες κυριαρχίας του ελλαδικού χώρου από αλλόδοξες ή αλλόθρησκες δυνάμεις. Αυτό το τελευταίο στοιχείο μας οδηγεί στο να ορίσουμε ως αφετηρία της αναφοράς μας το σωτήριο έτος 1204, όταν η Κωνσταντινούπολη -και πολύ μεγάλο μέρος του βυζαντινού χώρου- κατελήφθη από τους Φράγκους της Γ΄ Σταυροφορίας.
Δεν μπορούμε ωστόσο να μην κάνουμε και μια αναφορά στα πριν, στο Βυζάντιο. Δε μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η δογματική πλευρά της Ορθοδοξίας. Μας ενδιαφέρει εδώ κυρίως το ότι συστατικό στοιχείο της φιλολογίας της υπήρξε η διαρκής αντιπαράθεσή της με τη δυτική χριστιανοσύνη, μια αντιπαράθεση που γνώρισε οξύτατες στιγμές με τα δύο σχίσματα και που ολοκληρώθηκε με το δεύτερο, στα 1054, επί Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου, όταν οι δύο ποντίφηκες, ο ανατολικός και ο δυτικός, αφόρισαν ο ένας τον άλλο. Τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα αίτια του σχίσματος δεν ήταν οπωσδήποτε το «filioque».(2) Ας κάνουμε μια προσπάθεια να κωδικοποιήσουμε τα αίτια αυτά:
Το ζήτημα των πρωτείων του Πάπα σε σχέση με τους υπόλοιπους χριστιανούς πατριάρχες έχει μία σπουδαιότητα, με τη σειρά του όμως και αυτό, υποκρύπτει σοβαρότερες πλευρές του ζητήματος. Πρόκειται, στην ουσία, για μια από τις εκδηλώσεις της σύγκρουσης ανάμεσα στο βυζαντινό και στο φραγκικό - λατινικό κόσμο (για να αρχίσουμε επί τέλους να αποφεύγουμε τους όρους «ανατολικός» και «δυτικός») σε σχέση με το ποιος είναι ο γνήσιος κληρονόμος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας - ποιος είναι, σε τελική ανάλυση, ο κυρίαρχος του τότε γνωστού κόσμου.
Την εποχή κατά την οποία συντελείται το οριστικό σχίσμα των εκκλησιών, στο μεν Βυζάντιο ολοκληρώνονται οι φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής, ενώ στο φραγκικό - λατινικό κόσμο υπάρχουν ήδη τα πρώτα φανερώματα αστικής ανάπτυξης, στις ιταλικές πόλεις του βορρά, οι οποίες απολαμβάνουν σοβαρά εμπορικά προνόμια στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, κυρίως στην ίδια την Κωνσταντινούπολη.(3) Είναι το προανάκρουσμα εκείνης της πλευράς της σύγκρουσης ανάμεσα στους δύο χώρους που θα κορυφωθεί με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, το 1204.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι το πρώτο συγκροτησιακό - συνειδησιακό στοιχείο του χώρου που προβάλλεται και τονίζεται από την ορθόδοξη εκκλησία είναι εκείνο της αντίληψης της διαφοράς από το φραγκικό - λατινικό κόσμο. Αν και άλλα, όπως είδαμε πριν, ήσαν τα αίτια της διαφοροποίησης αυτής, ωστόσο δεν πρέπει να αφαιρούμεθα από το γεγονός ότι στον όψιμο Μεσαίωνα οι πολιτικές έριδες εύρισκαν την έκφρασή τους μέσα από τη θεολογία, την πίστη και τις αιρέσεις. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε το εξής: έχει ενδιαφέρον να δει κανείς το πώς ένας πολιτισμός αντιλαμβάνεται και εκφράζει ο ίδιος τον εαυτό του και πώς τον αντιλαμβάνεται και εκφράζεται γι’ αυτόν ο περίγυρός του. Την ίδια αυτή εποχή, που ο βυζαντινός ονομάζει τον εαυτό του «Ρωμαίο» και που ο όρος «Ελληνας» είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, απαξιωτικός (με σαφείς τις «ευθύνες» για τούτο της ορθόδοξης εκκλησίας), ο φραγκικός - λατινικός κόσμος αποκαλεί τους βυζαντινούς «Ελληνες», τόσο σε επίπεδο κρατικών και διπλωματικών εγγράφων, όσο και σε επίπεδο λαϊκής κουλτούρας. «Πάμε για να συντρίψουμε τους Ελληνες (i grechi) και τους Μαύρους» (Σαρακηνούς), λέει το μεσαιωνικό λαϊκό βενετσιάνικο τραγούδι.
Με την άλωση -και την πολύ σκληρή λεηλασία- της Κωνσταντινούπολης, το 1204, η ορθόδοξη εκκλησία είχε σοβαρούς λόγους να θριαμβολογήσει: ήταν πολύ εύκολο να θεωρηθεί υπεύθυνος, στη συνείδηση των βυζαντινών, ο Πάπας για τις φραγκικές αγριότητες (αν και ο πραγματικός υποκινητής της κατάληψης και της λεηλασίας ήταν οι Βενετοί). Το γεγονός ότι στις φραγκικές - λατινικές ηγεμονίες που ιδρύθηκαν στα βυζαντινά εδάφη, οι κατακτητές, με την εφαρμογή των «Ασσιζών της Ρωμανίας»(4) επιτάχυναν δραστικά την πλήρη φεουδαρχοποίηση του βυζαντινού χώρου, το ότι εγκατέστησαν Λατίνο πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη και έδωσαν προνόμια στο λατινικό κλήρο δημιούργησε ένα ευρύ λαϊκό έρεισμα για την ορθόδοξη εκκλησία που εμφανιζόταν ως ο νόμιμος καθοδηγητής των αντιφραγκικών κινημάτων. Με την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης όμως από το βυζαντινής προέλευσης μόρφωμα της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας (1261), την ανασύσταση της αυτοκρατορίας και την εμφάνιση και ενδυνάμωση του οθωμανικού κινδύνου, αλλάζουν, μεταξύ άλλων, και οι ισορροπίες ανάμεσα στις δύο εκκλησίες. Ας σταθούμε κάπως αναλυτικότερα στο ζήτημα.
Είναι η εποχή κατά την οποία εμφανίζεται η βαθιά διαμάχη που ξέσπασε στους κόλπους της ορθόδοξης εκκλησίας ανάμεσα σε «ενωτικούς» και «ανθενωτικούς». Η διαμάχη αυτή σχετίζεται με τη διαδικασία ένωσης των δύο εκκλησιών και στην οποία εμπλέκεται η κοσμική βυζαντινή εξουσία, αποσκοπώντας σε δύο πράγματα: το ένα είναι η διαφύλαξη των νώτων της από πιθανές λατινικές βλέψεις εναντίον της (εννοούμε κοσμικές, όχι εκκλησιαστικές) και το άλλο είναι η εξεύρεση συμμάχων, από τους κόλπους της δυτικής χριστιανοσύνης, ώστε να αποκόψει τη ραγδαία εξάπλωση των Οθωμανών. Δύο είναι οι σημαντικότεροι σταθμοί στην προσπάθεια ένωσης των εκκλησιών: η Σύνοδος της Λυών, το 1247 (πριν ακόμα από την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης) και η περίφημη Σύνοδος της Φερράρας - Φλωρεντίας, το 1438 με 1439, λίγο πριν από τη δεύτερη άλωση.
Και οι δύο σύνοδοι έληξαν με περιφανή νίκη του καθολικισμού. Και οι δύο Σύνοδοι, παρά τη στήριξη της κοσμικής εξουσίας, αντιμετωπίστηκαν με καταφανή δυσανεξία από τον κλήρο και το λαό. Βιώθηκαν ως υποχώρηση των «Ρωμαίων» απέναντι στους σφετεριστές της πολιτικής και πολιτισμικής παράδοσης της ενιαίας αυτοκρατορίας, όπως αντιλαμβανόταν ο βυζαντινός άνθρωπος το φραγκικό - λατινικό κόσμο. Με τη διαμάχη ανάμεσα σε ενωτικούς και ανθενωτικούς βαθαίνει η διάκριση ανάμεσα στον κάτοικο του βυζαντινού χώρου (εμφανώς πια περιορισμένου στον κορμό της Ελλάδας και στη Μικρά Ασία) και το δυτικό (Φράγκο, Λατίνο, Ιταλό) χριστιανό. Ομως, όπως είπαμε και πριν, αυτή η διάκριση έχει βαθύτερα αίτια που σχετίζονται με τους διαφορετικούς ρυθμούς μετάβασης των δύο χώρων στο επόμενο κοινωνικό σύστημα και τις αναπόφευκτες αντιπαλότητες που δημιουργούσε η συνύπαρξη κοινοτήτων - φορέων των δύο συστημάτων, πολλές φορές στον ίδιο χώρο, αν και με διαφορετικούς τρόπους και για διαφορετικούς λόγους.(5)
Ωστόσο, το Ισλάμ, με το νέο κρατικό σχηματισμό που κυρίως το εξέφραζε, τους Οθωμανούς Τούρκους, δε φαινόταν το ίδιο απειλητικό, στο μέσο βυζαντινό άνθρωπο. Για να δώσουμε, τέλος, μια κάπως πληρέστερη εικόνα της πνευματικής ζωής της εποχής, θα πρέπει να συμπληρώσουμε τούτο: για πρώτη φορά, μετά από αιώνες, από διανοούμενους ελληνόφωνους, ορθόδοξους και κατοίκους του ελλαδικού χώρου, επαναδιατυπώνεται και όχι πια απαξιωτικά, η προσφώνηση «Ελληνας». Χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι ο Γεώργιος Γεμιστός, αυτοαποκαλούμενος «Πλήθων». Με σχετική βεβαιότητα, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η ανάσυρση στοιχείων που παραπέμπουν στην κλασική αρχαιότητα του χώρου δεν είναι άσχετη από μια σύντομη «Αναγέννηση» που βίωσε η αυτοκρατορία στην περίοδο των Παλαιολόγων, μια «Αναγέννηση» που οι οικονομικοί της όροι είναι ανάλογοι με εκείνους της Δύσης (πρώιμη άνθιση της αστικής τάξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται). Αυτή η τάση δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις με τη μονίμως στραμμένη στο ρωμαιοβυζαντινό παρελθόν ορθόδοξη εκκλησία, της οποίας οι δομές και η φιλοσοφία εξακολουθούν να ανταποκρίνονται σε μια κοινωνία με φεουδαρχική βάση.
Τη λύση στη διαμάχη ανάμεσα σε «ενωτικούς» και «ανθενωτικούς» δίνει ο ...Αλλάχ. Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, ο Μεχμέτ Β΄ εγκαθιστά στον Πατριαρχικό θρόνο το φανατικό ανθενωτικό Γεώργιο Σχολάριο, που έγινε γνωστός ως Πατριάρχης Γεννάδιος. Από δω και πέρα, αρχίζει η πραγματική ιστορία του ζητήματος.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ
Η περίοδος από το 1453 έως και 1821 είναι η εποχή μέσα στην οποία διαμορφώνεται το ελληνικό έθνος και, ως εκ τούτου, καθόλου ανάξια λόγου. Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το έθνος είναι ιστορική κατηγορία της εποχής του καπιταλισμού και ότι υπάρχουν τέσσερις προϋποθέσεις για τη συγκρότησή του: ο ενιαίος γεωγραφικός χώρος στον οποίο ζει μια ανθρώπινη κοινότητα, η ενιαία οικονομική ζωή, η ενιαία γλώσσα και η ενιαία συνείδηση. Οι ξενικές κυριαρχίες στον ελλαδικό χώρο συνετέλεσαν, με έναν ιδιόμορφο τρόπο που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε, στη διαμόρφωση αυτών των παραγόντων. Μέσα στις συνθήκες αυτές, η ορθόδοξη εκκλησία επιδρά στη διαμόρφωση της συνείδησης, με τρόπο διαφορετικό στις οθωμανοκρατούμενες από τις βενετοκρατούμενες ελληνικές περιοχές.
Ο οθωμανικός κόσμος μπορεί να παρασταθεί με μία πυραμίδα, διαιρεμένη κατά τρόπο οριζόντιο και κάθετο. Η οριζόντια διάκριση είναι η σαφής και πάγια διαίρεση των κοινωνιών σε τάξεις και δε μας αφορά εδώ. Η κάθετη διαίρεση σχετίζεται με τη διαίρεση της αυτοκρατορίας σε «έθνη» (millet), όπου ο όρος δεν έχει καθόλου τη σημερινή του έννοια. Ως «έθνος» οι Οθωμανοί εννοούσαν την ευρεία θρησκευτική κοινότητα και αναγνώριζαν επισήμως τρεις τέτοιες: τη μουσουλμανική, την εβραϊκή και τη χριστιανική που, εκ των πραγμάτων του γεωγραφικού χώρου, ήταν ταυτόχρονα και ορθόδοξη. Το Ισλάμ υπήρξε γενικά ανεκτικό απέναντι στις «θρησκείες της βίβλου» και ακόμα περισσότερο ανεκτική από την αραβική εκδοχή του υπήρξε η οθωμανική. Η διαίρεση λοιπόν της αυτοκρατορίας σε τρία έθνη θεσμοθετήθηκε και επικεφαλής κάθε έθνους (millet basi) ορίστηκε ο αντίστοιχος θρησκευτικός ηγέτης. Στην περίπτωση, δηλαδή, των ορθοδόξων, ο πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης. Ο αρχηγός του «έθνους» θεωρούνταν υψηλόβαθμος αξιωματούχος της αυτοκρατορίας και έφερε τον τίτλο του πασά με τις τρεις ουρές αλόγων στη σημαία του.
Στην ορθόδοξη εκκλησία απονεμήθηκε από τους Οθωμανούς μια ευρεία δικαιοδοσία, όχι μόνο αντιπροσώπευσης, αλλά και διοίκησης, σε επί μέρους ζητήματα (π.χ. οικογενειακό δίκαιο) πάνω στους ορθόδοξους χριστιανούς υπηκόους τους. Δεδομένου ότι, στα χρόνια του Βυζαντίου, ο κλήρος είχε περιορισμένη πολιτική εξουσία και ο πατριάρχης εξαρτιόνταν πολιτικά από τον αυτοκράτορα, η ορθόδοξη εκκλησία άρχισε για πρώτη φορά να παίζει τόσο ουσιαστικό πολιτικό ρόλο αλλά και, στην ουσία, να ασκεί εξουσία πάνω στους ελληννόφωνους - ορθόδοξους πληθυσμούς. Ετσι, πέρα από τα διαφοροποιητικά στοιχεία αυτών που αντιπροσωπεύει σε σχέση με το περίγυρο (λατινικό ή οθωμανικό) λειτουργεί πλέον και σαν στοιχείο συγκρότησης μιας κοινότητας, με την έννοια ότι αποτελεί το διάμεσό της με τη διοίκηση και το φορέα που η ίδια η κοινότητα αντιλαμβάνεται πιο άμεσα ως φορέα εξουσίας.
Εξ άλλου, από τη βυζαντινή ακόμη εποχή, η ορθόδοξη εκκλησία έπαιζε και οικονομικό ρόλο, που συνίστατο στο ότι η ίδια (κυρίως μέσω των μονών) είχε εκτεταμένους κλήρους στην κατοχή της και λειτουργούσε, επί της ουσίας, σαν φεουδάρχης. Αυτή της η λειτουργία συνεχίστηκε και μέσα στα πλαίσια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεδομένου ότι τα θρησκευτικά - εκκλησιαστικά κτήματα (βακούφια) τελούσαν υπό ειδικό καθεστώς και δε θεωρούνταν ψιλή κυριότητα του οθωμανικού κράτους.
Μέσα στο ορθόδοξο «μιλλέτ» όμως, εκτός από τους ελληνόγλωσσσους πληθυσμούς, συμπεριλαμβάνονταν ακόμη και σλάβοι, Βούλγαροι, Αρβανίτες, Αρμένιοι κ.ά.. Οι άλλοι λοιπόν παράγοντες που συντελούν στη διαμόρφωση του έθνους είναι εκείνοι οι οποίοι ενεργοποιούνται κατ’ εξοχήν και οδηγούν στην οριστική διαφοροποίηση και το σχηματισμό του νέου ελληνισμού. Κυρίως, οι οικονομικές δραστηριότητες, με αιχμή στην ανάπτυξη του εμπορίου και, κατά δεύτερο λόγο, της βιοτεχνίας. Υπάρχουν ωστόσο και άλλα, σοβαρά στοιχεία του εποικοδομήματος που βοηθούν στο σχηματισμό του ελληνικού έθνους. Κυρίαρχο ανάμεσά τους είναι οπωσδήποτε η γλώσσα, μια γλώσσα της οποίας οι ρίζες ανάγονται στη βαθιά αρχαιότητα και η οποία υπήρξε γλωσσική αντανάκλαση του πλουσιότερου και αρτιότερου πολιτισμού που ανέδειξε ο δουλοκτητικός κόσμος. Εδώ, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ορθόδοξη εκκλησία στάθηκε, κατά το μάλλον ή ήττον, εχθρικά απέναντι στη ζωντανή εξέλιξη αυτής της γλώσσας, τη λαϊκή νέα ελληνική γλώσσα. Η επίσημη γλώσσα της εκκλησίας, όπως εξ άλλου και σε όλη τη διάρκεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ήταν αττικίζουσα.
Σ’ αυτό το σημείο, ανοίγουν δύο σημαντικά ζητήματα: το ένα έχει να κάνει με τη στάση της ορθόδοξης εκκλησίας απέναντι στους Οθωμανούς και το δεύτερο με τη στάση της ορθόδοξης εκκλησίας απέναντι στην παιδεία. Δεν είναι μάλιστα αυτά τα δύο ζητήματα άσχετα μεταξύ τους. Θα πρέπει να πούμε από την αρχή ότι η ορθόδοξη εκκλησία αποδέχτηκε καθ’ ολοκληρίαν την προστασία και τις διοικητικές εξουσίες που της είχαν απονεμηθεί από την Υψηλή Πύλη. Το γεγονός αυτό, τουλάχιστον για τους πρώτους αιώνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δεν εμπεριέχει καμία ιδιαίτερη ηθική μομφή. Ηταν ακόμη «φυσικό», σε σχέση με τα δεδομένα και τα αιτήματα της εποχής. Ο βασικός ρόλος της ορθόδοξης εκκλησίας - όπως τουλάχιστον η ίδια τον αντιλαμβανόταν - διασφαλιζόταν απόλυτα και αυτός δεν ήταν άλλος από τη διαφύλαξη της ορθής πίστης και της σωτηρίας του ποιμνίου της, ενώ επίσης διασφαλίζονταν και τα υλικά της αγαθά. Ακόμη και η εκκλησιαστική φιλολογία των πρώτων αυτών αιώνων, δεν έχει την τάση να αντιπαρατίθεται θεολογικά στο Ισλάμ. Η εκκλησία βέβαια αντιτάχθηκε, όπως ήταν φυσικό, στους - κάποτε - μαζικούς εξισλαμισμούς που, όμως, δεν ήταν πάντοτε αναγκαστικοί.(6) Η εκκλησία συνεχίζει επίσης αδιαλείπτως τη σκληρή πολεμική της εναντίον των «κακοδόξων» καθολικών, μια πολεμική που επιτείνεται, ορισμένες φορές, από την πολιτική των επικυρίαρχων απέναντι στον ορθόδοξο κλήρο στις βενετοκρατούμενες ελληνικές χώρες. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγραψε ο Πατριάρχης Μάξιμος ο Γ΄, στα 1483, στο δόγη της Βενετίας, για να παραπονεθεί για την κατάσταση του ορθόδοξου κλήρου στις βενετοκρατούμενες χώρες: «πάσχομεν υπό των Τούρκων συγχωρήσει θεού δια τας αμαρτίας ημών, πλην έχομεν πάσαν ελευθερίαν, ώστε ...πάντα πράττειν ακωλύτως τα εκκλησιαστικά και εν μέσω τω τόπω των ασεβών»(7).
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, διαφαίνεται και μια προσπάθεια συνεννόησης και συνδιαλλαγής με τους διαμαρτυρόμενους, η οποία ξεκίνησε με τις προσπάθειες του περίφημου Γερμανού θεολόγου και ελληνιστή Φιλίππου Μελάγχθωνα (Philipp Schwarzerd, 1497-1560), ο οποίος απέστειλε στον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Ιερεμία Β΄ επιστολή στα ελληνικά και μια ελληνική μετάφραση της «Αυγουστιαίας Ομολογίας».(8) Τον επόμενο αιώνα (16ο) έγινε μια δεύτερη προσπάθεια συνεννόησης των δύο εκκλησιών, επί Πατριαρχίας Ιερεμία Β΄ του Τρανού, η οποία όμως κατέληξε σε πλήρη αποτυχία. Τα αίτια, πέρα από τα δογματικά ζητήματα, τα οποία δεν αντέχουν σε επιστημονική ανάλυση, βρίσκονταν πέρα από τις προθέσεις των δύο εκκλησιών. Το μόνο κοινό που είχαν ήταν ο αντικαθολικισμός τους. Από την άλλη, ενώ ο προτεσταντισμός ήταν σαφώς το δόγμα της πρωταρχικής συσσώρευσης και ανταποκρινόταν στις ανάγκες της ανερχόμενης αστικής τάξης, η ορθοδοξία ήταν ένα δόγμα προσκολλημένο σε μεσαιωνικά σχήματα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο προτεσταντισμός ήταν πιο ανεκτικός ή πιο φιλάνθρωπος. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που βεβαιώνουν για το αντίθετο).(9)
Η ορθόδοξη εκκλησία, τους πρώτους τουλάχιστον αιώνες της οθωμανικής κυριαρχίας, δεν ήταν αμέτοχη της παιδείας. Μιλάμε βέβαια για τον ανώτατο κλήρο. Όμως, πριν αναφερθούμε στις σχέσεις της με τις επιστήμες και τα γράμματα, καλό θα ήταν να αναφερθούμε σε ένα μύθο, από τους πιο διαδομένους της ελληνικής ιστοριογραφίας, που διαμορφώθηκε μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και που συντέλεσε στο να περιβληθεί η ορθοδοξία την αίγλη της «εθνεγερτικής» δύναμης. Αναφερόμαστε βεβαίως στο μύθο περί «Κρυφού Σχολειού». Είναι γνωστή σε όλους η εικόνα του καλόγερου που, μέσα στο σκοτάδι, διδάσκει γραφή και ανάγνωση στους μαθητές που έρχονται κρυφά στο κελί του, νύχτα και με τη βοήθεια του ...φεγγαρακίου του γνωστού τραγουδιού. Καμία ιστορική τεκμηρίωση δεν υπάρχει για τούτη τη διαδικασία. Και δεν είναι μόνο η έλλειψη πηγών και κειμένων που συντελεί στη διάλυση αυτού του μύθου, αλλά και η ίδια η κοινή λογική που απορρέει από τη γνώση άλλων ιστορικών πραγματικοτήτων. Η Οθωμανική αυτοκρατορία οπωσδήποτε δε μεριμνούσε για την παροχή μαζικής μόρφωσης στους υπηκόους της, χριστιανούς και μουσουλμάνους. Ομως, οργανωμένο σύστημα λαϊκής παιδείας δεν υπήρχε σε καμία φεουδαρχική χώρα. Επί πλέον, οι διοικητικοί αξιωματούχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (στους οποίους ανήκε και ο ανώτατος ορθόδοξος κλήρος, καθώς και πολλά άλλα πρόσωπα «έλληνες το γένος») όφειλε να γνωρίζει κάτι περισσότερο (ίσως πολύ περισσότερο) από γραφή και ανάγνωση. Μεταξύ άλλων και αυτό το σκοπό επιτελούσε η «Μεγάλη του Γένους Σχολή» στην Κωνσταντινούπολη, η οποία λειτουργούσε ανοιχτά και υπό την πλήρη προστασία της Υψηλής Πύλης. Ακόμη, η ύπαρξη πολλών λογίων πατριαρχών και άλλων μορφωμένων ελλήνων, που ασκούσαν πολύ υψηλά διοικητικά αξιώματα, φανερώνει ότι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οι πιο εγγράμματοι ήσαν, κατά το μάλλον ή ήττον, οι Ελληνες.
Αυτά όσον αφορά τους πρώτους αιώνες της Οθωμανικής κυριαρχίας. Το 18ο όμως πια αιώνα, συντελούνται ριζικές μεταβολές στην ίδια την ταξική θέση και διαστρωμάτωση των υποδούλων. Τότε, σχηματίζεται η αστική τάξη, η οποία αναζητά τις ρίζες του «γένους» στο παρελθόν, ανακαλύπτει την ελληνική αρχαιότητα και διαμορφώνει ελληνική εθνική συνείδηση. Ενα από τα σημαντικότερα φανερώματα της αστικής ανάπτυξης, είναι και η αγάπη για τη γνώση και την παιδεία. Μέσα στο 18ο αιώνα, στις πόλεις του ελλαδικού χώρου, όπου τουλάχιστον υπάρχουν σοβαρά συμπτώματα αστικής ανάπτυξης (π.χ. Γιάννενα) ιδρύονται συνολικά 400 σχολεία, καθόλου κρυφά, εντελώς φανερά και ανθούντα.(10)
Η συμβολή λοιπόν της εκκλησίας στην υπόθεση της παιδείας των υποδούλων δεν υπήρξε οπωσδήποτε ασήμαντη, βρίσκεται όμως πολύ μακριά από τις μυθοπλασίες της παραδοσιακής ιστοριογραφίας. Αφορά κυρίως τους πρώτους αιώνες της κατάκτησης και σχετίζεται με την εκπαίδευση ανώτατων κληρικών και διοικητικών αξιωματούχων, ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται στην άσκηση των καθηκόντων τους. Πρέπει ωστόσο να τονίσουμε ότι, μέχρι τουλάχιστον το 18ο αιώνα, οι μορφωμένοι κληρικοί δεν περιφρονούν τις επιστημονικές ανακαλύψεις της «δυτικής» επιστήμης και προάγουν τόσο τις θετικές όσο και τις πολιτικές επιστήμες.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΙΣ ΛΑΤΙΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ
Το είπαμε και προηγουμένως: η ορθοδοξία θεωρούσε αντίπαλό της περισσότερο τη δυτική εκκλησία και λιγότερο το Ισλάμ. Βέβαια, από το 15ο αιώνα και μετά, η αντιπαλότητα αυτή αντανακλά παρωχημένα κοινωνικά και ιστορικά σχήματα. Στην ίδια τη Δυτική Ευρώπη, το κλασικό μεσαιωνικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο ο Πάπας είναι ο επί γης εκπρόσωπος του ανώτατου φεουδάρχη θεού, κλονίζεται, καθώς η διαδικασία της πρωταρχικής συσσώρευσης βρίσκει την ιδεολογική - δογματική της έκφραση στο νεοπαγές δόγμα που διατύπωσε ο Λούθηρος και την πολιτική στη διαμόρφωση του έθνους - κράτους. Στην Ανατολή, όπου οποιαδήποτε προσπάθεια αστικής ανάπτυξης ανακόπτεται κατ’ αρχήν εξ αιτίας της οθωμανικής κατάκτησης, η ορθόδοξη εκκλησία μένει προσκολλημένη στο φεουδαρχικό υπόβαθρο του βυζαντινού παρελθόντος και του οθωμανικού παρόντος. Εδώ όμως υπεισέρχεται ένας εξωγενής παράγων: η κατοχή σημαντικού μέρους του ελλαδικού χώρου, με κατ’ εξοχήν ελληνόγλωσσους και ορθόδοξους πληθυσμούς, από «δυτικές», λατινικές και φραγκικές δυνάμεις, κυρίως από Βενετία (Κρήτη, Πελοπόννησος, Κυκλάδες, Ιόνια νησιά) και από τη Γένοβα (Χίος, Μυτιλήνη). Υπάρχει και η ιδιάζουσα περίπτωση της Ρόδου, η οποία ανήκει στους μοναστικό - πολεμικό τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου. Καθώς όμως το μεγαλύτερο μέρος του λατινοκρατούμενου ελλαδικού χώρου ανήκει στη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, θα ασχοληθούμε κυρίως με τη δική της εκκλησιαστική πολιτική.
Η πολιτική της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας απέναντι στους ελληνορθόδοξους υπηκόους της καθορίζεται κατ’ εξοχήν από την πολιτική της απέναντι στη Ρώμη και τον Πάπα. Η Βενετία, «μόνη ιταλική πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε σαν Ελληνίδα», επιχείρησε από πολύ νωρίς μια σχετική εκκλησιαστική ανεξαρτησία από την Αγία Εδρα, θεωρώντας ότι έτσι μπορούσε πολύ πιο άνετα να θεμελιώσει την εμπορική κυριαρχία της στη Μεσόγειο. Μέσα στα πλαίσια αυτής της διαφοροποίησης εντάσσεται και η αρπαγή από την Αλεξάνδρεια ενός σώματος το οποίο βαπτίσθηκε «σκήνωμα του Αγίου Μάρκου», μεταφέρθηκε στη Βενετία και έγινε ο πολιούχος Αγιος της πόλης, προς τιμήν του οποίου κτίσθηκε και η περίφημη Βασιλική (εμπνευσμένη αρχιτεκτονικά από το Βυζάντιο). Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι ο καθολικός επίσκοπος της Βενετίας φέρει ακόμα και σήμερα τον τίτλο του Πατριάρχη (Patriarca) και ότι αυτή η περίπτωση είναι η μοναδική που ο τίτλος αυτός συναντάται στην καθολική εκκλησία. Η Βενετία δε θέλει, στις περιοχές που κατέχει, να δυσαρεστήσει το «δικό της» καθολικό κλήρο ούτε να έρθει σε πλήρη ρήξη με την Αγία Εδρα. Δε θέλει όμως από την άλλη να δημιουργήσει ερείσματα που θα διευκολύνουν την καθολική προπαγάνδα, με την έννοια ότι θα δημιουργούνταν ταυτόχρονα ερείσματα για την ανάπτυξη της παπικής πολιτικής. Δεδομένου δε ότι εθνικό αίσθημα δεν υπάρχει τα χρόνια για τα οποία μιλάμε, η εκκλησιαστική πολιτική της Γαληνοτάτης ήταν μια πολιτική εξισορρόπησης πιθανών αντιθέσεων που θα μπορούσαν να οξυνθούν και να οδηγήσουν σε εξεγέρσεις.
Βεβαίως, ο καθολικός κλήρος ευνοήθηκε παντού και σε αυτόν αποδόθηκε η κτηματική περιουσία του ορθόδοξου. Η καθολική εκκλησία, σε πολλές περιπτώσεις , υπήρξε η ίδια φεουδάρχης, όχι όμως περισσότερο ή λιγότερο αντιπαθητικός από τους κοσμικούς χωροδεσπότες. Στην περίπτωση μάλιστα των Ιονίων νήσων, από το 16ο αιώνα και μετά, αρχίζει η αντίστροφη διαδικασία και τα κτήματα της καθολικής εκκλησίας επιστρέφονται στον ορθόδοξο κλήρο, ενώ υπάρχουν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες ορθόδοξες εκκλησίες ή μοναστήρια που βρίσκονται μέσα σε φέουδα καθολικής ιδιοκτησίας θεωρούνται προστατευόμενα από τον ίδιο το φεουδάρχη (jus patronato).
Περιπτώσεις διώξεων ιερέων δεν υπάρχουν ιδιαίτερα τρανταχτές, εκτός ίσως από την Κρήτη, επειδή αρκετοί ορθόδοξοι ιερείς συμμετείχαν στις αντιβενετικές εξεγέρσεις του Σήφη Βλαστού και του Καντανολέου (15ος και 16ος αιώνας αντίστοιχα).
Λατρευτικές εκδηλώσεις δεν απαγορεύτηκαν, εκτός από τη χειροτόνηση ιερέων και την ανάδειξη επισκόπων, σε συγκεκριμένες τουλάχιστον περιοχές (Κρήτη, Κέρκυρα). Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις, ο ορθόδοξος κλήρος όφειλε να τελεί λειτουργίες από κοινού με τον καθολικό,(11) πράγμα που άφησε αρκετές ιδιαιτερότητες στο τυπικό και στην αρχιτεκτονική των ορθόδοξων ναών, κυρίως στα Επτάνησα.
Μετά τη Σύνοδο του Τρέντο (1534 - 1565), με την οποία θεωρείται ότι ξεκινά η επιθετική πολιτική της Καθολικής Εκκλησίας απέναντι στους διαμαρτυρόμενους, εντείνεται η καθολική δραστηριότητα στον ελλαδικό χώρο. Παρ’ όλο που αυτή δεν μπορεί (για ευνόητους λόγους) να εκδηλωθεί στις οθωμανοκρατούμενες περιοχές, άρα αναγκαστικά διεξάγεται στις βενετοκρατούμενες, δε συναντά την εύνοια των βενετικών αρχών και δε γίνεται με δική τους πρωτοβουλία. Φορείς της επονομαζόμενης «propaganda fide» είναι κυρίως τα μοναστικά τάγματα τα οποία ασκούν και φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Ωστόσο, δε φαίνεται να εδραιώνονται ιδιαίτερα στη συνείδηση των κατοίκων των περιοχών στις οποίες ασκούν τις δραστηριότητές τους.
Γενικά, η αντιφατική αλλά μάλλον ήπια πολιτική των Βενετών σε ζητήματα θρησκείας λειτούργησε, προοπτικά, προς όφελος του ορθόδοξου δόγματος. Καθώς, όπως είπαμε και στην περίπτωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η έννοια του έθνους δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, οι ελληνόγλωσσοι και ορθόδοξοι υπήκοοι των βενετοκρατούμενων χωρών, προσδιορίζονταν από τη διοίκηση ως «persone di rito greco ortodosso»,(12) σε αντιδιαστολή με τους Σέρβους και Δαλματούς που προσδιορίζονταν ως «persone di rito serbo ortodosso». Η μακρόχρονη συμβίωση ορθόδοξων και καθολικών πληθυσμών στον ίδιο χώρο λειτούργησε αφομοιωτικά ως προς τους δεύτερους και παρ’ όλο που οι περισσότεροι από αυτούς ανήκαν στην κυρίαρχη τάξη ή υπηρετούσαν τη διοίκηση. Τα παραδείγματα εξορθοδοξισμένων βενετικών οικογενειών είναι πολλά και επιφανή, αρκεί να αναφέρουμε ανάμεσά τους Σολωμούς και τους Καποδίστριες. Οι εντάσεις μεταξύ των κοινοτήτων δεν ήταν ποτέ μεγάλες, κυρίως στα Ιόνια νησιά. Πολλές φορές εξ άλλου, ο ορθόδοξος κλήρος ήταν αναπόσπαστο τμήμα της διοίκησης και τη βοηθούσε. Στην αγροτική Κέρκυρα του 18ου αιώνα, με τον ήχο της καμπάνας και την απειλή του αφορισμού, από τον ορθόδοξο κλήρο, διεξαγόταν η κατάρτιση των κατάστιχων των φέουδων.(13) Πάντως, περισσότερο ο μύθος και λιγότερο η ιστορία μαρτυρά ότι το 1797, ανάμεσα στο πλήθος που υποδέχτηκε τους δημοκρατικούς Γάλλους στην κεντρική πλατεία της Κέρκυρας, ήταν και ο Μεγάλος Πρωτοπαππάς, Χαλικιόπουλος - Μάντζαρος. Τούτο βέβαια είναι λίγο περίεργο, δεδομένης της πολύ κακής σχέσης του ορθόδοξου κλήρου με τα γαλλικά πράγματα και τα γαλλικά γράμματα (δηλαδή με το κίνημα του Διαφωτισμού και την Επανάσταση).
Μια σχετικά ιδιαίτερη περίπτωση είναι αυτή του καθολικισμού στις ανατολικές Κυκλάδες και ακόμα πιο ιδιάζουσα είναι η περίπτωση της Σύρου. Στις περιοχές που υπάγονταν απευθείας στη βενετική διοίκηση, όπως είδαμε και προηγουμένως, η διαδικασία αφομοίωσης λειτούργησε υπέρ των ορθοδόξων (και είναι, ακόμα και σήμερα, χαρακτηριστικά λίγος ο αριθμός των καθολικών στα Ιόνια νησιά). Αντίθετα στις Κυκλάδες που είχαν καταληφθεί από Βενετούς άρχοντες στο όνομα της Γαληνοτάτης, ο καθολικισμός επιβίωσε: στα περισσότερα από αυτά τα νησιά, ιδίως στη Νάξο, είναι φανερό, ακόμα και από την αρχιτεκτονική των πόλεων, ότι ο καθολικισμός είναι κατακτητικής προέλευσης: τα «φράγκικα» σπίτια βρίσκονται μέσα στα όρια του Κάστρου. Αντίθετα, στη Σύρο (και εδώ έγκειται η ιδιαιτερότητά της) οι καθολικοί του νησιού αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία, ισχυρίζονται ότι ακολουθούσαν ανέκαθεν το λατινικό τυπικό και η καθολική μητρόπολη του νησιού, ο Αγιος Γεώργιος, θεμελιώθηκε πριν από το 1204.(14)
18ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ
Η ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΕΘΝΟΥΣ - ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Εάν, στους προηγούμενους αιώνες, η παιδευτική συνεισφορά της εκκλησίας δεν ήταν ασήμαντη και έγινε κατορθωτή η ανάδειξη στον πατριαρχικό θρόνο σπουδαίων λογίων, όπως π.χ. του Κυρίλλου Λουκάρεως, κατά το 18ο, η ίδια η εκκλησία σαν δομή, λειτουργία και αντίληψη της πραγματικότητας ξεπερνιέται από την ίδια τη ζωή. Ο 18ος είναι ο αιώνας κατά τον οποίο ο «Ρωμιός» γίνεται Ελληνας, κυρίως μέσα από την ανάπτυξη καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και διαμόρφωσης αστικής τάξης. Αυτή η αστική τάξη ανασύρει μνήμες του - πολύ έντονου εξ άλλου - παρελθόντος του χώρου, ώστε να δημιουργήσει το θεωρητικό εκείνο υπόβαθρο που θα της επιτρέψει να διεκδικήσει το δικό της, «εθνικό» χώρο, τη δική της δηλαδή ενιαία αγορά, έξω από τις ισχυρές φεουδαρχικές δεσμεύσεις που επέβαλλε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η εκκλησία μένει πίσω από τις τρέχουσες οικονομικές και πολιτισμικές πραγματικότητες. Εχοντας τη συγκεκριμένη θέση, που αναλυτικά περιγράψαμε, σε σχέση με τη διοίκηση, εννοεί να μη χάσει αυτά της τα προνόμια. Στην καλύτερη περίπτωση, προσβλέπει στην «ελληνοποίηση» της αυτοκρατορίας, στη διάβρωσή της δηλαδή από τα μέσα, από το ακμαίο ελληνικό στοιχείο. Στη χειρότερη, είναι εντελώς αντίθετη με οποιαδήποτε επαναστατική κίνηση που θα αποσκοπούσε στη δημιουργία ελληνικού κράτους.(15) Αυτές τις κινήσεις μάλιστα τις δαιμονοποιεί, ταυτίζοντάς τις (με αρκετή δόση αλήθειας, οπωσδήποτε) με το κίνημα του διαφωτισμού, τα περίφημα «γαλλικά γράμματα» που τα θεωρεί προπύργιο αθεϊας. Είναι εξ άλλου, πολύ γνωστές οι άγριες ιδεολογικές - και όχι μόνο - συγκρούσεις ανάμεσα σε εκπροσώπους του κλήρου και σε επιφανείς εκπροσώπους του διαφωτισμού.(16) Ενδεικτικά αναφέρουμε την «Πατρική διδασκαλία», του πατριαρχικού λόγιου Αθανάσιου Πάριου, στην οποία η Οθωμανική κυριαρχία χαρακτηρίζεται τιμωρία εκ θεού και η οποία προκάλεσε την μήνιν και την οργισμένη απάντηση του Αδαμάντιου Κοραή, με τη δημοσίευση της «Αδελφικής Διδασκαλίας», ενός πραγματικά επαναστατικού κηρύγματος. Αλλά και η σύγκρουση ανάμεσα στο Ρήγα και στον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ (τον υπερτιμημένο από την αστική ιστοριογραφία, ο οποίος επί πλέον καταδίκασε και το κίνημα του Υψηλάντη) φανερώνει την αγκύλωση και την προσήλωση της εκκλησίας σε παρωχημένες δομές και αναγκαιότητες. Στην πιο επίσημη έκφρασή της λοιπόν, η Ορθόδοξη εκκλησία υπήρξε αντίθετη με τη διατύπωση του αιτήματος για συγκρότηση έθνους κράτους.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η ιστορική αυτή αναδρομή έγινε κυρίως για να καταδειχτεί το πώς και πότε, ιστορικά, η ορθόδοξη εκκλησία (και το δόγμα του οποίου αποτελεί την οργανωτική αποκρυστάλλωση) εξέφρασε την ανθρώπινη κοινότητα που αποτέλεσε αργότερα το ελληνικό έθνος. Θα πρέπει να πούμε ότι η ορθοδοξία, έχοντας ανθίσει στον ανατολικό χώρο, με τις πολύ έντονες κλασικές και ελληνιστικές μνήμες, διέσωσε στο τυπικό της πολλά στοιχεία της αρχαιοελληνικής κουλτούρας. Δεν εννοούμε μόνο τη γλώσσα, αλλά και τη δομή της λειτουργίας (η οποία απηχεί μνήμες αρχαίας τραγωδίας) καθώς και θεολογικούς συμβολισμούς οικείους στον αρχαίο ελληνικό χώρο, π.χ. την Ανάσταση, που αποτελεί πολύ σημαντικότερη γιορτή για την Ορθοδοξία, από ότι για τον καθολικισμό που προβάλλει περισσότερο τα Χριστούγεννα. Από την άποψη αυτή, ο συντηρητισμός της (με την έννοια της διάσωσης αυτών των στοιχείων) βοήθησε στη διατήρηση των πολιτισμικών εκείνων στοιχείων στα οποία κατέφυγε το διαμορφούμενο ελληνικό έθνος για να ολοκληρώσει τη συγκρότηση της συνείδησής του. Από την άλλη, στη μακραίωνη περίοδο των ξενικών κυριαρχιών στον ελλαδικό χώρο, η ορθοδοξία συντέλεσε ώστε το πρόπλασμα του ελληνισμού να λειτουργεί ως κοινότητα με ενιαία χαρακτηριστικά, αλλά και να διαφοροποιείται από τους αλλόδοξους και αλλόθρησκους. Μέχρι εκεί και μέχρι την εποχή που η πολιτική και η ιδεολογία αποκρυσταλλώνονταν κυρίως σε σχήματα θρησκευτικά, όντως η ιδιότητα του ορθοδόξου υπήρξε στοιχείο που βοήθησε στη συγκρότηση του ελληνικού έθνους. Από τη στιγμή όμως που το ελληνικό έθνος, διαμορφωμένο πια, αναζητά συνειδητά στην αρχαιότητα τις πηγές του και επενδύεται ιδεολογικά με τις θέσεις του διαφωτισμού (που, άλλωστε, ανταποκρίνονται στις διαδικασίες της βάσης και στην ανάπτυξη αστικής τάξης) ο ρόλος της ορθοδοξίας υποχωρεί. Ο Ελληνας (ή πιο συχνά Γραικός) του 18ου και των αρχών του 19ου αιώνα δεν είναι απαραίτητο να προάγει τη θρησκευτική του πίστη ως διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό.(17) Το «εν έθνος - Γραικογάλλοι» του Κοραή φανερώνει ότι ο ελληνικός διαφωτισμός θεωρεί ως συγκροτησιακό στοιχείο μιας κοινότητας περισσότερο την ιδεολογία και τα πολιτικά αιτήματα και λιγότερο τη θρησκεία.
Το ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε μετά το 1832 είναι κράτος αστικό ως προς τις προϋποθέσεις ύπαρξής του, τα αίτια δημιουργίας του, τους σκοπούς του. Θα τολμούσαμε μάλιστα να πούμε ότι η ελληνική επανάσταση υπήρξε υπόδειγμα εθνικής - απελευθερωτικής επανάστασης υπό την καθοδήγηση της αστικής τάξης και με σκοπό τη δημιουργία έθνους - κράτους. Ομως, από μια άλλη πλευρά, παλαιότερα κοινωνικά μορφώματα, κληρονομιά της Οθωμανικής τάξης πραγμάτων, παρέμειναν σε αυτό ζωντανά και ενεργά, με αποτέλεσμα ουκ ολίγους συμβιβασμούς από την πλευρά των αστών μαζί τους. Αυτά τα στρώματα εκφράζονταν κυρίως ιδεολογικά από την ορθόδοξη εκκλησία,(18) η οποία διαμόρφωσε για τον εαυτό της το μύθο της «κιβωτού του γένους» και τον περιεβλήθη, με όλη τη λάμψη που της προσπορίζει. Δε λέει ψέματα, αλλά οχυρωμένη πίσω από τη μεταφυσική - ιδεαλιστική αντίληψη της πραγματικότητας και από έναν καθόλου αθώο εκλεκτικισμό, δε λέει και όλη την ιστορική αλήθεια. Και όταν αναφερόμαστε στην ιστορική αλήθεια δεν εννοούμε την εύκολη ερμηνεία που δίνεται στα ιστορικά γεγονότα, σχετικά με «καλούς - αγωνιστές» ή «κακούς» ιερείς ή την πλούσια φιλολογία σχετικά με τον ανώτατο και τον κατώτερο κλήρο. Εννοούμε κυρίως εκείνη την ιστορική αλήθεια που διακριβώνει το πώς κάθε στοιχείο του εποικοδομήματος εδράζεται στη συγκεκριμένη οικονομικο - κοινωνική βάση, την εκφράζει και, με τη σειρά του, επιδρά σε αυτήν.
Στην προσπάθειά της αυτή, η εκκλησία συνεπικουρείται από το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι σχεδόν αμιγώς ορθόδοξη χώρα. Το σχεδόν όμως αυτό έχει δύο παραμέτρους: η πρώτη σχετίζεται με την ύπαρξη αλλόδοξων και αλλόθρησκων μειονοτήτων. Η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης συνιστά ένα ζήτημα αρκετά περίπλοκο και έξω από τις προθέσεις και τις δυνατότητες του παρόντος άρθρου. Οι εβραίοι της Ελλάδας, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι χαρακτηριστικά λίγοι, ενώ πολλοί λίγους πιστούς έχουν και τα λογής ευαγγελικά δόγματα και οι λογής ευαγγελικές εκκλησίες. Σχετικά πιο πολυάριθμη, αντίθετα, είναι η καθολική κοινότητα (δεν αναφερόμαστε στην Ουνία, που θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα ολόκληρης πραγματείας). Οι Ελληνες καθολικοί προέρχονται, στην πλειοψηφία τους, από τα νησιά των ανατολικών Κυκλάδων και, κυρίως, από τη Σύρο (στην περίπτωση της οποίας κάναμε ειδική μνεία παραπάνω). Παρά τη διάχυτη αντίληψη ότι πάντοτε αυτοί έχαιραν της Παπικής προστασίας (κατηγορία που φτάνει στον ισχυρισμό ότι, κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν ειδικά προνόμια από την ιταλική διοίκηση, την ίδια στιγμή που οι ορθόδοξοι επένοντο) ωστόσο δε στερούνται καθόλου ελληνικής εθνικής συνείδησης και, επί πλέον, υπήρξαν πάντα το ταξικά αδύνατο μέρος του πληθυσμού του νησιού. Πάντως, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς (χωρίς ίχνος ειρωνείας) την αναμφισβήτητη συμβολή της καθολικής κοινότητας της Σύρου στη διαμόρφωση ενός σημαντικού κομματιού του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, μέσω του επιφανέστερου τέκνου της του οποίου η προτομή με το χαρακτηριστικό μουσικό όργανο κοσμεί τη μικρή ομώνυμη πλατεία της Ανω Σύρου ...
Είπαμε προηγουμένως ότι το «η Ελλάδα είναι σχεδόν αμιγώς ορθόδοξη χώρα» έχει δύο παραμέτρους. Η δεύτερη σχετίζεται με τον -μη καταγράψιμο- αριθμό των αθρήσκων ή αθέων Ελλήνων πολιτών. Πίσω από το περίφημο «Χ.Ο.» των ταυτοτήτων σαφώς δεν κρύβεται πάντα ένας πιστός. Κρύβονται και πολλοί άνθρωποι που -κάποτε και μέσα από διαφορετικούς ιδεολογικούς δρόμους- δεν προσδιορίζονται ως προσωπικότητες από τη σχέση τους με το θείο, αλλά από την απάρνησή του. Κυρίως οι μαρξιστές και οι κομμουνιστές (αλλά και ορισμένοι αστοί διανοητές) έχουν αποστασιοποιηθεί από το φαινόμενο «θρησκεία», χωρίς να έχουν απεμπολήσει και την εθνική τους συνείδηση. Από μια άλλη πλευρά, ακόμη και αυτή η κατηγορία προσδιορίζεται κατά μεγάλο μέρος πολιτισμικά από το «Η ζωή εν τάφω» ή από την αδίκως υποτιμημένη βυζαντινή αισθητική στις εικαστικές τέχνες, στοιχεία που κληρονομήθηκαν στο νέο ελληνικό πολιτισμό μέσω της λαϊκής αλλά και λαϊκότροπης λόγιας τέχνης.
Τι θέλουμε να πούμε με τούτο; Η θρησκεία είναι μια αντιεπιστημονική θεώρηση της πραγματικότητας που ανταποκρίνεται στους ταξικούς οικονομικοκοινωνικούς σχηματισμούς και στην επιστημονική και γνωστική ανεπάρκεια του ανθρώπου. Ωστόσο, όντας στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού έχει δημιουργήσει τέχνη, φιλολογία και νοοτροπίες που έχουν επιδράσει βαθιά στη διαμόρφωση συνειδήσεων. Η ορθοδοξία, ως δόγμα και εκκλησία, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Η συμβολή της λοιπόν στη συγκρότηση της ελληνικής συνείδησης βρίσκεται σε τούτο: βοήθησε τη συγκρότηση της κοινότητας των ελληνοφώνων (με την ευρεία έννοια) και ενέτεινε τη διαφοροποίηση από τις άλλες ανθρώπινες ομάδες με τις οποίες αυτοί συμβίωσαν ιστορικά. Η συμβολή της είναι επίσης σημαντική σε επίπεδο τέχνης, κουλτούρας, νοοτροπίας. Ομως, σε επίπεδο ιδεολογικό - επιστημονικό, αντίληψης της ζωής (που αποκρυσταλλώνεται, μεταξύ άλλων, και ως αίσθηση ελληνικότητας) δεν ήταν, μετά το 18ο αιώνα και πολύ περισσότερο δεν είναι σήμερα στοιχείο «εκ των ουκ άνευ». Εκτός αν θεωρήσουμε - και ας μας συγχωρεθεί από τους αναγνώστες η προσέγγιση των παραδειγμάτων - ότι ο στίχος «τα ματόκλαδά σου λάμπουν σαν τα λούλουδα του κάμπου» δεν είναι κομμάτι του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Η ότι η συγκλονιστική πραγματικότητα που συμπυκνώθηκε στη φράση του Νίκου Μπελογιάννη «εμείς αγαπάμε την Ελλάδα με το αίμα μας» ειπώθηκε από τα χείλη ενός ανθρώπου βαθιά θρησκευόμενου.
Βιβλιογραφία
«Ιστορία του Ελληνικού Εθνους» (Εκδοτική Αθηνών, τόμοι Θ΄, Ι΄, ΙΑ΄).
Στήβεν Ράνσιμαν: «Βυζαντινός Πολιτισμός» (εκδ. Γαλαξίας).
Βασίλης Κρεμμυδάς: «Εισαγωγή στην Ιστορία της Νεοελληνικής Κοινωνίας (1700 - 1821) (εκδ. Εξάντας).
Νίκος Γ. Σβορώνος: «Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας» (εκδ. Θεμέλιο).
Peter Sugar: «Η νοτιοανατολική Ευρώπη κάτω από Οθωμανική κυριαρχία (1354 - 1804)» (εκδ. Σμίλη)
Επίσης, χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από ανέκδοτα βενετικά φεουδαρχικά κατάστιχα, προερχόμενα από το Archivio di Stato της Βενετίας.
-------------------------------------------------------------------------------
Η Δώρα Μόσχου είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ.
1.Παραπέμπουμε σε παλαιότερο άρθρο μας (ΚΟΜΕΠ, τεύχος 3, 1998) που αναφερόταν στη διαμάχη σε σχέση με την «Ανατολή» και τη «Δύση» και την ένταξη της Ελλάδας σε μία από τις δύο αυτές γεωγραφικές - πολιτικές - πολιτισμικές ενότητες.
2.«Και εκ του υιού»: δογματικό σημείο σύγκρουσης ανάμεσα στην ανατολική - ορθόδοξη και στη δυτική - καθολική εκκλησία. Σύμφωνα με την άποψη της πρώτης, οι καθολικοί πρόσθεσαν αυθαίρετα στο «Σύμβολο της Πίστεως» ότι το Αγιο Πνεύμα προέρχεται τόσο από τον Πατέρα όσο και από το γιο. Η σκέψη του Μεσαιωνικού ανθρώπου λεπτολογούσε κατά πολύ ιδιόρρυθμο τρόπο...
3.Την ίδια εποχή, αναπτύσσεται εμπόριο και βιοτεχνία και στις πόλεις της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Είναι όμως ζήτημα προς διερεύνηση κατά πόσο αυτού του είδους η αστική ανάπτυξη αποτελεί επιβίωση των αντίστοιχων σχέσεων παραγωγής στα πλαίσια του δουλοκτητικού συστήματος, που εξέπνευσε αργά στο βυζαντινό χώρο, ή προανάκρουσμα των νέων κοινωνικών σχέσεων.
4.Φεουδαρχικός κώδικας καταρτισμένος ειδικά για να εφαρμοστεί στις περιοχές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που κατέλαβαν οι Φράγκοι.
5.Για παράδειγμα, έχει διαφορετικό χαρακτήρα ο αντιλατινισμός στις φραγκοκρατούμενες ελληνικές χώρες - για τον οποίο θα μιλήσουμε αναλυτικότερα παρακάτω - και διαφορετικό ο αντιλατινισμός της Κωνσταντινούπολης, που εκδηλώνεται κυρίως με το μίσος έναντι των γενουατών, βενετών και πισατών εμπόρων, μονίμων τροφοδοτών της πόλης σε είδη πρώτης ανάγκης, που είχαν σχηματίσει μεγάλες περιουσίες, ενώ ταυτόχρονα πένονταν οι ορθόδοξοι βυζαντινοί.
6.Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις μαζικών εθελοντικών εξωμοσιών, καθώς και αρκετοί διάσημοι εξωμότες: αναφέρουμε ανάμεσά τους το Μεγάλο Βεζίρη Ιμπραήμ, επί Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και το διασημότερο αρχιτέκτονα τζαμιών, Σινάν. Κατά μία εκδοχή, εξωμότης ήταν και ο διαβόητος πειρατής στην υπηρεσία της Πύλης, Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα.
7.«Υποφέρουμε από τους Τούρκους με την άδεια του θεού εξ αιτίας των αμαρτιών μας, όμως έχουμε κάθε ελευθερία ώστε ... να τελούμε χωρίς εμπόδια όλες τις θρησκευτικές μας υποχρεώσεις, ακόμα και μέσα στη χώρα των απίστων».
8.«Αυγουστιαία Ομολογία»: η ολοκληρωμένη διατύπωση του προτεσταντικού δόγματος, από το Μαρτίνο Λούθηρο.
9.Ανάμεσα σε αυτά, η αρνητική στάση που κράτησε ο ίδιος ο Λούθηρος απέναντι στον «Πόλεμο των χωρικών», η άγρια πουριτανική πολιτεία που εφάρμοσε ο Καλβίνος, η στήριξη που παρείχε η προτεσταντική εκκλησία της Αγγλίας στη διαμόρφωση του αστικού κράτους και στη λεηλασία της γης των χωρικών στη διαδικασία της πρωταρχικής συσσώρευσης. Ακραία παραδείγματα προτεσταντικής αγριότητας, μπορούμε να βρούμε την εποχή κατά την οποία διαμορφωνόταν το αμερικανικό έθνος, όταν ο απηνής διωγμός όχι μόνο των ετεροδόξων, αλλά και των απλών αποκλινόντων, πήρε μορφή μαζικής υστερίας στην περίπτωση της πόλης Σάλεμ, της Νέας Αγγλίας.
10.Το μόνο μάλιστα σχολείο που κάηκε (κυριολεκτικά) στη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας ήταν το Φιλολογικό Γυμνάσιο της Σμύρνης, του Κωνσταντίνου Κούμα. Οχι από τους Οθωμανούς, αλλά από ένα φανατισμένο από την εκκλησία όχλο, επειδή σε αυτό διδάσκονταν τα «γαλλικά» (δηλαδή τα άθεα) γράμματα (αρχές 19ου αιώνα).
11.Χαρακτηριστικό είναι ότι καθολικοί και ορθόδοξοι όφειλαν από κοινού να εορτάζουν τη γιορτή του Αγίου Μάρκου, στις 25 Απριλίου, κυρίως ως ένδειξη σεβασμού προς τη Βενετία.
12.«Πρόσωπα ορθόδοξου ελληνικού δόγματος» και «πρόσωπα ορθόδοξου σερβικού δόγματος».
13.«...col timor del Signor Iddio, et anime loro, et in vigor della Scomunica ...» «Με το φόβο του Κυρίου και Θεού, και των ψυχών τους και με την απειλή του αφορισμού», καλούνται οι πάροικοι να δηλώσουν τα υπάρχοντά τους, σύμφωνα με το βενετικό κατάστιχο του 18ου αιώνα.
14.Μία απάντηση για τη διατήρηση του καθολικού δόγματος στις Κυκλάδες, θα μπορούσε να είναι ότι αυτή οφείλεται στην αρκετά πρώιμη κατάληψη των νησιών αυτών από τους Οθωμανούς, δια ...χειρός Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα (4η δεκαετία του 16ου αιώνα), που ανέτρεψε τις ισχύουσες ισορροπίες ανάμεσα στις δύο χριστιανικές κοινότητες. Δε συνέβη όμως το ίδιο και στην Κρήτη, όπου, μετά την κατάληψη του Χάνδακα από τους Οθωμανούς (1669), ακολούθησε ένα γιγαντιαίο κύμα εξισλαμισμών (και όχι αναγκαστικών).
15.Ωστόσο, κατά τον προηγούμενο αιώνα, αναπτύχθηκαν σημαντικά κινήματα όχι μόνο με τη συμμετοχή, αλλά, κάποτε, και με την καθοδήγηση κληρικών. Χαρακτηριστικότερο είναι το παράδειγμα των δύο επαναστατικών κινημάτων του μητροπολίτη Τρίκκης και Λαρίσης Διονυσίου, του επονομαζόμενου Φιλοσόφου ή Σκυλοσόφου (1600 και 1611) που είχαν το χαρακτήρα αγροτικής εξέγερσης. Και τα δύο κινήματα απέτυχαν: μετά την αποτυχία του πρώτου, ο Διονύσιος κατέφυγε στην Ιταλία, καθαιρεμένος από το Πατριαρχείο, ενώ, μετά το δεύτερο βρήκε τραγικό θάνατο και οι Οθωμανοί εξαπέλυσαν όργιο αντιποίνων.
16.Ωστόσο, προδρομικές μορφές του ελληνικού Διαφωτισμού θεωρούνται δύο κληρικοί: ο Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις (που κατηγορήθηκε από τον ίδιο τον κλήρο για προσέγγιση με τον προτεσταντισμό, καταδόθηκε στις οθωμανικές αρχές και εκτελέστηκε) και ο πρώτος μεταφραστής του Βολταίρου στην ελληνική γλώσσα, Ευγένιος Βούλγαρις.
17.Χωρίς, από την άλλη, αυτό να σημαίνει ότι απαραίτητα δεν το κάνει. Η αναφορά της θρησκείας ως εθνεγερτικής δύναμης σχετίζεται και με την ταξική θέση και με το βαθμό παιδείας του αυτού που την επικαλείται. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των αγωνιστών του ‘21. Χαρακτηριστική επίσης - έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερο άρθρο μας - είναι η διαίρεση εκείνων που προσβλέπουν στην απελευθέρωση της Ελλάδας από μια ξένη δύναμη - σε εκείνους που προσβλέπουν στη Γαλλία και σε εκείνους που προσβλέπουν στην «ομόδοξη» Ρωσία.
18.Ειρήσθω εν παρόδω, σε μια προσπάθεια ολοκλήρωσης του αστικού χαρακτήρα του, το ελληνικό κράτος την κατέστησε αυτοκέφαλη, σε σχέση με το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)